Μετά τις παράτες της εισδοχής της Κύπρου στην υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση του κεφαλαίου και του μιλιταρισμού, το πρόβλημα φαίνεται να καταλάγιασε στους ίδιους προηγούμενους ρυθμούς. Ακόμη και οι επιτρεπόμενες από το καθεστώς Ντενκτάς επισκέψεις χιλιάδων Ελληνοκυπρίων στις προγονικές τους εστίες στα Κατεχόμενα εκφυλίστηκαν σε ένα είδος κωμικοτραγικού τουρισμού. Αυτό που απόμεινε είναι το ατέρμονο διπλωματικό σουλάτσο είκοσι εννέα χρόνων σε όλο και δυσκολότερες συνθήκες κι η παγίωση της τουρκικής κατοχής. Η διακηρυχθείσα από το 1974 θέση ότι το Κυπριακό «είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής μιας ξένης δύναμης, της τουρκικής, σε βάρος ενός ανεξάρτητου κράτους - μέλους του ΟΗΕ», δείχνει να έμεινε στα αζήτητα της ελληνικής και κυπριακής διπλωματίας. Η σχεδόν τριακονταετής πολιτική των περικοκλάδων οδηγήθηκε στο χαμηλότερο σημείο εθνικής ευθύνης και πατριωτισμού αγγίζοντας το όριο κι αυτού του ενδοτισμού. Ολα τώρα εναποτέθηκαν στην επίλυση που θα προσφέρει η Ευρωπαϊκή Ενωση σαν ο από μηχανής Θεός. Ομως, ακόμη κι αυτή η θλιβερή εσχατιά δείχνει να περιορίζεται σε μια παθητική αποδοχή των τετελεσμένων, με κάλυμμα το επαίσχυντο «σχέδιο Ανάν».

Εκείνο που μεσουρανεί στο διεθνή ορίζοντα για το Κυπριακό είναι η πολιτική των ΗΠΑ κι από κοντά η τουρκική αδιαλλαξία. Η παρούσα κατ' ουσία έλλειψη κινητικότητας εξηγείται περισσότερο ως επιβολή ακινησίας από τις ΗΠΑ. Σ' αυτό βοηθά κι η ύπαρξη νεφών στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις λόγω των πρόσφατων γεγονότων στο Ιράκ, την αμερικανοκουρδική προσέγγιση και τη συνεχιζόμενη κουρδική απειλή ανοιχτής κατάληψης του Βορείου Ιράκ και την ανακήρυξή του σε κουρδικό κράτος. Ετσι, η αμερικανόπνευστη λύση - πακέτο, που φαίνεται να υποστηρίζει η Τουρκία για τις διεκδικήσεις της σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου, δείχνει ως ο μονόδρομος του 2004 στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Ολα δείχνουν ότι εκεί, τελικά, θα κριθεί το μέγεθος των ελληνικών παραχωρήσεων στην Τουρκία που θα προδικάζει κατ' ουσία και την τελική μορφή του τουρκικού κατοχικού καθεστώτος στην Κύπρο.

Ολα όσα μέλλονται να συμβούν στο τρίγωνο Αθήνα - Λευκωσία - Αγκυρα, έχουν ως ανυπέρβλητη βάση τα ύψιστα συμφέροντα της ΝΑΤΟικής κυριαρχίας. Μετά την κατ' ουσία αναγνώριση της διχοτόμησης της Κύπρου με την πρακτική αποδοχή μόνο του ελεύθερου τμήματός της στην Ευρωπαϊκή Ενωση, φαίνεται πολύ πιθανή η επανένωση του νησιού στο πλαίσιο των αναγκών του ΝΑΤΟ. Θα λειτουργήσουν δηλ. κι εδώ ως συγκοινωνούντα δοχεία οι δυο αυτοί οργανισμοί, ΕΕ - ΝΑΤΟ, με αμερικανική επίβλεψη. Σε αυτή την πορεία βοηθά η μάλλον προδιαγραφόμενη εξέλιξη των πολιτικών πραγμάτων στην Ελλάδα μέχρι, τουλάχιστον, τις εκλογές.

Οσο τραγικό κι αν αποδειχτεί αυτό δεν εντυπωσιάζει δεόντως την ελληνική κοινή γνώμη, διότι επισκιάζεται από μια αλματώδη επιδείνωση του γενικότερου επιπέδου ζωής της πλειοψηφίας των Ελλήνων με προεξέχουσα την οικονομική αθλιότητα και τη διαφθορά. Η ιδιαίτερη τραγικότητα των επικείμενων εκλογών βρίσκεται στο ότι ενώ είναι άκρως κρίσιμες, λόγω της αλματώδους αύξησης των προβλημάτων, εξαντλούνται σε μια μορφή παράλληλης εξουσιαστικής επιβολής κυβέρνησης - ΝΔ, του όσο περισσότερο φωνάζουν τόσο περισσότερο κρύβουν την κοινή ουσία της πολιτικής τους. Αυτό αφορά και την εξωτερική πολιτική που εμπεδώνεται από το δίδυμο Κ. Σημίτης - Γ. Παπανδρέου. Πρέπει να παρατηρηθεί ότι αυτή η ενδοτική πολιτική στηρίζεται στα αντεθνικά συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης στο γενικότερο πλαίσιο του διεθνούς ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου και σε ένα πλατύ κοινωνικό στρώμα ηθικής και υλικής διαφθοράς.