Λίγες μόνο μέρες μετά τη φασιστική εισβολή ο μεγάλος κομμουνιστής ποιητής, Γιάννης Ρίτσος, περιέγραφε την κατάσταση που επικρατούσε στην Ελλάδα. Ηταν σαν να 'γραφε όλος ο λαός.

ΟΚΤΩΒΡΗΣ 1940

Ανοίγουν τα παράθυρα

κι όσοι μένουν χαιρετούν αυτούς που φεύγουν

και φεύγουν όλοι.

Γέμισαν οι πόλεις με τύμπανα και σημαίες.

Ορθή η αυγή σημαιοστολίζει τα όνειρα μας.

Κι η Ελλάδα λάμπει μεσ' στα φώτα των ονείρων μας.

Ο ήλιος πλυμένος

με το καθαρό πρόσωπο στραμμένο στον άνθρωπο

χαιρετάει τους δρόμους που κρατούν στη μάχη.

Αυτοκίνητα περνούν γεμάτα πλήθος.

Αποχαιρετιούνται στις πόρτες και γελάνε

κι ύστερα ακούγονται τ' άρβυλα στην άσφαλτο

το μεγάλο τραγούδι των αντρίκειων βημάτων

που μακραίνει και σβήνει στο μάκρος του δρόμου

ώς το βραδινό σταθμό με τα χαμηλωμένα φώτα.

Εκεί τρένα περιμένουν

σφυρίζουν λίγο έξω απ' την πόλη

ακούγονται αποχαιρετιστήριοι πυροβολισμοί

κι ύστερα όλα σωπαίνουν και περιμένουν.

Διαβάζουμε τα τελευταία παραρτήματα:

Νικούμε. Νικούμε.

Πάντα νικάει το δίκιο.

Μια μέρα θα νικήσει ο άνθρωπος.

Μια μέρα η λευτεριά θα νικήσει τον πόλεμο

Αδέρφια μου. Αδέρφια μου,

μια μέρα θα νικήσουμε για πάντα.