Ολόκληρη η μεταπολίτευση, με έμφαση την τελευταία δεκαπενταετία, μετράει αμέτρητες «ιστορικές» στιγμές, συνδεδεμένες με την εναλλαγή προσώπων στο τιμόνι προσωποπαγών κομμάτων (όπως του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ) ή μικροαλλαγές στη διαχειριστική τακτική, που δεν επηρέασαν ούτε στο ελάχιστο τη ρότα που χαράχτηκε, από το '74 ακόμα με τον Κ. Καραμανλή της ΝΔ και ετοιμάζουν, τώρα, να λανσάρουν, στην υπερ-εκσυγχρονιστική της έκδοση, με τον Γ. Παπανδρέου του ΠΑΣΟΚ.

Στο μεταξύ, η Ιστορία γράφεται, έχοντας ελάχιστα να κάνει με το πώς την αντιλαμβάνεται ο κάθε, πρώην, νυν ή επόμενος, επίδοξος ηγέτης και εντελώς ανεξάρτητα από την ερμηνεία, που της δίνει ο κάθε πολιτικός αναλυτής του τάδε ή δείνα Μέσου. Και όταν μιλάει, είναι αμείλικτη. Λέει, λοιπόν, ότι την τελευταία δεκαπενταετία ο εθνικός πλούτος, από την Ενέργεια μέχρι τις κερδοφόρες κρατικές επιχειρήσεις, πέρασε στα χέρια ιδιωτών. Λέει ότι η Παιδεία και η Υγεία, από κοινωνικό αγαθό, έγιναν εμπόρευμα. Λέει ότι 180.000 αγρότες εκδιώχθηκαν βίαια από τη γη τους. Λέει ότι το ποσοστό των μαθητών που καταφέρνουν να τελειώσουν τη Δευτεροβάθμια Δκπαίδευση μειώνεται χρόνο με το χρόνο. Οτι η ανεργία αυξάνεται και όσοι βγήκαν στην αγορά εργασίας μετά το 1993 «παίζεται», αν θα καταφέρουν να πάρουν ποτέ σύνταξη.

Λέει ότι η επαρχία ερημώνει, οι μικρομεσαίοι επαγγελματίες βάζουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες λουκέτο στα μαγαζιά τους και τα εργοστάσια κλείνουν το ένα μετά το άλλο, μεγαλώνοντας τις στρατιές των ανέργων. Οτι το Αιγαίο και η Κύπρος έπαψαν να είναι θέματα - ταμπού και πως αποτιμούνται χαμηλά στον εθνικό τιμοκατάλογο. Τέλος, λέει ότι ο επίμονος μόχθος κάθε «ιστορικού» ηγέτη, που θρονιάστηκε στην πρωθυπουργική καρέκλα από το '74 και δώθε, κατάφερε επιτέλους να κάνει την Ελλάδα παράδεισο για τα κέρδη του κεφαλαίου, που αυξάνονται με δυσθεώρητους για το λαό ρυθμούς, χρόνο με το χρόνο.

Την Ιστορία τη γράφουν οι λαοί. Κι αν η προσωρινή οπισθοχώρηση του λαϊκού κινήματος δίνει τη δυνατότητα στον κάθε πολιτικάντη ή μεγαλοεκδότη να ονομάζει αυθαίρετα «ιστορική» την κίνηση του Γιωργάκη να κερνάει μελομακάρονα τους δημοσιογράφους, που ξεροσταλιάζουν κυνηγώντας την Ιστορία στο Καστρί, δεν είναι μακριά η ώρα, που ο λαός θα γράψει με την πένα του αγώνα του την πραγματική ιστορία, φέρνοντας τούμπα το σκουριασμένο τροχό της. Το Μέτωπο είναι το μέσο, η συγκρότησή του μπορεί και πρέπει να γίνει σκοπός και υπόθεση όλων. Και η ολοκόκκινη ψήφος στο ΚΚΕ, στις 7 του Μάρτη, μπορεί να πάει την υπόθεση ένα βήμα πιο μπροστά.