Προϋπηρεσία 25 χρόνια και πάνω. Οι περισσότερες μπήκαν κοπέλες έφηβες, ίδρωσαν όλα αυτά τα χρόνια πάνω από τις μηχανές, ατελείωτα χιλιόμετρα ύφασμα πέρασαν από τα χέρια τους. Αυτές, όπως και εκατοντάδες άλλες συναδέλφισσές τους στα εργοστάσια του Λαναρά. Μέχρις εδώ καλά. Δουλιά υπήρχε, δύσκολη βέβαια, αλλά υπήρχε. Σκέψου και κείνους που βάλτωσαν στην ανεργία...

«Χόρτασε χρήμα ο Λαναράς και τώρα φεύγει στα Βαλκάνια». Γιατί; Μα, γιατί εκεί ο ιδρώτας της εργάτριας τού κοστίζει λιγότερο. Η ευρωπαϊκή συμμορία, ανάμεσά τους και η ελληνική κυβέρνηση, φρόντισε και γι' αυτό. Εκανε ό,τι μπορούσε για να ξεριζώσει το σοσιαλισμό, να εξαθλιώσει τους εργάτες και να τους παραδώσει, με Συνθήκες τύπου Μάαστριχτ και επιδοτήσεις, βορά στα σαγόνια των απανταχού Λαναράδων. Δυόμισι χιλιάδες δουλεύουν στα κάτεργά του στα Βαλκάνια, πόσοι ακόμα σε τόσα άλλα των υπόλοιπων Ελλήνων «επενδυτών»...

Χαλάνε την εικόνα, λοιπόν, οι εργάτριες. Παρείσακτες οι εργάτριες. Παραφωνία έξω απ' την εύρωστη επιχείρηση. Οι εργάτριες. Αυτές που χτίσανε το εργοστάσιο, αυτές που κρατάνε ακόμα τις καμινάδες να καπνίζουν, αυτές που κάθε ψίχα από το μεροκάματό τους ανεβάζει τη μετοχή του εργοδότη δυο μονάδες πάνω. Νισάφι!

«120 οικογένειες θα μείνουν νηστικές και συ μας λες για την εικόνα του εργοστασίου;». Ακολουθεί θόρυβος. «Χτες ήταν άλλοι, σήμερα εμείς, αύριο ετούτο το εργοστάσιο. Είμαστε εργάτριες και ήρθαμε να μιλήσουμε με εργάτες». Ο ...κύριος βάζει την ουρά στα σκέλια, φεύγει.

Φωνή, λοιπόν! Αγέρωχη, οργισμένη, αταλάντευτη φωνή. Στο δρόμο, στην κάλπη, παντού. Για να βάλουν μια και καλή την ουρά στα σκέλια οι ευρωλάγνοι του Μάαστριχτ, οι «επιτυχημένοι» Λαναράδες και οι καλοθελητές διευθυντάδες των εργοστασίων τους.