Η δίκη της «17Ν», που εξελίσσεται στο στάδιο των απολογιών των 19 κατηγορουμένων, ήταν γνωστό από την αρχή ότι δεν υπήρχε περίπτωση να θίξει τις ουσιαστικές πλευρές της δράσης των εγκεφάλων αυτού του μηχανισμού. Η σκοπιμότητά της, ο τρόπος διεξαγωγής της, η διαδικασία σύστασης του δικαστηρίου και η μέχρι τώρα ακροαματική διαδικασία, απολογίες «αμετανόητων» και «μετανοημένων», δείχνουν ότι η λειτουργία της είναι περισσότερο στραμμένη στο μέλλον, για το πέρασμα πλατιά στην κοινωνία της τρομολογίας, ως η πρόβα τζενεράλε του τρομονόμου, ενώ από κοντά πάει και η συκοφάντηση των οραμάτων της Αριστεράς.

Στους κατηγορούμενους θα αποδοθούν οι αναλογούσες ποινές. Αυτός που σίγουρα θα μείνει στο απυρόβλητο είναι ο ιθύνων νους, ο εγκέφαλος που αξιοποίησε όλα αυτά τα χρόνια την προβοκατόρικη δράση της «17Ν». Αυτός δε βολεύει την πολιτική εξουσία της άρχουσας τάξης να αποκαλυφθεί και δε θα αποκαλυφθεί. Ομως τα ερωτήματα που τουλάχιστον ο «Ρ» και το ΚΚΕ έθεσαν από πέρσι το καλοκαίρι, εξακολουθούν να μένουν αναπάντητα. Φυσικά στη δίκη δεν κλήθηκαν πρόσωπα από τον κρατικό μηχανισμό που τόσα χρόνια δεν μπορούσαν υποτίθεται να πιάσουν την «17Ν». Ούτε απαντήθηκε το πώς θα μπορούσαν οι «πιστολάδες» της «17Ν» να γνωρίζουν λεπτομέρειες για τις κινήσεις ειδικά ξένων αξιωματούχων που δολοφόνησαν, χωρίς να έχουν διασυνδέσεις με μηχανισμούς του κράτους, των μυστικών υπηρεσιών ντόπιων και ξένων; Πώς γίνεται κάθε φορά που οι διωκτικές αρχές τους «ακουμπάγανε» να χάνονταν τα ίχνη τους, λες και μια «αόρατη ομπρέλα» τους προστάτευε;

Αυτά φυσικά δεν πρόκειται να βγουν από καμία δίκη. Ομως όποια και αν είναι η κατάληξή της δεν μπορεί να κρύψει ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός. Οτι η «17Ν» «έφαγε τα ψωμιά της» και η τελευταία της υπηρεσία από πέρσι το καλοκαίρι και μέχρι σήμερα, είναι να βοηθήσει ώστε να δοθεί ένα νέο έναυσμα για το χτύπημα των κοινωνικών δικαιωμάτων και πολιτικών ελευθεριών. Ο τρομονόμος αυτό το σκοπό εξυπηρετεί και στο στόχαστρό του δεν έχει τα όποια «τρομοκρατικά» δίκτυα, που άλλωστε είναι αποδεδειγμένο ότι τα στήνουν τις περισσότερες φορές οι ίδιες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αλλά στόχος είναι το λαϊκό κίνημα, οι δυνάμεις που αντιστέκονται στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Ειδικότερα, μετά την έξαρση της τρομολαγνίας από τις 11 Σεπτέμβρη του 2001 και στη χώρα μας οι αμερικανοευρωενωσιακές δυνάμεις - φορείς της πιο άγριας τρομοκράτησης των λαών - εμφανίζονται ως διώκτες δήθεν της τρομοκρατίας. Οι ξένες υπηρεσίες αλωνίζουν και ενόψει της Ολυμπιάδας το ερχόμενο καλοκαίρι στην Αθήνα εντείνουν τη δραστηριότητά τους με το πρόσχημα της ασφάλειας.

Οι εργαζόμενοι και οι λαϊκές δυνάμεις ανεξάρτητα από το πώς θα τελειώσει η δίκη, πώς θα αξιοποιηθεί και προεκλογικά, δεν πρέπει να έχουν καμία αυταπάτη ότι θα υπάρξει ύφεση στους μηχανισμούς τρομοκράτησης και καταστολής του λαού. Το αντίθετο θα συμβεί, σε μια προσπάθεια να καμφθεί η αντίσταση στην αντιλαϊκή πολιτική. Γι' αυτό πρέπει να επαγρυπνούν.