1. Ας θυμηθούμε εκείνες τις μέρες της φωτιάς. Από τις φλόγες της ξεπήδησαν δύο είδη ανθρώπων: Από τη μια ο άνθρωπος που η χούντα είχε μετατρέψει σε σκιά, ο ανώνυμος αγωνιστής που συνεχίζει μέσα στις γραμμές του κινήματος, και από την άλλη μια σκιά που πίστευε πως είναι άνθρωπος και μάλιστα προορισμένος για να εξουσιάζει (περίπτωση της Μαρίας Δαμανάκη).

2. Τότε είδα το πρόσωπό σου, σαν ένα λουλούδι παραφοράς, πρόσωπο που δεν καταδέχεται τίποτα, μέσα σε τρεις μέρες να ζει το πάθος, τη σταύρωση και την ανάσταση. Το πρόσωπό σου που τραγουδάει στη χαρά και παρηγορεί στη λύπη: Αυτό με φωτίζει τις μέρες που η κυρία χαμέρπεια με πλησιάζει επικίνδυνα. Ομως εσύ γνωρίζεις πως η εν λόγω κυρία είναι ένα ακόμη γουρούνι του πραγματικού με προορισμό για πάντα τη λάσπη.

3. Το πρόσωπό σου είναι ελεύθερο όπως ακριβώς τα στοιχειά της φύσης. Πνέει όπου θέλει και παρασύρει το καθετί. Το πρόσωπό σου μέσα στη διαδήλωση, δίχως όνομα - τι να το κάνεις το όνομα, αλήθεια, μόνο ο μπάτσος στο ζητάει. Μόνο ο μπάτσος χτυπάει το πρόσωπό σου, γιατί μέσα στα μάτια σου βλέπει να καθρεφτίζεται ο ίδιος όπως ακριβώς είναι: Ενα σάβανο με κλομπ, φορώντας κράνος, ένα πιόνι που το σπρώχνουν από άλλους κόσμους εναντίον σου.

4. Το πρόσωπό σου, δίχως να το καταλάβει (γιατί έτσι πρέπει), λειτούργησε, μέσα στην εξέγερση, τον τρόπο του δημοτικού τραγουδιού. Εγραφες μαζί με άλλους, ποτέ μόνος σου, αφήνοντας το σήμα σου οπουδήποτε, καταργώντας το τυπικό της σελίδας. Εγραφες πάνω σε τρόλεϊ που γύριζαν και μετέφεραν το μήνυμά σου, έγραφες πάνω στους τοίχους αλλά και κάτω στο δρόμο, που όλα τα ενώνει και τίποτε δε διαιρεί.

5. Κι όσοι δεν κατέβηκαν στην εξέγερση σε χαιρετούσαν κι ας μην το γνώριζες. Ολοι φοβισμένοι και σιωπηλοί, περίμεναν να συντονιστούν με το δικό σου πάθος, ανακαλύπτοντας μέσα τους το μέγα δίκαιο, το δίκαιο που μας τρέφει και μας κινεί, το δίκαιο που μας μεγάλωσε και που ουδεμία σχέση έχει με το νόμο (την ύστατη επινόηση των αστών).

6. Και τώρα ακόμα, που όλα κοντεύουν να γίνουν ΠΑΣΟΚ, δηλαδή Νέα Δημοκρατία, και το καθολικό ψέμα τους σκεπάζει τον κόσμο, ακόμη και τώρα το πρόσωπό σου συνεχίζει θυμωμένο, ενάντια στην άγνοια που καταδίκασαν τα παιδιά μας, ενάντια στην απληστία των αφεντικών που ροκανίζουν τις ώρες σου με τον πιο ξετσίπωτο τρόπο.

7. Και γιατί γράφω εν θερμώ για το πρόσωπό σου; Γιατί φτάνει πια με τη γέρικη σοφία της κυρίαρχης ιδεολογίας που μας τύλιξε και παρ' ολίγο να μας πνίξει και δε μας αφήνει να δούμε με καθαρό μάτι πώς οι λακέδες και τ' αφεντικά καταστρέφουν με μεγάλη ταχύτητα τον πλανήτη.

8. Το πρόσωπό σου είναι η μόνη εγγύηση ότι, αν χρειαστεί, πάλι και πάλι θα γίνει Πολυτεχνείο. Θα πυρποληθεί δίχως να λογαριάσει ούτε μια φορά το εγώ του. Τι να το κάνεις εξάλλου το εγώ όταν είσαι μέρος μιας μεγάλης φωτιάς;

9. Χαιρετίζω το πρόσωπό σου με τους στίχους του Καρλ Μαρξ: «Ποτέ δεν μπορώ ν' αναζητήσω γαλήνια ό,τι κρατά την ψυχή μου αιχμάλωτη, ποτέ δεν αναπαύομαι σε πλήρη ηρεμία και μαίνομαι αδιάκοπα».