«Υπάρχει μια τρομερή (ε, ναι· τρομερή) πολιτική ταινία επιστημονικής φαντασίας, το "Μπραζίλ"! Σ' αυτήν περιγράφεται ένας κόσμος στο άμεσο μέλλον, στον οποίον έχει επικρατήσει ένα απόλυτο δίπολο.

Από τη μία πλευρά το Κράτος και απ' την άλλη η Τρομοκρατία! Ανάμεσά τους δεν υπάρχει τίποτα, παρά μόνο μια νεκρή ζώνη ανθρώπων. Χωρίς πολιτική. Χωρίς κόμματα, χωρίς συνδικάτα, χωρίς διάλογο, χωρίς ελπίδα, χωρίς ελευθερία.

Οποιος δεν είναι με το Κράτος θεωρείται τρομοκράτης. Κι όποιος δε συντάσσεται με την τρομοκρατία πέφτει στα νύχια του Κράτους. Δεν υπάρχουν παρά θύματα αυτού του διπόλου. Τα πάντα έχουν χάσει το νόημά τους.

Στο όνομα της αντιτρομοκρατίας, η καταστολή είναι ιερή αναγκαιότητα, η τηλεόραση κατευθυνόμενη, η πληροφόρηση προπαγάνδα, ο έρωτας αδιανόητος (ως φαινόμενο απρόβλεπτο και μη ελέγξιμο) και η ρουφιανιά αυτονόητη.

Απ' την άλλη η τρομοκρατία επιτυγχάνει ακριβώς τα ίδια με την αντιτρομοκρατία δολοφονώντας αθώους, οδηγώντας σε ιδεολογική, ψυχική και ηθική αυτοκτονία τους σκοπούς της (υποτάσσοντάς τους στα μέσα της).

Η μόνη φυγή, το όνειρο. λύση ανέφικτη αν θεωρήσουμε την καθημερινή ζωή, την πολιτική και τη λογική σχετικές με το εφικτό.

Συνεπώς, το πλήρες στρατηγικό αδιέξοδο! Στο φιλμ! Στον πλανήτη; Περίπου πλησιάζουμε! Στο πλήρες στρατηγικό αδιέξοδο!»