Κραυγή απόγνωσης... «Κάθε φορά που τελειώνουν οι 1.390 ώρες (και πιο παλιά οι 880) αρχίζω να σκέφτομαι τι θα γίνει με την επόμενη σύμβαση. Είναι ένας εφιάλτης που κάθε χρόνο επανέρχεται. Αν όλα πάνε καλά μέχρι τις 15 του Γενάρη κάτι θα γίνει. Αν όχι, ως τον Απρίλη που το πρόγραμμα δράσης θα το επιτρέψει... Ευτυχώς έχω την πιστωτική κάρτα. Μόλις πιάσω δουλειά τρέχω να την ξεχρεώνω. Παίρνω λιγότερο από 300 χιλιάρικα τον μήνα. Δεν βγαίνω αλλά ποιος νοιάζεται; Ευτυχώς δεν έχω παχύνει και δεν χρειάζεται να αγοράσω καινούργια ρούχα. Φοράω τα παλιά και περιμένω τις εκπτώσεις. Διασκέδαση; Εξοδος; Μια φορά τη βδομάδα και αν. Τις άλλες μέρες βλέπω τηλεόραση και καταναλώνω τα σκουπίδια του πολιτισμού» (Ανώνυμη επιστολή νεαρής συμβασιούχου αρχαιολόγου στο ΥΠΠΟ - ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

...και «ιδιωτική» αντίδραση: «Στη δουλειά δουλεύω πιο πολύ από τους μόνιμους. Για να τα έχω καλά με τον προϊστάμενο και να μου ανανεώνει τη σύμβαση... Φέτος σκέφτομαι ότι πρέπει να πιάσω και δεύτερη δουλειά. Δεν βγαίνω. Με ζώνουν τα μαύρα φίδια γιατί σκέφτομαι ότι μετά την Ολυμπιάδα οι θέσεις θα μειωθούν... Δουλεύω χρόνια στο ΥΠΠΟ. Αλλά τώρα πια αυτό δεν έχει σημασία. Αλλα πράγματα θα μετρήσουν, και το ξέρω. Τα καλύτερά μου χρόνια δίνω και τώρα μου λένε πως ίσως και να μην τους κάνω άλλο... Δεν απεργώ γιατί φοβάμαι. Ντροπή μου θα πείτε αλλά φοβάμαι. Ακούω τόσα στα γραφεία. Θα με βάλουν στο μάτι και μένα αν απεργήσω. Ντρέπομαι που δεν απεργώ γιατί έχουμε δίκιο. Απορώ με το κουράγιο τους γιατί δεν μαζευόμαστε και πολλοί στις απεργίες. Τα περιμένουμε από αυτούς; Εγώ τουλάχιστον ελπίζω κάτι παραπάνω από αυτούς, αν και διατηρώ τις αμφιβολίες μου για ορισμένους συνδικαλιστές... Ντρέπομαι που δουλεύω στο ΥΠΠΟ. Βλέπω από μέσα τι γίνεται με τον πολιτισμό. Δεν τα περίμενα έτσι, αλλά δεν ξέρω και τι να κάνω» (Η ίδια).