«

Κοινωνική ασφάλιση». Στον όρο αυτό, το διεθνές εργατικό κίνημα έχει συμπυκνώσει τις κατακτήσεις πολύχρονων και αιματηρών αγώνων. Συνταξιοδοτικά δικαιώματα, υπηρεσίες πρόληψης και αποκατάστασης της υγείας, κοινωνικής πρόνοιας. Κατακτήσεις που περιφρουρούν την υγεία και τη ζωή του εργαζόμενου για όσο καιρό εργάζεται, αλλά και με την αποχώρησή του από την παραγωγική διαδικασία. Μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στην ανατολική Ευρώπη, τα μονοπωλιακά κέντρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης επιτάχυναν την κατεδάφιση κάθε ευνοϊκού μέτρου.

Οι ελαστικές μορφές εργασίας, η πλατιά καθιέρωση της μερικής απασχόλησης, σάρωσαν και βασικές ασφαλιστικές κατακτήσεις. Η ηλικία συνταξιοδότησης σκαρφάλωσε στα 65! Στο όνομα της... «ισότητας» των δύο φύλων, καταργήθηκε η συνταξιοδότηση της γυναίκας πέντε χρόνια πριν το συνάδελφό της. Μέτρο που, στο πλαίσιο του καπιταλισμού και με δεδομένο τα διπλά και τριπλά βάρη της εργαζόμενης αποτελούσε μια ελάχιστη παροχή.

Η κοινωνική ασφάλιση έπαψε να είναι πρώτιστη κρατική υποχρέωση. Εχει μετατραπεί σε εμπόρευμα, και κυρίως, σε ατομική υπόθεση. «Παίρνεις ό,τι πληρώνεις...». Η προστασία της υγείας της μητέρας, η φύλαξη των παιδιών, δε «φορτώνει» το κράτος, αλλά τον κορβανά της λαϊκής οικογένειας. Η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, όπως και οι υπηρεσίες πρόνοιας μετατρέπονται σε νέους χώρους επένδυσης του ιδιωτικού κεφαλαίου, ενώ οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες πλουτίζουν από μεροκαματιάρηδες που καταθέτουν πενιχρά μεροκάματα για μια σύνταξη. Αν τα καταφέρουν. Γιατί υπάρχουν πολλοί με μόνη επιλογή τα 200 ευρώ του ΟΓΑ ή τα 410, όσων παίρνουν τόσα, του ΙΚΑ...

Μετά την αύξηση των απαραίτητων ενσήμων για χορήγηση της επικουρικής ασφάλισης, που πρόσφατα ψηφίστηκε από την κυβέρνηση, και την...«παροχή» του Γ. Παπανδρέου προς άνεργες μητέρες, να πληρώνουν διπλά για την ασφάλισή τους, αναρωτιέται κανείς: Οταν προεκλογικά συμβαίνουν αυτά, τι θα γίνει μετά; Αν οι υποστηρικτές της «νέας εποχής» με σήμα κατατεθέν τη μερική απασχόληση και τη μερική ασφάλιση, εκείνοι που θεωρούν δεδομένη και άρα εφαρόσιμη τη μαύρη εργασία, την ανασφάλιστη, την απλήρωτη συχνά, στην οποία... πρωτεύουν νέοι και γυναίκες ως κοινωνικές ομάδες με ψηλά ποσοστά ανεργίας, δεν εισπράξουν τη λαϊκή οργή σε ψήφο καταδίκης τους;

Στην ανασφάλεια, στην υποκρισία, στην εκμετάλλευση, που σερβίρουν πρώτα στις γυναίκες, εκτιμώντας ότι έχουν μικρότερες αντιστάσεις, χρειάζεται απάντηση δραστική, ψήφο που να φωνάζει: «απαιτούμε ενιαία, καθολική, δημόσια, υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση. Κοπιάζουμε γι' αυτό, μας ανήκει, δεν το ζητιανεύουμε. Απαιτούμε να γίνεται καλύτερη η ζωή η δική μας που δουλεύουμε μέρα - νύχτα, και όχι εκείνων που στοχάζονται μέρα - νύχτα πώς θα μας ληστέψουν...».