Τα χτεσινά τρία «ναι» (από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ) και το ένα «όχι» (του ΚΚΕ) στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών ήρθαν να επισημοποιήσουν την αναντιστοιχία στην οποία βρίσκεται το αστικό πολιτικό σύστημα της χώρας από τις διαθέσεις, τις ανάγκες, τις απόψεις του - κατά τ' άλλα - «κυρίαρχου» λαού. Ο ελληνικός λαός, τον οποίο υποτίθεται ότι «υπηρετούν» τα κόμματα της αστικής διαχείρισης, έχει τοποθετηθεί με σαφή τρόπο ενάντια στις μεθοδεύσεις του ιμπεριαλισμού στην Κύπρο. Ομως, οι εκπρόσωποι του «ναι» επέλεξαν χτες στρατόπεδο και αυτό βρίσκεται καταφανώς στην αντίπερα όχθη από εκείνο στο οποίο έχει ταχθεί ο λαός.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η απόσταση μεταξύ των λαϊκών διαθέσεων, από τη μια, και της στάσης των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων, από την άλλη, χωρίζεται με άβυσσο. Εχει επαναληφθεί και μάλιστα πολλάκις τα τελευταία χρόνια (Μάαστριχτ, ΝΑΤΟική επιδρομή στη Γιουγκοσλαβία, συμμετοχή Ελλάδας στον πόλεμο κατά του Ιράκ, κλπ.). Αλλά πάντα το αστικό πολιτικό σύστημα, ό,τι δεν μπορεί να «καναλιζάρει» φροντίζει να το εξοβελίζει από την πολιτική συζήτηση και κυρίως από την εκάστοτε εκλογική διαδικασία. Αλλωστε, δεν ήταν καθόλου τυχαίο που με συμφωνία όλων τους (εκτός ΚΚΕ) το Κυπριακό εξορίστηκε από την προεκλογική συζήτηση, αν και αυτός ήταν ο επίσημος λόγος προσφυγής στις κάλπες!

Κάποιοι θα πουν ότι τα κόμματα δεν είναι για να υποτάσσονται στις λαϊκές διαθέσεις, αλλά και για να καθοδηγούν το λαό. Θα ήταν ενδιαφέρουσα αυτή η άποψη, αν δεν προερχόταν από εκείνους που έχουν μια καταφανή «αριστοκρατική» αντίληψη, εν γένει για την πολιτική, και ειδικά για τη σχέση τους με το λαϊκό παράγοντα. Μέγιστη επομένως η υποκρισία τους να θυμούνται τον «καθοδηγητικό» ρόλο τους μόνο όταν ο λαός τούς γυρίζει την πλάτη.

Θα βρεθούν ορισμένοι που θα υποστηρίξουν ότι το ΚΚΕ για να δικαιώσει τις θέσεις του στο Κυπριακό, επικαλείται τη λαϊκή πλειοψηφία και «θωπεύει» τους υπεράριθμους οπαδούς του «όχι», πράγμα που δεν έκανε στο Σκοπιανό. Ατυχής η αναλογία. Αλλά και αποκαλυπτική της δικής τους στάσης. Πρώτον, γιατί αφ' ενός εκείνη η θέση του ΚΚΕ δικαιώθηκε (επίσης). Δεύτερον, γιατί και τότε το ΚΚΕ πήγε κόντρα στο ρεύμα. Λέμε «και τότε», στο Σκοπιανό, γιατί και τώρα, στο Κυπριακό, πάλι το ΚΚΕ είναι κόντρα στο ρεύμα. Το ρεύμα των ιμπεριαλιστικών παιγνιδιών, των υπερατλαντικών πιέσεων και των «συμμαχικών» εκβιασμών. Ανάλογα παιγνίδια, πιέσεις και εκβιασμοί ήταν που οδήγησαν και τότε στη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και στην παρατεταμένη «ονοματολογία», στο εσωτερικό, για την ΠΓΔΜ.

Τόσο στο Σκοπιανό, που ανέκυψε ως παράμετρος του συνολικού ιμπεριαλιστικού παιγνιδιού που παιζόταν στα Βαλκάνια, όσο και στο Κυπριακό, οι εκπρόσωποι των τριών χτεσινών «ναι» - που είναι «ναι» προς τον Μπους, τον Πάουελ, την ΕΕ - πάλι και τότε ως εκπρόσωποι του «ναι» προς τον ιμπεριαλισμό είχαν λειτουργήσει.