Βελτίωση της εφαρμοζόμενης οικονομικής πολιτικής, σε πιο αντιλαϊκή κατεύθυνση, με τη σκλήρυνση και εμβάθυνση της λιτότητας για τους εργαζόμενους, συνιστά το Ιδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ), το οποίο ιδρύθηκε και χρηματοδοτείται από τους φορείς των μεγαλοεπιχειρηματιών προκειμένου να προβάλει τις θέσεις και να στηρίξει τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Αυτό είναι το στίγμα μελέτης με τίτλο «το ισοζύγιο πληρωμών στο περιβάλλον της δραχμής και του ευρώ» που έκαναν για λογαριασμό του ΙΟΒΕ οι καθηγητές Πανεπιστημίου Δ.Κ. Μαρούλης και Γ. Α. Προβόπουλος, και που δόθηκε χτες στη δημοσιότητα.

Οι συντάκτες της μελέτης, διαπιστώνουν ότι η ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ και στη ζώνη του ευρώ, επηρέασε αρνητικά την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας «και ιδιαίτερα των κλάδων που παράγουν διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα», όπως οι τράπεζες, οι ασφάλειες, τηλεπικοινωνίες, ενέργεια, τουρισμός, εμπόριο κλπ. Ενδεικτικά αναφέρεται, πως από 1-1-2001, δηλαδή με την ένταξη της Ελλάδας στη Ζώνη του ευρώ, δημιουργήθηκε για την ελληνική οικονομία ένα σοβαρό έλλειμμα ανταγωνιστικότητας που υπολογίζεται ότι το 2003 «ξεπερνάει το 15%». Εκφράζουν μάλιστα και την ανησυχία τους, ότι αυτό το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας, «καθίσταται εντονότερο» καθώς προβλέπουν ότι μέχρι το 2008 θα μειώνονται τα πλεονάσματα του ισοζυγίου μεταβιβάσεων. Επίσης, εκτιμούν ότι ο εξαγωγικός προσανατολισμός της ελληνικής οικονομίας θα γίνεται δυσκολότερος επειδή «οι κλάδοι της οικονομίας που στηρίζονται στις εξαγωγές στις ξένες αγορές ή αντιμετωπίζουν τον ανταγωνισμό από τις εισαγωγές στην εγχώρια αγορά», λειτουργούν μέσα στη ζώνη του ευρώ, που θεωρείται «σοβαρό ανταγωνιστικό μειονέκτημα».

Με δεδομένο λοιπόν το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί πια να αξιοποιήσει για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας το όπλο της υποτίμησης της δραχμής (αφού η δραχμή έχει αντικατασταθεί από το ευρώ), οι συντάκτες της μελέτης του ΙΟΒΕ, προτείνουν λύσεις που τα σπασμένα θα πληρώσουν και πάλι οι εργαζόμενοι και τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Ετσι, για την αντιμετώπιση του «σοβαρού ελλείμματος ανταγωνιστικότητας», υποστηρίζουν ότι είναι απαραίτητη μια οικονομική πολιτική που «θα αποσκοπεί σε μια ταχύρυθμη βελτίωση της παραγωγικότητας σε ποσοστά υψηλότερα κατά τουλάχιστον 1- 2 ποσοστιαίες μονάδες έναντι των ανταγωνιστριών χωρών και ταυτόχρονα να προσαρμόζει την εισοδηματική πολιτική όχι μόνο στην παραγωγικότητα αλλά και στη συναλλαγματική ισοτιμία του ευρώ». Και βέβαια, δεν παραλείπουν, να υπογραμμίσουν πως παράλληλα με τα παραπάνω, θα προχωρήσουν και τα άλλα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα που αξιώνει το μεγάλο κεφάλαιο, σημειώνοντας πως «θα πρέπει να αντιμετωπιστούν τάχιστα και αποτελεσματικά, οι σοβαρές διαρθρωτικές αδυναμίες και καθυστερήσεις που καταγράφονται στους τομείς αγοράς εργασίας, της δημοσιονομικής προσαρμογής και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων».