Η συζήτηση για το πώς θα οργανώναμε τα κάλαντα κρατούσε πάνω από μήνα. Τις τελευταίες μέρες του Νοέμβρη έπεφτε η πρόταση από τον Γρηγόρη, τον Παπαμιχαλάκη, τον επονομαζόμενο και Κούνελο, εξαιτίας της μανίας του να διατρέφει στη μικρή τους αυλή καμιά δεκαριά κουνέλια. Παρ' όλες τις φωνές και τις κατάρες της μάνας του, που αν ήτανε δυνατό, θα τα έσφαζε όλα και θα τα μαγείρευε με γλυκό κροκάρι, για τον άντρα της, τον κύριο Αλέκο, που δεν έλεγε να χορτάσει, ιδιαίτερα το στιφάδο κουνέλι. Εξού και ο θάνατός του: από το πολύ φαΐ, σύμφωνα με τη γνωμάτευση του γιατρού της γειτονιάς, που ήτανε φημισμένος στην Ανω και Κάτω Τούμπα για τους θανάτους που είχε στο ιατρικό του ενεργητικό. Η πρόταση, λοιπόν, του Κούνελου αφορούσε το πώς θα έλεγαν τα κάλαντα. Πρώτα πρώτα ποιοι θα τα «έλεγαν» και σε ποιες γειτονιές. Υστερα ποιοι θα παίζανε τις φυσαρμόνικες και ποιοι τα τρίγωνα. Αν δέχονταν για πληρωμή κουραμπιέδες και μελομακάρονα, μπακλαβάδες και καταΐφια ή μόνο χρήματα. Και, τέλος, ποιος θα μάζευε τις εισπράξεις και πώς θα γινόταν η μοιρασιά.

Η πρόταση, βέβαια, έγινε αμέσως δεκτή και ανακοινώθηκε στον Μπέμπη, τον αρχηγό της παρέας, γύρω στα 16 τότε, αλλά έμοιαζε με 20. Είχε και ένα ανεπαίσθητο καινούριο μουστακάκι. Και πότε πότε κάπνιζε και καμιά γόπα, κλεμμένη από την τενεκεδένια ταμπακέρα του ξαδέρφου του, δώρο της φιλενάδας του, της Ερνεστίνης. Συμφώνησε και ο Μπέμπης, και στις οκτώ το βράδυ του Σαββάτου θα μαζεύονταν στην αυλή της κυρίας Μίνας. Οχι βέβαια, έτσι, δωρεάν. Ο Γρηγόρης αναγκάστηκε να θυσιάσει ένα από τα μαύρα κουνέλια του, που δεν πολυγούσταρε, για να πειστεί ο άντρας της, ο Μπαρμπα-Σοφοκλής. Αυτός δεν έτρωγε, όπως ο κύριος Αλέκος. Επινε όμως. Σαν το σφουγγάρι. Κι όπως γνωμάτευσε και γι' αυτόν ο γιατρός, πέθανε από το πολύ πιοτό.

Πρώτος στο ραντεβού ήρθε ο Στέλιος, ο Σπανός. Μέγας μπαλατζής, όπως τον αποκαλούσε ο Μπαρμπα-Σοφοκλής, δηλαδή, ποδοσφαιριστής. Τελικά, κάποτε αναγνωρίστηκε η αξία του και έγινε σέντερ μπακ του Αρη, μαζί με τον Αλκέτα, τον Παναγούλια. Ενα πρωί τον βρήκανε σκοτωμένο, πάνω στα ποδήλατό του. Πουλούσε «Ριζοσπάστη» κι αυτό ήτανε παράνομο. Ο Αρης έστειλε και στεφάνι στην κηδεία του, με κίτρινη κορδέλα και μαύρα γράμματα: «Στον αγαπημένο μας Στέλιο». Τρίτος εμφανίστηκε ο Λάκης ο Βαρδάκας, με την Βαγγελιώ, την ψυχοκόρη τους, που όποτε έβρισκε ευκαιρία, την στρίμωχνε στο πλυσταριό τους και της τραβούσε κανένα φιλί στο μάγουλο. Αυτή τσίριζε, κλοτσούσε σαν άλογο και η ερωτική διαδικασία τελείωνε άδοξα, με ένα καρούμπαλο στο κεφάλι του Βαρδάκα. Υστερα ήρθε ο Παντελής, ο αδερφός της Μόσχας, της μοδίστρας, επονομαζόμενος το «Μαγικό Πουλάκι». Παρατσούκλι που προέκυψε από την «επαγγελματική» δραστηριότητα του Παντελή. Πήγαινε στο πανηγύρι της Αγίας Βαρβάρας με τον πατέρα του και με πενήντα λεπτά έλεγε την τύχη σε όποιον πλήρωνε και που ήτανε γραμμένη σε ένα μικρό χαρτάκι που το τσιμπούσε και το έδινε στον πελάτη ένα μικρό παπαγαλάκι, που καθόταν υπομονετικά στον ώμο του Παντελή. Στο τέλος ήρθανε όλοι μαζί ο Γιώργος, ο Τζίντζιφας, ο επονομαζόμενος το «Φιστίκι της Πράγας», ο Γιώργος ο Τζαχείλας, ο Νίκος, ο Τσαγαινάς και η Τασία, το «Μπαουλέτο». Κάθισαν στα ξύλινα σκαμνάκια που τους έδωσε η κυρία Μίνα και περίμεναν τον Αρχηγό, τον Μπέμπη. Δεν ήρθε, όμως. Βγήκε να πουλήσει «Ριζοσπάστη» και δε γύρισε, είπε κλαίοντας η Χρυσαυγή, η αδελφή του. Ετσι εκείνα τα Χριστούγεννα δεν είπαμε τα Κάλαντα. Ούτε τα άλλα. Είχαμε μεγαλώσει!!