Χρόνια τώρα, από τότε που η Ελλάδα μπήκε στην ΕΕ, πολλή κουβέντα γίνεται για τα «δημοκρατικά ιδεώδη της Ευρώπης», που, μάλιστα, δε σέβονταν οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες! Τελευταία, με τη διεύρυνση της ΕΕ, διακηρύχτηκαν τα λεγόμενα «πολιτικά κριτήρια της Κοπεγχάγης, τα οποία είναι ο σεβασμός της δημοκρατίας, το κράτος δικαίου, τα δικαιώματα του ανθρώπου και η προστασία των μειονοτήτων». Πρόσφατα, έγινε γνωστό πως το λετονικό Κοινοβούλιο συζητά εκλογικό νομοσχέδιο για τις προσεχείς Ευρωεκλογές, με το οποίο θα απαγορεύεται σε όσους παρέμειναν στο ΚΚ να θέσουν υποψηφιότητα στις ευρωεκλογές. Τέτοιος είναι ο σεβασμός τους στη «δημοκρατία», στο «κράτος Δικαίου» τους. Διάφοροι ψευτο-αριστεροί, οι οποίοι στο παρελθόν «βαρούσαν σειρήνες» για τη δημοκρατία και τις ελευθερίες στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες κι έψαχναν με το «φανάρι» τους «διαφωνούντες», για να μας τους επιδείξουν ως «αποδεικτικό στοιχείο» των ισχυρισμών τους, σήμερα ΣΙΩΠΟΥΝ! Προτιμούν στο συγκεκριμένο ζήτημα το στρουθοκαμηλισμό, όπως αυτός εκφράζεται από τις διεργασίες περί «αριστερού» ευρωκόμματος. Αλλωστε, πώς θα μπορούσαν να πουν κάτι διαφορετικό, όταν ένας εκ των «πατέρων» της κεντροαριστεράς, ο Ρομάνο Πρόντι, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, απάντησε σε επιστολή του Στρατή Κόρακα, που αφορούσε στις αντικομμουνιστικές διώξεις και περιορισμούς στις υπό διεύρυνση χώρες, ως εξής: «Σε καμία περίπτωση, δεν αποτέλεσε η απαγόρευση ενός κομμουνιστικού κόμματος σε μια προσχωρούσα χώρα αιτία ιδιαίτερου προβληματισμού ή επικρίσεων»!!

Για τα όσα διαδραματίζονται στη Λετονία, λίγους μήνες πριν από τις Ευρωεκλογές και τις απαγορεύσεις και περιορισμούς που επιβάλλονται στη Λετονία, ζητήσαμε και δημοσιεύουμε σήμερα τη γνώμη του προέδρου του Σοσιαλιστικού Κόμματος Λετονίας, του Αλφρεντ Ρούμπιξ. Ο τελευταίος ήταν ο Α` Γραμματέας του ΚΚΛ στα τελευταία σοσιαλιστικά χρόνια και γνώρισε από «πρώτο χέρι» τι σημαίνει αστική «δημοκρατία», αφού για την πίστη του στα κομμουνιστικά ιδανικά φυλακίστηκε την περίοδο 1991-1997.

«Εφόσον η Λετονία εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ενωση, το καλοκαίρι του 2004, θα πάρει μέρος στις εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο. Στους κυβερνητικούς κύκλους σχετικά μ' αυτό, παρατηρείται μεγάλη κινητικότητα. Οι μεν βιαστικά ετοιμάζουν το νόμο για τις εκλογές, οι δε ψάχνουν λεφτά για τις εκλογές, ενώ κάποιοι άλλοι με βιασύνη υποβάλλουν τροπολογίες στο νόμο, που αφορά στη χρηματοδότηση των κομμάτων. Και όλο αυτό γίνεται στο φόντο της έλλειψης του Συντάγματος της ΕΕ, υπάρχει μόνο το σχέδιο γύρω από το οποίο γίνονται σοβαρές αντιπαραθέσεις. Σήμερα, κανείς τους δεν μπορεί να εξηγήσει σε ποια Ενωση εισέρχεται η Λετονία και για ποιο Ευρωκοινοβούλιο πρέπει να εκλεγούν βουλευτές. Αν για τα ζητήματα αυτά γίνονται λογομαχίες και συζητήσεις, σ' ό,τι αφορά ένα άλλο ζήτημα, σε ποιον δε θα πρέπει να επιτραπεί να γίνει μέλος του Ευρωκοινοβουλίου, οι Λετονοί δημιουργοί του νομοσχεδίου για τις εκλογές στο Ευρωκοινοβούλιο εκδηλώνουν πλήρη ομοθυμία. Είναι αλληλέγγυοι στο ότι στο Ευρωκοινοβούλιο δε θα πρέπει να εκλεγούν τα πρώην μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος Λετονίας. Να σημειωθεί εδώ πως το ίδιο το Κομμουνιστικό Κόμμα Λετονίας ήδη 13 χρόνια βρίσκεται υπό απαγόρευση και η δράση του, χωρίς δίκη και σχετική διαδικασία, παύτηκε με Απόφαση του Ανωτάτου Σοβιέτ της Λετονικής Δημοκρατίας, από το Σεπτέμβρη του 1991.

