Είναι νομικό το πρόβλημα που δημιούργησε «πολεμικές σχέσεις» μεταξύ της Εκκλησίας της Ελλάδας και του Οικουμενικού Πατριαρχείου, με αφορμή την αποστολή προς έγκριση ή ενημέρωση του καταλόγου των εκλόγιμων για τις μητροπόλεις της Β. Ελλάδας (Ηπείρου, Μακεδονίας και των νησιών Μυτιλήνης, Χίου, Σάμου, Ικαρίας); Αρκεί κανείς να δει στο χάρτη τη θέση της μητρόπολης Θεσσαλονίκης, «μήλον της έριδος», για την... εκκίνηση του θέματος. Στο κέντρο, η... μητρόπολη Θεσσαλονίκης και γύρω της απλώνονται ακτινωτά οι βαλκανικές χώρες, η ΝΑ Ευρώπη ως κομμάτι της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η περιοχή της Μαύρης Θάλασσας. Νέες αγορές για εκμετάλλευση κι επέκταση, μεγάλο το οικονομικό δέλεαρ. Για του λόγου του αληθές, μια ματιά στους χορηγούς του ιδρυθέντος γραφείου της Εκκλησίας της Ελλάδας (γνωστοί οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες) στην Ευρωπαϊκή Ενωση από τη μία, θα έπειθε για το επιχείρημα. Ενώ από την άλλη, μια ματιά στους «φίλους που υποστηρίζουν στην Ελλάδα» το Οικουμενικό Πατριαρχείο, θα «σταθεροποιούσε» το επιχείρημα για πόλεμο «πρωτοκαθεδρίας και ζωνών επιρροής» επιχειρηματικών συμφερόντων που συνδέονται με την... Ορθοδοξία.

Παράλληλα, το «νομικό πρόβλημα» έφερε και καταιγισμό δηλώσεων πολιτικών. Οπως τις δηλώσεις Μητσοτάκη που στάθηκε στο πλευρό του αρχιεπισκόπου και χαρακτήρισε το θέμα «πολιτικό και εθνικό» και ζήτησε παρέμβαση «των πολιτικών κομμάτων». Τις... «σταθερές θέσεις» της κυβέρνησης περί μη παρέμβασης της Πολιτείας σ' «ένα σημαντικό θέμα της Ορθοδοξίας» και τη διευθέτησή του «εντός Εκκλησίας» εξέφρασε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Χ. Πρωτόπαππας. Αλλά και ο υπουργός Παιδείας Π. Ευθυμίου που μίλησε για «ένα status νομικό και λειτουργικό τα τελευταία 75 χρόνια, που στα πλαίσια του μπορεί να βρεθεί λύση ειρήνευσης, καταλλαγής και συνεννόησης των δύο κορυφαίων θεσμών της Ορθοδοξίας». Ομως, πού ήταν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, όταν «πανηγυρικά» απέρριψαν στη Βουλή το χωρισμό της Εκκλησίας από το Κράτος κατά τη συζήτηση αναθεώρησης του Συντάγματος. Και αυτοί, δεν ήταν που «ευλόγησαν» την πολιτική και τον κομματισμό στο εσωτερικό της Εκκλησίας; Με νόμο του κράτους, δεν ψηφίστηκε ο καταστατικός χάρτης της Εκκλησίας; Και ο Πρόεδρος του ΣΥΝ, υπογράμμισε το «αόριστο» ότι «δεν υπάρχουν περιθώρια για εκκλησιαστικούς αγώνες εξουσίας που θέλουν το αυτοκέφαλο της ελληνικής Εκκλησίας, πάνω από το Οικουμενικό Πατριαρχείο». Ποιον βολεύει όμως ένας «νεφελώδεις» Οικουμενισμός και μάλιστα στα πλαίσια της ΕΕ; Μια τέτοια «οικουμενικότητα», σίγουρα θα μπορούσε να υποστηρίξει η ΕΕ, γιατί θα συνέφερε στους «ολίγους».

Με το παραπάνω πλαίσιο, ό,τι συμβαίνει στις σχέσεις Εκκλησίας της Ελλάδας, Οικουμενικού Πατριαρχείου, στις σχέσεις Πολιτείας, Εκκλησίας, στο διοικητικό καθεστώς των εκκλησιών, δείχνει ότι η διαπλοκή κράτους και εκκλησίας, ζημιώνει μόνο τους εργαζόμενους, εργάτες και άνεργους και ωφελεί αυτούς που θέλουν να κυριαρχούν στο πολιτικό προσκήνιο.