«Θα οδηγηθούμε σε οικονομική καταστροφή αν ικανοποιηθούν τα αιτήματα διαφόρων κλάδων». «Είδηση» θα ήταν αν ο Κ. Σημίτης, που φέρεται να είπε την παραπάνω φράση στο ΕΓ του ΠΑΣΟΚ, δήλωνε ότι η ικανοποίηση των αιτημάτων των βιομηχάνων προκαλεί ανεπανόρθωτη βλάβη στην οικονομία. Αλλά βέβαια, ποτέ το κεφάλαιο δε «ρίχνει έξω» την οικονομία. Τα «θύματα», οι εργαζόμενοι, είναι οι ένοχοι για την εξάντληση των «αντοχών» της οικονομίας. Πώς να τον αλλάξουν ένα τέτοιο διαχειριστή τα μεγάλα αφεντικά... Με σπαραγμό ψυχής θα τον «θυσιάσουν», αν χρειαστεί, για χάρη των γενικότερων συμφερόντων του συστήματος.

«Νομιμοποιείται», μετά από αυτά, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος να ζητήσει από τους εργαζόμενους να επανέλθουν μετά από ένα δύο χρόνια στις διεκδικήσεις τους! Αξίζει να παραδοθεί στην ιστορία, το σχετικό απόσπασμα - «μνημείο» κυνισμού και ασύλληπτης υποκρισίας: «Και εάν οι πολίτες, ακόμη και οι απεργοί, κατανοήσουν το λόγο που ακολουθήσαμε αυτή την πολιτική και αναλύσουν τις αποφάσεις μας, θα καταλάβουν ότι τελικά καταλήξαμε στην πραγματική βελτίωση της θέσης τους, χωρίς βεβαίως να τους στερούμε από τη δυνατότητα, μετά από ένα ή δύο χρόνια να επανέλθουν στις διεκδικήσεις τους»!. (Χρ. Πρωτόπαππας). Για το συμφέρον των εργαζομένων εργάζεται ακούραστα αυτή η κυβέρνηση, αλλά δεν το αντιλαμβάνονται οι πρώτοι...

Χρησιμοποιεί όλα τα μέσα η κυβέρνηση για να εκτονώσει το «απεργιακό κύμα». Και μαστίγιο και καρότο. Και επίδειξη αδιαλλαξίας και προσπάθεια ενσωμάτωσης και χειραγώγησης. Ακριβώς για να συσκοτίσει ότι βρίσκεται απέναντι από τους εργαζόμενους και είναι σταθερά εχθρική στα συμφέροντά τους. Ομως μόνο μια μετωπική σύγκρουση με τη συνολική πολιτική της μπορεί να αλλάξει «τα δεδομένα» προς όφελος των εργαζομένων. Ο εγκλωβισμός σε «παζάρια», ουσιαστικά για το πόσο θα χάσουν, είναι αδιέξοδος...