Επειδή στην Ευρώπη το κομμουνιστικό κίνημα δεν είναι απαγορευμένο, φαίνεται δε θα ήταν καλό στην εκλογική νομοθεσία να γράφεται ανοιχτά η απαγόρευση στους πρώην κομμουνιστές να βάλουν υποψηφιότητα για το Ευρωκοινοβούλιο. Γι' αυτό, στο άρθρο 5, παράγραφος 2 του νομοσχεδίου της Λετονίας για τις εκλογές στο Ευρωκοινοβούλιο, καθορίζεται: «Στις εκλογές απαγορεύεται να προταθεί ως υποψήφιος, καθώς και να εκλεγεί οποιοσδήποτε πολίτης της ΕΕ, ο οποίος δεν έχει δικαίωμα να βάλει υποψηφιότητα, στο κράτος - μέλος του οποίου είναι πολίτης». Στη Λετονία, πίσω από αυτήν τη διατύπωση κρύβονται οι εξής απαγορεύσεις, οι οποίες έχουν διατυπωθεί στο άρθρο 5 ενός άλλου νόμου της Λετονίας, που αφορά στις εκλογές για το εθνικό Κοινοβούλιο (Σέιμ) της χώρας. Στο άρθρο αυτό γράφονται τα εξής: «Για τις εκλογές στο Σέιμ απαγορεύεται να βάλουν υποψηφιότητα και να εκλεγούν πρόσωπα, τα οποία:

"...Είναι ή ήταν έμμισθοι εργαζόμενοι στις υπηρεσίες ασφαλείας, της κατασκοπίας ή αντικατασκοπίας της ΕΣΣΔ, της Λετονικής ΣΣΔ ή άλλων ξένων κρατών,

μετά τα γεγονότα της 13ης Γενάρη 1991 δρούσαν στο ΚΚΣΕ (στο ΚΚ Λετονίας), στο Διεθνιστικό Μέτωπο εργαζομένων της Λετονικής ΣΣΔ, στο Ενιαίο Συμβούλιο των εργατικών κολεκτίβων, στις οργανώσεις των βετεράνων του αντιφασιστικού πολέμου και της εργασίας, στην Παλλετονική Επιτροπή Κοινωνικής Σωτηρίας ή των τοπικών ή στις περιφερειακές επιτροπές τους".

Οι παραπάνω απαγορεύσεις αφορούν πολλές δεκάδες χιλιάδες πρόσωπα, αν πάρουμε υπόψη μας ότι μόνο στο Κομμουνιστικό Κόμμα Λετονίας, μετά τις 13 Γενάρη 1991, υπήρχαν εγγεγραμμένα μέλη πάνω από 80 χιλιάδες άνθρωποι. Ολες οι παραπάνω απαγορεύσεις έχουν καθαρά πολιτικό χαρακτήρα. Κι εδώ να σημειώσουμε πως δεν έγινε καμία δίκη σε βάρος κάποιας από αυτές τις οργανώσεις. Την περίοδο για την οποία γίνεται λόγος (μετά τις 13 Γενάρη 1991), δρούσαν επίσημα και νόμιμα. Η Απόφαση του Ανωτάτου Σοβιέτ της Λετονικής Δημοκρατίας για την παύση της δράσης τους πάρθηκε στις 23 Σεπτέμβρη 1991. Αργότερα, με νόμο που εγκρίθηκε από το Σέιμ στις 25 Μάη 1995, αυτή η απόφαση πήρε αναδρομική ισχύ.

Το Σοσιαλιστικό Κόμμα Λετονίας θεωρεί ότι οι σχετικοί περιορισμοί αποτελούν πολιτική αυθαιρεσία του κυβερνώντος συνασπισμού της Λετονίας, που εκφράζει τα συμφέροντα της ντόπιας μπουρζουαζίας κι έχει οδηγήσει μέσα σε 12 χρόνια διακυβέρνησης τη Λετονία στην εξαθλίωση, στη διαφθορά και τη φτώχεια.

Τα παραπάνω είναι καλό να τα γνωρίζουν και όσοι ετοιμάζονται να δεχτούν τη Λετονία στην Ευρωπαϊκή Ενωση».