Απλό, φιλοσοφημένο, ανθρώπινο, το απόσταγμα λαϊκής σοφίας, που βγαίνει μέσα από το λόγο και τη σκέψη του σ. Χαρίλαου: «Οι ζευγάδες φεύγουν μωρέ..! Η σπορά μένει. Και φουντώνει και μεγαλώνει και καρπίζει. Και ρίχνει νέους σπόρους στη Γη... που από γενιά σε γενιά θα γίνονται καλύτεροι. Τα νιάτα θ' αποδειχτούν καλύτεροι από τη γενιά των πατεράδων και των παππούδων τους. Και θα σηκώσουν τη σημαία του αγώνα μέχρι τον ήλιο».
Μέχρι ψηλά στον ήλιο... Εμπρός, λοιπόν, σύντροφοι, να βάλουμε όλοι μαζί ένα χεράκι, έπεσε καταχνιά και λάσπη και βούλιαξαν οι ρόδες, εμπρός κι είναι βαρύς κι ασήκωτος ο ήλιος!
Μεγάλη κληρονομιά στην πλάτη του Ατλαντα λαού... Εσύ όρθωσες τ' ανάστημα και το λόγο, τη δράση και τη θυσία... Εσύ, συνεχιστής των μεγάλων κι ιστορικών ζευγάδων, που άφησαν πέλματα ματωμένα κι οριοθέτησαν μακρινούς και φωτισμένους ορίζοντες.
Και συμπληρώνει ο σ. Θ. Τζιαντζής: «Εμείς οι κομμουνιστές δεν έχουμε ανάγκη να δημιουργήσουμε μύθους. Στο πρόσωπο και την πράξη χιλιάδων κομμουνιστών, ξεπεράστηκε κάθε μύθος με την πραγματική προσφορά σε κάθε φάση και στιγμή της ταξικής πάλης...». Και εδραιώθηκε μέσα από τα χρόνια που πέρασαν σε διαρκή και μεγαλειώδη αγώνα. Ολη η ιστορία των 85 χρόνων του Κόμματος είναι πράξη ανδρείας, πίστης κι αφοσίωσης στο μεγάλο ιδανικό του σοσιαλισμού στην κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Παράνομοι σε χρόνους χαλεπούς, όταν στα σταυροδρόμια του κόσμου φυσούσε λίβας καυτός, φύτρα της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της οργής και του καημού. Ατέλειωτοι σκληροί αγώνες μέσα από αστραπόβροντα καταπίεσης, συνθλιμμένοι από αδικίες και ανισότητες κοινωνικές, κυνηγημένοι και περιθωριοποιημένοι από εξουσίες αντιδραστικές, ανδρώθηκαν και θέριεψαν σπιθαμή προς σπιθαμή να κατακτήσουν τ' όνειρο, το δικαίωμα στη δουλιά και το τραγούδι.
Οποια πέτρα και να σηκώσεις από κάτω, μπροστάρηδες και καθοδηγητές, πάντα σιμά, πάντα δεμένοι με τον πόθο του εργάτη. Ολόρθοι και στητοί, με το χαμόγελο της ελπίδας στα χείλη και το κόκκινο γαρούφαλο στο πέτο. Στη σκαλωσιά, στη φάμπρικα, στο κουπί και στο τιμόνι, χρόνια και χρόνια στο μεροκάματο, ροζιάσανε οι χούφτες των χεριών τους.
Και πέρασαν ζευγάδες πολλοί και το χωράφι λιπασμένο. Σύντροφοι, που βάδισαν σούρνοντας αλυσίδες, με το κεφάλι ψηλά και την περηφάνια σφηνωμένη στ' ασπράδι του ματιού... Ο Μπελογιάννης, ο Πλουμπίδης, ο Σουκατζίδης, ο Μαλτέζος, ο Ζαχαριάδης, ο Λαμπράκης, ο Νικηφορίδης, ο Αρης, ο Σαράφης, ο Διαμαντής, η Ηλέκτρα, η Διαμάντω, η Βαγγελίτσα, η Βασιλακοπούλου, οι «200» της Καισαριανής, οι ΕΠΟΝίτες του Μπιζανίου και του Υμηττού. Οι σύντροφοι των μπουντρουμιών, των μπλόκων και των στρατοπέδων, που κράτησαν χωνί και τηλεβόα, που πέταξαν προκηρύξεις, τα παιδιά της γειτονιάς με τα κοντοβράκια και τα ξυπόλυτα ποδάρια.
Με τέτοιους ζευγάδες θ' ανθίσουν οι δρόμοι με τις κόκκινες ανεμώνες και θα μεστώσει ο μίσχος να προστατέψει φύλλα και πέταλα.
Οι αγώνες για έναν κόσμο καλύτερο θα τους κρατούν για πάντα Νέους!
Βασίλης ΛΙΟΓΚΑΡΗΣ
Feeds
Πέντε ετών «ναι» 
