Η πολιτική φυσιογνωμία του Εντουαρντ Σεβαντνάντζε μόνο με αυτή του σύγχρονου Εφιάλτη μπορεί να συγκριθεί. Αφού είναι πασίγνωστο πως από τη θέση του υπουργού Εξωτερικών της Σοβιετικής Ενωσης και του μέλους του ΠΓ του ΚΚΣΕ έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην προδοσία και στην ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και στις άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Ακόμη κι όταν επανήλθε στην εξουσία το 1992 στην Προεδρία της Γεωργίας με τη βοήθεια της γιελτσινικής Ρωσίας, φρόντισε να κάνει ό,τι περνά από το χέρι του, για να υπηρετήσει τα συμφέροντα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην περιοχή του Καυκάσου. Τώρα οι ίδιοι οι «πάτρωνές» του τον πετούν σαν «στυμμένη λεμονόκουπα». Σίγουρα, η απομάκρυνση από τον προεδρικό θώκο μιας από τις πιο μισητές, για όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους, προσωπικότητας, που με την προσωπική συμβολή του οδήγησε σε τόσα δεινά όχι μόνο τη χώρα του, αλλά ολόκληρο τον κόσμο τα τελευταία 15 χρόνια, δεν μπορεί παρά να μας γέμισε χαρά. Την ίδια ώρα, όμως, τα γεγονότα αυτά είναι αποκαλυπτικά για το επίπεδο της «δημοκρατίας» που έχει επιβληθεί στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες.

Οχι δε λέμε για τη «δημοκρατία του απαρτχάιντ» των χωρών της Βαλτικής, όπου το 40% του λαού της Λετονίας και το 35% του λαού της Εσθονίας δεν έχουν υπηκοότητα και πολιτικά δικαιώματα. Ούτε για τη «δημοκρατία των ναζί», σε Λιθουανία, Εσθονία και Λετονία, όπου τα φασιστόμουτρα δικαιώθηκαν ως «αγωνιστές της ανεξαρτησίας», ενώ την ίδια ώρα απαγορεύεται η δράση των ΚΚ.

Ούτε, επίσης, κάνουμε λόγο για την «οικογενειακή δημοκρατία», όπου π.χ. οι εκλεγμένοι Πρόεδροι του Καζαχστάν και της Κιργιζίας πάντρεψαν τα παιδιά τους, όπως οι φεουδάρχες στο παρελθόν, για να επικυρώσουν τη διακρατική συνεργασία τους.

Ούτε για τη «δημοκρατία της ολιγαρχίας» που πλέον έχει εδραιωθεί σε αυτές τις χώρες και σύμφωνα με τα λόγια του μεγαλοεπιχειρηματία Μπερεζόφσκι είναι αυτή που επιτρέπει «στο κεφάλαιο να μισθώνει την εξουσία. Η μορφή αυτού του μισθώματος λέγεται εκλογές».

Λέμε για τη «δημοκρατία των υπουργών Εξωτερικών». Αυτή που εκδηλώθηκε τώρα στη Γεωργία. Εκεί όπου η «αντιπολίτευση» περίμενε να ανάψει το «πράσινο φως» από τις ΗΠΑ για να κατέβει σε αποφασιστικές κοινοποιήσεις και να καταγγείλει τη νοθεία. Κι όταν πράγματι το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ κυκλοφόρησε Ανακοίνωση, στην οποία αναγνωριζόταν η νοθεία τότε αποφασίστηκε η ...έφοδος στο κοινοβούλιο. Από την άλλη, χρειάστηκε το ταξίδι του υπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας στη Γεωργία, για να βρεθεί ένας συμβιβαστικός δρόμος. Και βέβαια ο Ιγκόρ Ιβανόφ δεν πήγε στη Γεωργία από προσωπικό ενδιαφέρον, επειδή η μητέρα του είναι γεωργιανής καταγωγής, αλλά γιατί υπήρχαν κάποια μεγάλα συμφέροντα που έπρεπε να διασφαλίσει. Μετά την επίσκεψή του οι δηλώσεις Σεβαρντνάτζε περί «πραξικοπήματος» έγιναν παρελθόν κι επικράτησε ...«βελούδινη επανάσταση».

Ομως, πλέον, έχουμε εμπειρίες και γνωρίζουμε τι σημαίνουν τέτοιου είδους αμερικανόπνευστες εξελίξεις. Ο λαός της Γεωργίας, που σε μεγάλο βαθμό κινητοποιήθηκε ενάντια στο όργιο της νοθείας, δε βγήκε από τη δίνη των αρνητικών εξελίξεων που τον έχει οδηγήσει η ανατροπή του σοσιαλισμού και η διάλυση της ΕΣΣΔ. Παραμονεύει όσο ποτέ άλλοτε ο κίνδυνος της παραπέρα διάλυσης της χώρας, αφού οι εθνικιστικές δυνάμεις που αναρριχήθηκαν στην εξουσία δεν αποτελούν καμιά θετική εγγύηση για το μέλλον. Η μεγαλύτερη αυτόνομη περιοχή της χώρας, η Αμπχαζία είναι ήδη σε «διάσταση» με τη Γεωργία, ενώ με πολλές επιφυλάξεις βλέπουν τις εξελίξεις και οι άλλες αυτόνομες περιοχές, η Αντζάρια (που έκλεισε χτες τα σύνορά της με την υπόλοιπη Γεωργία), αλλά και η Νότια Οσετία, όπως και οι εθνικές μειονότητες της χώρας. Και δυστυχώς το «διαίρει και βασίλευε» είναι ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ...«δημοκρατίας» των (ξένων) υπουργείων Εξωτερικών.