Φοιτητής στο 4ο έτος εργαστηρίων, ο Αγγελος Βλάσσης συμμετείχε στα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Στα τέλη του Φλεβάρη συνελήφθη και έως τη μεταπολίτευση κρατήθηκε στην ασφάλεια και φυλακίστηκε στο Μπογιάτι και τον Κορυδαλλό.

«Για τα γεγονότα του Νοέμβρη, πριν τριάντα χρόνια, δε βρίσκω να προσθέσω κάτι σε όσα έχουν ήδη ειπωθεί. Δέχομαι ωστόσο ότι μια προσωπική κατάθεση κρατά τη σημασία της, τουλάχιστον σαν υλικό των αποτιμήσεων που μονίμως θα έπονται. Εξάλλου, καθώς η Σχολή Καλών Τεχνών ήταν αριθμητικά μικρή (διδάσκοντες και διδασκόμενοι δεν ξεπερνούσαν τους διακόσιους) το κλίμα και οι συμπεριφορές εκείνων των ημερών διατηρούνται στη μνήμη περισσότερο σαν οικογενειακή περίσταση παρά σαν ιστορικά προσδιορισμένα γεγονότα».

«Το πρώτο που θα ήθελα να ακουστεί είναι ότι όλοι σχεδόν οι σπουδαστές και οι σπουδάστριες, ήταν μέσα στο χώρο του Πολυτεχνείου από την αρχή ως την ώρα που έριξαν την πύλη. Δε νομίζω ότι παρόμοια ποσοστά συμμετοχής πλησίασε άλλη Σχολή. Βέβαια, ομάδες και άτομα καταλάβαιναν με το δικό τους τρόπο τις εξελίξεις και δεν έλειψαν οι αντιθέσεις. Σημειώνω όμως ότι υπήρχαν ζητήματα απόλυτης ομοφωνίας, όπως η προστασία των εργαστηρίων και της βιβλιοθήκης. Τη Σχολή την αισθανόμασταν δική μας. Σήμερα αυτό μου φαίνεται άξιο να αναφερθεί σα στοιχείο πολιτικής στάσης. Επίσης, θά 'πρεπε, νομίζω, να καταγραφεί η στάση των καθηγητών που σ' ολόκληρη την περίοδο των φοιτητικών κινητοποιήσεων ήταν τουλάχιστον αξιοπρεπής - πράγμα καθόλου αυτονόητο εκείνες τις μέρες».

«Η δικτατορία ήταν αναμφίβολα επιλογή στρατηγικής σημασίας με επιπτώσεις που η ελληνική κοινωνία θα υφίσταται για πολλές γενιές. Ανάμεσα στα πιο επώδυνα συμπτώματά της, καθώς πιστεύω, ήταν η ταπείνωση του πολίτη που γινόταν αισθητή σαν προσωπική προσβολή. Και είναι μια ανακούφιση να επιβεβαιώνεται ο κανόνας, ότι όσο κι αν έχει κανείς "συνετιστεί", πειθαρχήσει, συμβιβαστεί, υπάρχουν όρια αντοχής που όταν παραβιάζονται, αφυπνίζεται ως ιστορικό υποκείμενο με συνέπειες προβλέψιμες ή όχι. Καταθέτω τελικά, ότι και στη μικρή κοινωνία της Σχολής Καλών Τεχνών, πριν τριάντα χρόνια, αυτός ο κανόνας επιβεβαιώθηκε εντυπωσιακά».