«

Μερική απασχόληση». Δηλαδή, τρεις ώρες δουλιά τη Δευτέρα και επτά την Τετάρτη. «Ελαστικές σχέσεις εργασίας». Δηλαδή, πέντε μέρες τη μια βδομάδα και δύο την επομένη. Δουλιά ακόμα και δύο ώρες το πρωί, τρεις το μεσημέρι κι άλλες τρεις το απόγευμα. «Ελαστική» και η σχέση ανάμεσα σε εργαζόμενο και εργοδότη. Που... ξεχειλώνει όσο επιβάλλουν τα εργοδοτικά συμφέροντα. Δηλαδή, μερική αμοιβή, μερική ασφάλιση και σύνταξη. Μερική και η επιβίωση.

Σ' αυτό το... όραμα που Ευρωπαϊκή Ενωση και κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, με τη στήριξη ασφαλώς και της ΝΔ, επιφυλάσσουν για τους εργαζόμενους, στη βάση του οποίου χαράσσεται και η πολιτική τους, η πρωτιά ανήκει στις γυναίκες. Πρόκειται για την... ειδική μέριμνα προς την εργαζόμενη μητέρα, όπως επιβάλλει ο «συγκερασμός επαγγελματικών και οικογενειακών υποχρεώσεων»...

Η εργαζόμενη καλείται να φέρνει ένα μεροκάματο στο σπίτι ώστε να τα κουτσοκαταφέρνει η οικογένεια, καθώς η ακρίβεια μαστίζει και οι ανάγκες πολλαπλασιάζονται. Αλλά, παράλληλα, χρεώνεται με το άχαρο νοικοκυριό, απαραίτητο για τη συντήρηση και την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης. Να απαλλάσσει τελικά την πολιτεία από τις κρατικές υπηρεσίες πρόνοιας, να υποκαθιστά το δημόσιο σύστημα πρόνοιας και, παράλληλα, να... ανακουφίζει τις επιχειρήσεις από το «υψηλό εργατικό κόστος». Να παραιτείται, υπό την απειλή της ανεργίας, από τα πλήρη εργασιακά της δικαιώματα.

Η πρωτιά αυτή αποδεικνύει αδιάψευστα ότι η ανισοτιμία για τη γυναίκα των λαϊκών στρωμάτων βαθαίνει διαρκώς. Η γυναίκα καθιερώνεται στη λαϊκή συνείδηση ως «συμπληρωματική εργατική δύναμη» για το οικογενειακό εισόδημα. «Εξασφαλίζει» έτσι διαβατήριο στη μη συνταξιοδότηση, η προοπτική της επαγγελματικής της ανέλιξης περιορίζεται. Ακόμα κι αν η πρόσληψη μέσα σε αυτό το καθεστώς φαντάζει λύση την πρώτη στιγμή, οι συνέπειες για την εργαζόμενη είναι αρνητικές. Μισθοί πενιχροί. Ρυθμοί εργασίας ακόμα πιο εντατικοί. Ανασφάλεια, σύντομη επιστροφή στην πραγματικότητα, δηλαδή την ανεργία. Και, κυρίως, η δημιουργία ψυχολογίας στη διεκδίκηση «του μικρότερου κακού» και όχι σε ό,τι έχει πραγματικά ανάγκη.

Η κυβερνητική πολιτική «πλέκει» ασφαλιστική δικλείδα για τα επιχειρησιακά συμφέροντα. Να γίνονται οι λιγότερες ώρες δουλιάς και ένα καλύτερο επίπεδο ζωής που δικαιωματικά ανήκει στους εργαζόμενους, πλεόνασμα πλούτου στις τσέπες των επιχειρήσεων. «Εφικτό», όμως, δεν είναι αυτό που βλάπτει λιγότερο τους εργοδότες, η βιωσιμότητα των επιχειρήσεων που προβάλλει επιτακτικά η ΝΔ και η απατηλή αντιμετώπιση της ανεργίας που διαλαλεί ο ΣΥΝ, που κρίνουν επιτακτική τη μερική απασχόληση για τις γυναίκες - και όχι μόνο. Εφικτό είναι αυτό που υπαγορεύει η ανάγκη της εργαζόμενης γυναίκας για πλήρη και σταθερή δουλιά. Ανάγκη που βάζει η ίδια η ζωή, που δένεται με την αποφασιστική ένταξη στην ταξική πάλη, δίπλα στο Κόμμα της εργατικής τάξης, το ΚΚΕ. Και που στις εκλογές ενισχύοντάς το αποφασιστικά, δίνει δύναμη στη δύναμη της δικής της πάλης, από κοινού με τους άντρες εργαζόμενους για τον κοινό σκοπό.