Τα παραπάνω στοιχεία, που αποκαλύπτουν με ασύλληπτους, για την ελληνική πραγματικότητα, αριθμούς, το μέγεθος της καταστροφής που προκαλούν στην παραγωγική βάση της κοινωνίας οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, είναι επίσημα. Περιέχονται στην ετήσια έκθεση της CREDITREFORM (Γερμανία) και δημοσιοποιήθηκαν χτες από την ελληνική ICAP. Αφορούν στις χώρες της ΕΕ και μαζί την Ελβετία και τη Νορβηγία.

Τα στοιχεία θέλουν μελέτη και προσοχή. Προσοχή, κύρια επειδή, παρά το γεγονός ότι μιλάμε για ιδιαίτερα μεγάλα μεγέθη, είναι σχεδόν βέβαιο ότι κατά τη σύνταξη της σχετικής έκθεσης παίρνονται υπόψη κριτήρια, που πολλές χιλιάδες πτωχεύσεις δεν τις παρουσιάζουν στους καταλόγους. Είναι ενδεικτικό ότι οι πτωχεύσεις που παρουσιάζονται για την Ελλάδα υπολείπονται αισθητά από τους σχετικούς επίσημους αριθμούς της Ενωσης Ελληνικών Τραπεζών, ενώ το ίδιο θα πρέπει να συμβαίνει και με άλλες χώρες που έχουν προσχωρήσει στα λεγόμενα ευρωπαϊκά λογιστικά πρότυπα, όπου κυριαρχούν οι διακρίσεις, η στατιστική ...αυθαιρεσία και το μαγείρεμα των στοιχείων.

Πάντως, σε κάθε περίπτωση, τα στοιχεία είναι ενδεικτικά για το ...πού πάει το πράγμα. Αξίζει να σημειωθεί, μάλιστα, ότι αναφέρονται σε αριθμό πτωχεύσεων εκατοντάδων χιλιάδων επιχειρήσεων, σε μια περίοδο η οποία, τουλάχιστον μέχρι το 2000, θεωρούνταν περίοδος ανόδου - και μάλιστα υψηλής ανόδου - όλων των δεδομένων που συνδέονται με τις εξελίξεις στην οικονομία. Αποδεικνύεται, δηλαδή, ότι εφ' όσον στόχος των διαδικασιών της ολοκλήρωσης στην ΕΕ ήταν η παραπέρα μαζική συγκέντρωση και συγκεντροποίηση κεφαλαίων και κερδών στα χέρια όλο και λιγότερων επιχειρηματικών ομίλων, το μάρμαρο που πληρώνει η εργατική τάξη και οι άλλοι εργαζόμενοι είναι πανάκριβο, ακόμα και στη χρονική διάρκεια περιόδων, που θεωρείται ότι υπάρχει καλή οικονομική συγκυρία. Είναι δεν είναι η συγκυρία θετική, οι εργαζόμενοι πετιούνται στο δρόμο της ανεργίας ως αναλώσιμο ταχείας κυκλοφορίας.

Οπως είναι φυσικό, ο αριθμός των επιχειρήσεων που οδηγείται σε πτώχευση κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης είναι ακόμα μεγαλύτερος από τον αντίστοιχο των προηγούμενων χρόνων, κάτι που φαίνεται και από τα αναλυτικά στοιχεία της έκθεσης. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ ο μέσος όρος των επιχειρήσεων που έβαλαν λουκέτο από το 1997 μέχρι και το 2000 ήταν 190.000 το χρόνο, το 2001 ο σχετικός αριθμός «πήγε» στις 198.954 επιχειρήσεις, ενώ πέρσι εκτοξεύτηκε στις 240.954. Οικονομικοί αναλυτές εκτιμούν ότι και για φέτος και για τον επόμενο χρόνο, ο αριθμός των επιχειρήσεων που οδηγούνται στο κλείσιμο θα είναι επίσης ιδιαίτερα υψηλός.

Οι πτωχεύσεις κατά το 2002 σημείωσαν αύξηση της τάξης του 21,6%, σε σχέση με το 2001. Η χώρα που σημείωσε τη μεγαλύτερη αύξηση των πτωχεύσεων είναι η Γερμανία με ποσοστό 66,4% σε σχέση με το 2001 και ακολούθησαν η Ισπανία, η Νορβηγία και η Πορτογαλία. Συνολικά, όμως, κατά την πενταετία 1997 - 2002, σχεδόν 1,2 εκατομμύρια επιχειρήσεις κήρυξαν πτώχευση, προσθέτοντας αθροιστικά στις λίστες της ανεργίας περίπου 16 εκατομμύρια ανέργους.

Οπως προκύπτει από τα στοιχεία που παρατίθενται, οι περισσότερες πτωχεύσεις και σε αριθμό, αλλά και σε ποσοστό, παρατηρούνται στο λεγόμενο «σκληρό πυρήνα» της οικονομικής ολιγαρχίας στην Ευρώπη, δηλαδή χώρες, όπως η Γερμανία, η Γαλλία και η Μ. Βρετανία, όπου οι λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές θεωρείται ότι έχουν ωριμάσει. Δηλαδή, όπου οι «απελευθερώσεις» έχουν προχωρήσει αρκετά, παρατηρούνται και τα περισσότερα προβλήματα. Ο λόγος είναι προφανής. Εκεί ο λεγόμενος ανταγωνισμός είναι ...επαρκώς αναπτυγμένος, με αποτέλεσμα να παρατηρούνται και τα μεγαλύτερα μερίδια συγκέντρωσης - μονοπώλησης των αγορών.