Τόσο η κυβέρνηση όσο και η ΝΔ αλλά και ο ΣΥΝ προπαγανδίζουν ότι με την πολιτική τους επιδιώκουν να συμβάλουν στην εξασφάλιση της «κοινωνικής συνοχής». Γιατί το προπαγανδίζουν και τι εννοούν;

Ο ΤΖΕΪΜΣ ΓΟΥΛΦΕΝΣΟΝ, πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας, στην ετήσια Σύνοδο του ΔΝΤ στο Ντουμπάι των Ενωμένων Αραβικών Εμιράτων είπε:

«...Ενα δισεκατομμύριο άνθρωποι κατέχουν το 80% του παγκόσμιου ΑΕΠ και άλλο ένα δισεκατομμύριο επιβιώνουν με ένα δολάριο τη μέρα. Οσο για το μέλλον, τα προσεχή 25 χρόνια θα προστεθούν στον παγκόσμιο πληθυσμό άλλα δύο δισ., από τους οποίους το 95% θα είναι φτωχοί».

Αυτό σημαίνει ότι αυξάνονται η διαφορά ανάμεσα στον πλούτο και στη φτώχεια και οι κοινωνικές ανισότητες ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις και στρώματα. Ετσι, ενώ οι παραγωγικές δυνάμεις έχουν φτάσει στις μέρες μας σε τέτοια θαυμαστά επίπεδα, ώστε να παράγεται πλούτος ικανός να θρέψει το σύνολο του παγκόσμιου πληθυσμού, να παράσχει ικανοποιητικά επίπεδα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και πρόσβαση στην Παιδεία, σε όλους τους κατοίκους του πλανήτη, μαζί με τον αυξανόμενο πλούτο αυξάνεται και η φτώχεια και η εξαθλίωση.

ΑΥΤΟ ΓΙΑΤΙ:

1. Οι κεφαλαιοκράτες ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής δεν παράγουν με σκοπό τη βελτίωση της ζωής των εργατών αλλά το κέρδος. Ενώ οι εργάτες μετατρέπονται σε δεσμώτες, σε σύγχρονους σκλάβους των μέσων παραγωγής, που ενώ παράγουν ολοένα και περισσότερο πλούτο, αυτόν τον καρπώνονται οι κεφαλαιοκράτες. Αρα η παραγωγή του πλούτου και της φτώχειας είναι συνέπεια της ίδιας της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

2. Ο ίδιος ο μηχανισμός της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης αυξάνει από τη μια μεριά με γεωμετρική πρόοδο τον κοινωνικό πλούτο που ιδιοποιείται το συνολικό κεφάλαιο, ενώ από την άλλη είναι η βασική αιτία της δημιουργίας του βιομηχανικού εφεδρικού στρατού, των ανέργων, ένα μέρος των οποίων, ανάλογα με τις διακυμάνσεις της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής, πότε απορροφούνται (σε περίοδο οικονομικής άνθησης) και πότε εκβάλλονται (σε περιόδους οικονομικής ύφεσης).

Οσο πιο ασύδοτη γίνεται η δράση του κεφαλαίου τόσο οξύνονται οι οικονομικές και κοινωνικές αντιθέσεις, γεγονός που εγκυμονεί κινδύνους ανατροπής του καπιταλισμού από την ταξική πάλη.

Στο σημείο αυτό έρχεται και παρεμβαίνει το καπιταλιστικό κράτος με τους μηχανισμούς του να μετριάσει τις αντιθέσεις αυτές, πάντα με γνώμονα τη διασφάλιση της κυριαρχίας του κεφαλαίου.

ΑΥΤΟ ΤΟ ΡΟΛΟ παίζουν οι «πολιτικές κοινωνικής συνοχής» που εφαρμόζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά και όλες οι κυβερνήσεις της ΕΕ, είτε «σοσιαλιστικές», είτε συντηρητικές. Πολιτικές οι οποίες υιοθετήθηκαν στη Σύνοδο Κορυφής της Λισαβόνας, όπως αναγκάστηκε να ομολογήσει και ο υπουργός Οικονομίας στην πρόσφατη ομιλία του στο ΔΝΤ. Πολιτικές που μοιράζουν ψίχουλα από τον παραγόμενο πλούτο για να μετριάσουν ή και να κατευνάσουν τις κοινωνικές αντιδράσεις και, κυρίως, την αμφισβήτηση αυτής της πολιτικής που αναπαράγει και αυξάνει τη φτώχεια.

Τα πρόσφατα μέτρα, π.χ., που ανακοίνωσε η κυβέρνηση με τη «Χάρτα Σύγκλισης», στόχο έχουν την άμβλυνση των λαϊκών αντιδράσεων. Απευθύνονται στα πιο εξαθλιωμένα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, σε συνταξιούχους με συντάξεις πείνας, σε ανέργους, σε οικογένειες με πολύ χαμηλό εισόδημα, σε μονογονεϊκές οικογένειες. Πρόκειται για ταξικό πακέτο, και με αυτό το κριτήριο οι εργαζόμενοι πρέπει να καταδικάσουν με την ψήφο τους τη συνολική κυβερνητική πολιτική.