Κι όταν περάσουν οι πρώτες αναγνωριστικές ώρες που σε «λογιάζουν» για να δουν τι «σόι πράμα» είσαι, με κουβέντες κοφτές, μετρημένες, με ένα δικό τους ξεχωριστό ένστικτο, σου απλώνουν το χέρι, σε καλούν στο τραπέζι τους και σου δείχνουν την εμπιστοσύνη τους, με ένα καραφάκι ούζο για τα καλωσορίσματα.

Κι όταν τους απαντήσεις στο κέρασμα, σαν να πατάς ένα αόρατο «κουμπί», γίνονται «χείμαρροι» και σου ανοίγουν την καρδιά τους. Σαν να βλέπουν στο πρόσωπο του κάθε ξένου τον αγγελιοφόρο που θα μεταφέρει τα προβλήματα, τον πόνο, τον καημό τους, την αγανάκτηση που έχουν συγκεντρώσει όλο το χειμώνα και δεν μπορεί να περάσει τα σύνορα του χωριού τους. Και εκεί που σκέφτεσαι πως θα ξεφύγεις από τα προβλήματα, έρχεσαι αντιμέτωπος με μια χιονοστιβάδα άλλων, της κάθε μικρής κλειστής κοινωνίας, που αν το καλοσκεφτείς είναι μια μικρογραφία όλης της χώρας. Μια μικρογραφία που ταλανίζεται από τα ίδια προβλήματα και την ίδια πολιτική.

Φάνταζαν τουλάχιστον αστεία γι' αυτούς τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων που έφταναν έστω και αργά το απόγευμα, με τους μεγάλους τίτλους να διαλαλούν τα περί ανασχηματισμών και κυβερνητικών εξαγγελιών για τα λαϊκά στρώματα. «Μπουχτίσαμε από δαύτα» έλεγαν και ξανάλεγαν και με αγανάκτηση μάς βεβαίωναν ότι «και του χρόνου αν έρθεις έτσι και χειρότερα θα μας εύρεις».

ΥΓ: Φέτος υπήρχε και μια πρωτοτυπία. Εκπληκτος άκουγα να απαριθμούν ακριβώς τα ίδια προβλήματα με τους ντόπιους και οι ξένοι τουρίστες...