Ανάμεσα στις στιγμές γελοιότητας που απλόχερα μοιράζουν οι Νεοδημοκράτες, δηλαδή οι Πασόκοι, ενόψει εκλογών, κάνει την εμφάνισή της και η άγρια χαρά. Χαρά που πλησιάζει με γρήγορο βήμα και αφήνει άναυδους πολιτικούς άνδρες τύπου Χρυσοχοΐδη όσο και άπειρους όπως ο νεοσσός Κυριάκος Μητσοτάκης. (Τον Κυριάκο όσο πιο πολύ τον βλέπεις, τόσο πιο πολύ τον λυπάσαι. Είναι θύμα της φιλοδοξίας της οικογενείας του. Τι τρέλα κι αυτή! Δείχνει ο ίδιος να μην έχει καταλάβει πού έχει προσγειωθεί. Αφού τον έσυραν τον άνθρωπο άρον άρον από ένα θερμοκήπιο του εξωτερικού ειδικό για το είδος του, τον έκαναν, δίχως φυλλάδιο και σωσίβιο, ναυτικό και θαλασσοδέρνεται τώρα στη Β΄ Περιφέρεια της Αθήνας).

Η χαρά συνδέεται άμεσα με τη γλυκιά ταραχή που σε καταλαμβάνει όσο πλησιάζουν οι μέρες της ιστορικής επετείου της σύγκρουσης του σκληρού Νοέμβρη του 1973 στο Πολυτεχνείο. Η άγρια χαρά σπρώχνει κάθε κατεργάρη στον πάγκο του, κάθε ποντικό στην τρύπα του. Η άγρια χαρά είναι δώρο των λαϊκών αγωνιστών, που ενώ έφυγαν από τη ζωή συνεχίζουν να δίνουν. Η άγρια χαρά δεν αφήνει τίποτα να περάσει έτσι. Πέφτει απότομα σε όσους συνεχίζουν να ταλαιπωρούν την έρημη τούτη χώρα. Σε όσους συνεχίζουν να πολεμούν το Πολυτεχνείο μετατρέποντάς το σε μνημόσυνο. Σε όσους ονειρεύονται μια χοντρή προβοκάτσια που θα διώξει κόσμο από το τριήμερο. Πέφτει πάνω σε παραμυθιασμένους αριστεριστές και στους διανοούμενους συμμαθητές του πρωθυπουργού.

Η άγρια χαρά είναι εδώ. Χάρη σε αυτήν ό,τι ονειρευόμαστε γίνεται. Κι ας βγάζουμε εμείς το φίδι από την τρύπα. Κι ας παλεύουμε να καταργήσουμε αυτό το αποτρόπαιο βασίλειο, από τον καιρό που θυμόμαστε τον εαυτό μας. Γιατί εμείς δε δεχόμαστε προσταγές από το θάνατο, όπως οι φασίστες. Με άγρια χαρά μέσα στο λυκόφως εμείς οι ρομαντικοί συνεχίζουμε...