Ενας από τους παιδικούς σταθμούς του Δήμου Κορυδαλλού «στεγάζεται» σε λυόμενο. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, αυτό είναι... το «καλό νέο». Μέσα σε ελάχιστα - κυριολεκτικά και από παιδαγωγικής άποψης - τετραγωνικά μέτρα στριμώχνονται παιδιά από 2,5 έως 5,5 ετών, μαζί με τα τραπέζια, τα καρεκλάκια, τα παιχνίδια, τις κατασκευές τους.

Παρά την υποτυπώδη υλικοτεχνική και επιεικώς απαράδεκτη κτιριακή υποδομή, το ηρωικό προσωπικό του σταθμού, κατάφερε, λόγω του πάθους για το λειτούργημά του και της αγάπης προς τα παιδιά, να μετατρέψει το χώρο από «παιδοφυλάκειο», που θα μπορούσε πολύ εύκολα να είναι, σε ένα παράδειγμα άρτιας παιδαγωγικής προσφοράς σε όλα τα επίπεδα. Δε θα αναφερθούμε αναλυτικά στο πώς αντιμετωπίζει η δημοτική αρχή αυτό και το υπόλοιπο προσωπικό στους παιδικούς σταθμούς: η παρατεινόμενη εργασιακή ομηρία μέσω των συμβάσεων και η αντιμετώπιση ακόμη και του μόνιμου προσωπικού ως «αναλώσιμου», κάτι που μπορεί να έχει αρνητικές συνέπειες και στην παιδαγωγική δραστηριότητα, αποτελεί γνωστό «προνόμιο» του «εκσυγχρονισμού» εν γένει. Θα αναφερθούμε μόνο σε ένα «μικρό» αλλά χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς εκλαμβάνει η δημοτική αρχή την παιδαγωγική διαδικασία.

Ενώ γνωρίζει ότι μέσα σε αυτές τις συνθήκες είναι αδύνατο να γίνει μια καλή χριστουγεννιάτικη γιορτή. Ενώ γνωρίζει από προηγούμενη πείρα τι «πράματα και θάματα» κάνουν τα παιδιά και οι παιδαγωγοί τους αν τους δοθεί απλώς ένας μεγαλύτερος χώρος, η δημοτική αρχή αρνείται πεισματικά να παραχωρήσει την αίθουσα «Πλειάδες» του Πνευματικού Κέντρου στο σταθμό για να κάνει τη χριστουγεννιάτικη γιορτή του!

Ο - διάτρητος πραγματικά - λόγος είναι ότι δεν υπάρχει «κενός χρόνος» επειδή η αίθουσα χρησιμοποιείται σαν αίθουσα τακτικών κινηματογραφικών προβολών. Ετσι, αναγκάζει τα παιδιά και τους γονείς τους να στριμωχτούν στο σταθμό και το χειρότερο, να κάνουν ουσιαστικά δύο «γιορτές», μία για τα μικρότερα και μία για τα μεγαλύτερα παιδιά. «Λύση» η οποία, στις συγκεκριμένες συνθήκες, θα έκανε κάθε παιδαγωγό να «σκίσει» τα πτυχία του. Περιττό βέβαια να πούμε τι είδους «γιορτή» θα γίνει υπό αυτούς τους όρους.

Οι γονείς, αγριεμένοι, αποφάσισαν να αντιδράσουν και να προσφέρουν στα παιδιά τους έστω μια χαρούμενη γιορτή, αφού δεν μπορούν να αλλάξουν τις υποδομές του σταθμού. Απαιτούν εγγράφως από το δήμαρχο και από όλους τους αρμόδιους δημοτικούς φορείς να βρουν χώρο για τη γιορτή και δηλώνουν - δικαιωματικά και όχι απειλητικά - πως δε θα δεχτούν καμία άλλη «λύση» εκτός από αυτή. Ο δήμαρχος θα τους αρνηθεί τελικά - ως άλλος Σκρουτζ από το «Μια Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» του Ντίκενς - ακόμη και τα Χριστούγεννα;