Η ουσία, όμως, βρίσκεται αλλού και η αλήθεια επίσης. Τα τελευταία τουλάχιστον πέντε χρόνια, η ηγεσία της ΚΕΔΚΕ υποτίθεται ότι αγωνιά για την απόδοση των πόρων που δικαιούνται οι δήμοι της χώρας από τον κρατικό προϋπολογισμό, χωρίς, ωστόσο, να προχωρεί σε μια σοβαρή καταγραφή των χρημάτων που της αφαιρούνται «ετσιθελικά» από την κυβέρνηση κάθε χρόνο. Αντίθετα, καταπατεί αποφάσεις συνεδρίων της για τη διεκδίκησή τους. Ο ίδιος ο πρόεδρος της ΚΕΔΚΕ, Π. Κουκουλόπουλος, έχει δηλώσει καθαρά: Στόχος δεν πρέπει να είναι η αύξηση των πόρων από τον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά η δυνατότητα των δήμων να λειτουργούν με ίδια έσοδα, δηλαδή επιβάλλοντας ολοένα και περισσότερους φόρους.

Το εξευτελιστικό αυτό αίτημα σημαίνει ότι η ΚΕΔΚΕ ζητά ακόμα λιγότερα και από αυτά που έχουν παρακρατηθεί αυθαίρετα μόνο από τα τέλη κυκλοφορίας, ποσό που φτάνει τα 218,8 δισ. δραχμές. Θυμίζουμε πως απέναντι στις φωνές που ζητούσαν - όταν η κυβέρνηση εισηγείτο την υποχρεωτική μεταφορά των πρώην κρατικών παιδικών σταθμών στους δήμους - νομοθετική κατοχύρωση της κάλυψης των δαπανών και των νέων αναγκών των σταθμών, η ηγεσία της ΚΕΔΚΕ αντέτεινε τη δήθεν ισχυροποίηση των δήμων. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Η επιβολή τροφείων που πληρώνουν οι γονείς.

Ο μόνος τρόπος για να αρθεί το αδιέξοδο στα οικονομικά της Αυτοδιοίκησης είναι να επιστραφούν τα αυθαίρετα παρακρατηθέντα στους Δήμους και να αυξηθεί το εξευτελιστικό ποσοστό του 2,5% επί του συνόλου του κρατικού προϋπολογισμού. Επιλογές που η ηγεσία της ΚΕΔΚΕ απέδειξε ότι δεν πρόκειται να τις βάλει στην ατζέντα των αιτημάτων της, καταδικάζοντας με τη στάση της στη συνεχή αφαίμαξη τους εργαζόμενους.