Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ | ΙΣΤΟΡΙΑ

ΙΣΤΟΡΙΑ

Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ

Ο Ν. Ζαχαριάδης σε μια ομιλία του

Η κομμουνιστική διαδρομή του Ζαχαριάδη, είναι συνυφασμένη με την πορεία του ΚΚΕ και του κινήματος, από τότε που ουσιαστικά το ΚΚΕ αρχίζει να ωριμάζει ως κόμμα μαρξιστικό λενινιστικό, να αναπτύσσεται σε κόμμα μαζικό, να ζυμώνεται με τις πλατιές λαϊκές μάζες και να εφαρμόζει, όσο μπορούσε, δημιουργικά την επιστημονική κοσμοθεωρία της εργατικής τάξης στην πολιτική του γραμμή, με βάση την ελληνική πραγματικότητα, έξω από μηχανιστικές μεταφορές της στην καπιταλιστική κοινωνικοοικονομική κατάσταση της χώρας για τη διαμόρφωση στρατηγικής και ταχτικής. Αλλωστε, το ΚΚΕ προσπάθησε να εξασφαλίζει πάντα το χαρακτήρα του ως μαρξιστικό λενινιστικό κόμμα, αλλά η αδύνατη θεωρητική του κατάρτιση από την ίδρυσή του ακόμη, η απειρία του στα ζητήματα επεξεργασίας στρατηγικής και ταχτικής, η αδυναμία του να χρησιμοποιεί δημιουργικά τη θεωρία για την ταξική ανάλυση στην Ελλάδα, την κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα στις δοσμένες κάθε φορά συνθήκες το δυσκόλευε να έχει τα ανάλογα αποτελέσματα στη δράση του, αν και ήταν πρωτοπόρο στους αγώνες. Και αυτό φάνηκε σε κρίσιμες περιόδους, όπως με τη Μικρασιατική Καταστροφή και την κρίση που είχε δημιουργηθεί, αλλά και στην περίοδο της κρίσης '29 - '33. Ο καθορισμός σωστά των καθηκόντων και της στρατηγικής ήταν ζητούμενο. Αυτό, κυρίως, εμπόδιζε και την οργανωτική του ανάπτυξη, παρά τους ηρωικούς του αγώνες.

Ετσι, το χαρακτηριστικό του στοιχείο ήταν η έντονη διαπάλη και φραξιονιστική αντιπαράθεση στις γραμμές του, που κορυφώθηκε την περίοδο '29 - '31. Δεν πρέπει, βεβαίως, να αφαιρεθούμε ως προς αυτό και από το γεγονός ότι ο ταξικός αντίπαλος, μαζί με την κρατική κατασταλτική μηχανή, έκανε συστηματική διαβρωτική δουλιά στις γραμμές του ΚΚΕ, αξιοποιώντας το αδύνατο θεωρητικό και ιδεολογικό επίπεδό του, αλλά και τον τροτσκισμό, που, στη συγκεκριμένη εποχή, ήταν ο υπ' αριθμόν ένα εχθρός στα πλαίσια του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Οπως, βεβαίως, και ο δεξιός οπορτουνισμός, και ο ρεφορμισμός στις γραμμές του εργατικού κινήματος. Και στην Ελλάδα, μπορεί να μην υπήρχε σοσιαλδημοκρατία, υπήρχε όμως το αστικό κόμμα των Φιλελευθέρων του Βενιζέλου, που υποκαθιστούσε αυτή την αναγκαιότητα για το πέρασμα της αστικής πολιτικής στο εργατικό κίνημα. Απόδειξη, η έντονη δράση του για την «αποκομμουνιστικοποίηση» της ΓΣΕΕ.

Σ' αυτά τα χρόνια, λοιπόν, στα 1931 και μετά από αλλεπάλληλες εκκλήσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς, για σταμάτημα της φραξιονιστικής δράσης στο ΚΚΕ χωρίς αποτέλεσμα, ο Νίκος Ζαχαριάδης έρχεται στην Ελλάδα και με πρότασή της εκλέγεται ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Στο ΚΚΕ ήταν ήδη στέλεχος. Το 1924 ο Ν. Ζαχαριάδης είχε αναλάβει καθοδηγητική δουλιά στην ΟΚΝΕ (Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας) με ευθύνη την καθοδήγηση της Οργάνωσης της Θεσσαλονίκης. Λίγο αργότερα, εκλέγεται μέλος της ΚΕ της ΟΚΝΕ. Στα 1926, όντας μέλος της ΚΕ της ΟΚΝΕ, το Κόμμα τού αναθέτει την ευθύνη της καθοδήγησης της ΚΟ Πειραιά. Στα 1927 περνά ολοκληρωτικά στην κομματική δουλιά και αναλαμβάνει, με απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ, Γραμματέας της ΚΟ Θεσσαλίας.

Ολα αυτά τα χρόνια δρα σε συνθήκες διώξεων και παρανομίας, συλλήψεων και αποδράσεων, ενώ έχει στην πλάτη του δίκες και καταδίκες. Η ικανότητά του στις αποδράσεις είχε γίνει ο μεγαλύτερος «πονοκέφαλος της Κρατικής Ασφάλειας» και της Χωροφυλακής. Καταφέρνει να αποδράσει έξι συνολικά φορές από φυλακές, γεγονός που του προσέδωσε τη φήμη του ασύλληπτου. Στα 1929, με απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ, φεύγει στο εξωτερικό για σπουδές, επιστρέφοντας στα 1931, όταν εκλέγεται Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ.