Τώρα που το Κόμμα, με τη σφαγή αρχινισμένη, καλεί σε Συμμαχία Κατεύθυνσης κάθε εργαζόμενο που: Δε σάπισε στην αλλοτρίωση ο νους του. Δεν παρέλυσε κάθε ανακλαστικό του από το φόβο. Δεν αποκτηνώθηκε στο βόλεμα μιας περιστασιακής ασυνείδητης αστικοποίησης, για να πεταχτεί στην υπο-προλεταριακή τάξη των νεόπτωχων καθημερινά εκβιαζόμενων. Τώρα που κάθε σύντροφος, συναγωνιστής και συνοδοιπόρος έχει μπροστά του ένα δρόμο κόκκινο ορθάνοιχτο, για να μη συνεχίσει να βαδίζει κουρασμένος ή απογοητευμένος στο μακρινό ή και μοναχικό πεζοδρόμιο, όταν η σάλπιγγα της λαϊκής αγωνίας καλεί. Τώρα είναι, σύντροφοι, που γέμισε η ...αγορά από κόκκινα παπούτσια.

Οι Σειρήνες του καιρού είναι πιο ύπουλες και πιο επιστημονικές απ' ό,τι στα ψυχροπολεμικά πρόσφατα χρόνια. Είναι πιο εκλεπτυσμένες οι πόρνες κι εκπαιδευμένοι οι προαγωγοί που ξαναγράφουν την ιστορία ρίχνοντας το ανάθεμα στα σύγχρονα, τα σημερινά, θύματα. Ξεφυτρώνουν κάθε μέρα «αριστεροί» που φόρεσαν κόκκινα παπούτσια και καμώνονται πως κοιτάνε στην ίδια κατεύθυνση, πως βαδίζουν στον κόκκινο δρόμο. Πατάνε την άσφαλτο της αντίδρασης και το χωματόδρομο με τα λασπωμένα σοκάκια της νομιμοφανούς βίας και του αυταρχισμού και καλούν τις μάζες να κοιτάνε τα κόκκινα παπούτσια τους. Για να μη δούνε τον εχθρό κατάματα, όπως πρέπει σε αγωνιστές στη μάχη. Σηκώνουν αχό, αγωνιούν για τις ανάγκες, δήθεν, μιας νέας αριστεράς, που επιθυμεί όμως να διαχειριστεί τα περισσεύματα της καπιταλιστικής κρίσης, λειτουργώντας ως σωσίβιο της άρχουσας τάξης, σαν μια ιδεολογική τσόντα στο δικομματισμό.

Η Συμμαχία Κατεύθυνσης δεν απαιτεί να «βαφτιστεί», και δη τελετουργικά, κάθε σύμμαχος κομμουνιστής. Αλλά δεν είναι και πρόσκληση στον καθένα που με υποκειμενικά κριτήρια θέλει να περπατήσει μαζί μας χωρίς να ξέρει πού πάει ο δρόμος. Πολύ χειρότερα, να μη θέλει να ξέρει ότι η κατεύθυνση είναι αντιιμπεριαλιστική και αντιμονοπωλιακή, είναι ταξικά προσδιορισμένη, δεν εξομοιώνει το θύτη με το θύμα, δεν παίρνει προμήθεια από τη διαχείριση της φτώχειας και δε δέχεται ως αναγκαστικό δημιουργικό κακό το μεγάλο κεφάλαιο, φτάνει να γίνεται χορηγός ενός αριστερισμού πολύ χρήσιμου στη νεοταξίτικη παγκοσμιοποίηση.

Η Συμμαχία Κατεύθυνσης, την ώρα της σφαγής των λαϊκών κατακτήσεων και της εκτέλεσης των δικαιωμάτων των εργαζομένων, είναι δρόμος, δεν είναι παπούτσια. Είναι Συμμαχία βάσης. Χωράνε ξυπόλυτοι και ποδεμένοι, με συνείδηση ότι δεν κάνει το παπούτσι το βήμα, αλλά ο βαδιστής τη βοή του ανθρώπινου ποταμού, που μεγαλώνει μόνον όταν ο καθένας κι ο διπλανός του κι όλοι μαζί κοιτάνε στην ίδια κατεύθυνση. Μόνο τότε δε χάνεται ο βηματισμός κι ο σοσιαλισμός κι ο πόλεμος για την ειρήνη. Σ' αυτή τη μάχη, που λέγεται προεκλογική βίαιη κι επικίνδυνα ρευστή περίοδος, το ΚΚΕ προσκαλεί συμμάχους κοιτώντας τους στα μάτια και ανιχνεύοντας στο βλέμμα τους τη συντροφικότητα στους αγώνες. Δεν κοιτάζει τη βιτρίνα με τα παπούτσια, γιατί αυτά τα αγοράζει εύκολα όποιος δίνει πιο πολλά από τα κλεμμένα σε παιχνίδια - συμμαχίες κορυφής κι όχι σε μάχες βάσης.