H Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ), ως ένωση καπιταλιστικών κρατών, αποτελεί μια μορφή συμμαχίας τέτοιων κρατών για την από κοινού υπερεκμετάλλευση των λαών, ενώ ταυτόχρονα το καθένα απ' αυτά ενδιαφέρεται για την υλοποίηση των συμφερόντων του κεφαλαίου της χώρας του. Είναι μια ποιοτικά ανώτερη φάση καπιταλιστικής ενοποίησης στις συνθήκες του ανώτατου ιμπεριαλιστικού σταδίου του καπιταλισμού μετά την αντεπανάσταση, μέσω της οποίας το ευρωπαϊκό κεφάλαιο προσπαθεί και επιδιώκει την εξασφάλιση των ολοένα και μεγαλύτερων δυνατοτήτων δράσης σε συνθήκες όξυνσης του διεθνούς καπιταλιστικού ανταγωνισμού βασικά με τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία. Ανταγωνισμός για το μοίρασμα των αγορών, των κερδών, των σφαιρών πολιτικής επιρροής.

Είναι γεγονός ότι στην πορεία της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ενοποίησης η ΕΕ παίρνει ολοένα και περισσότερα μέτρα πιο αντιδραστικής λειτουργίας σε θεσμικό επίπεδο, τόσο της ίδιας, όσο και των κρατών-μελών της. Είναι αναγκαία, προκειμένου το ευρωενωσιακό κεφάλαιο να μπορεί απρόσκοπτα να δρα εκμεταλλευόμενο σε ολοένα και μεγαλύτερο βαθμό την εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα, πρώτ' απ' όλα των χωρών-μελών της. Αλλωστε, η όξυνση των ταξικών αντιθέσεων, αποτέλεσμα της διαρκώς αυξανόμενης επιθετικότητας του κεφαλαίου κατά των εργασιακών και γενικότερα των λαϊκών δικαιωμάτων και η ένταση των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών δημιουργούν προϋποθέσεις ανάπτυξης της ταξικής πάλης και συμμετοχής σ' αυτή ολοένα και πλατύτερων λαϊκών στρωμάτων. Γεγονός που με τη σειρά του συμβάλλει στη συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας αμφισβήτησης της ΕΕ, αλλά και της εξουσίας σε κάθε κράτος-μέλος. Την πάλη των λαών φοβούνται και παίρνουν τα μέτρα τους για ενίσχυση της εξουσίας του κεφαλαίου.

Συστατικό στοιχείο της ταξικής πάλης είναι η δημιουργία κοινωνικής συνείδησης και μαζικής ψυχολογίας, ανοχής και αποδοχής από τους λαούς μιας πραγματικότητας, που αντικειμενικά είναι σε βάρος τους. Η επιδίωξη διαμόρφωσης της «ευρωπαϊκής συνείδησης» («πρέπει να γίνουμε όλοι Ευρωπαίοι πολίτες», αναφωνούν τα προπαγανδιστικά φερέφωνα της πλουτοκρατίας και τα κόμματα του ευρωμονόδρομου) σε συνδυασμό με την παρέμβαση στο πολιτικό σύστημα κάθε κράτους-μέλους είναι μόνιμο μέλημα. Επιδιώκεται έτσι να ενισχυθεί η προσπάθεια, μπροστά μάλιστα στις εντεινόμενες εντός της ΕΕ καπιταλιστικές αντιθέσεις, αλλά και στις ταξικές σε κάθε χώρα-μέλος, υποταγής των συνειδήσεων στην ιδέα της ενίσχυσης της Ενωσης, των λεγόμενων κοινών πολιτικών, ή της επιδιωκόμενης πολιτικής ενοποίησης, οπαδός της οποίας είναι και ο ΣΥΝ.

Αυτές τις επιδιώξεις υπηρετεί και η συγκρότηση ευρωπαϊκών πολιτικών κομμάτων, που δεν είναι καινούριο ζήτημα. Ως ζήτημα είχε τεθεί επί τάπητος στα πλαίσια της Κοινότητας εδώ και τριάντα χρόνια. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ έχει σχετική αναφορά για την ίδρυση ευρωπαϊκών κομμάτων. Η Συνθήκη της Νίκαιας, επίσης, στο άρθρο 191 ορίζει ότι «τα κόμματα σε ευρωπαϊκό επίπεδο αποτελούν σημαντικό παράγοντα για την ολοκλήρωση στα πλαίσια της Ενωσης. Συμβάλλουν στη δημιουργία ευρωπαϊκής συνείδησης και στην έκφραση της πολιτικής βούλησης των πολιτών της Ενωσης».

Επομένως, γίνεται σαφές ότι επιδιώκεται, μέσω των ευρωπαϊκών κομμάτων, η ενίσχυση της ΕΕ ως ιμπεριαλιστικού κέντρου, με την πολιτική δράση αυτών των κομμάτων και στο εσωτερικό κάθε κράτους-μέλους.

Ηδη έχει συνταχθεί και ο κανονισμός για τη νομική υπόσταση και χρηματοδότησή τους. Συζητείται, επίσης, στις εκλογές του 2009 και στη συνέχεια να αλλάξει ο κανονισμός για τις ευρωεκλογές, ώστε ένα ποσοστό ευρωβουλευτών, περίπου το 10%, να εκλέγεται μέσα από ενιαίο ευρωψηφοδέλτιο.

Από τον κανονισμό, που, σημειωτέον, στη νομολογία της ΕΕ αποτελεί την πιο δεσμευτική και καθολικά υποχρεωτική νομική μορφή, αποδεικνύεται ότι τα ευρωπαϊκά κόμματα αναλαμβάνουν μια σειρά δεσμεύσεων απέναντι στην ΕΕ με θεμελιακή τη διασφάλιση ότι αποδέχονται τις αρχές και τις συνθήκες της. Ο κανονισμός αναφέρει πως το ευρωπαϊκό πολιτικό κόμμα πρέπει «να διασφαλίζει ότι το καταστατικό και οι δραστηριότητές του σέβονται τους βασικούς στόχους της Ενωσης... σύμφωνα με τη Συνθήκη Ιδρυσης της ΕΕ, και ιδίως το άρθρο 191 (σ.σ. Συνθήκη Μάαστριχτ)». Γεγονός που στρέφεται ενάντια στα κομμουνιστικά κόμματα, άλλες ριζοσπαστικές δυνάμεις και αντιιμπεριαλιστικά κινήματα που εναντιώνονται στις επιλογές της ΕΕ, στην ίδια την ΕΕ.

Για του λόγου το αληθές θα αναφερθούμε στις πιο σημαντικές απ' αυτές τις δεσμεύσεις. Στο σχετικό κανονισμό για τα ευρωπαϊκά κόμματα (COM (2003) 77) προβλέπεται μια σειρά προϋποθέσεων για την ίδρυση και λειτουργία αυτών των «κομμάτων», που καταστρατηγούν την αυτοτέλεια των κομμάτων που τα συναπαρτίζουν ή τα συγκροτούν απέναντι στην ΕΕ. Διαμορφώνοντας τελικά ένα γραφειοκρατικό μηχανισμό στήριξης και ενίσχυσης της ΕΕ του κεφαλαίου. Ας τις παρακολουθήσουμε.

• Στη σελ. 11 - άρθρο 11 του κανονισμού αναφέρεται: «Ο παρών κανονισμός είναι δεσμευτικός ως προς όλα τα μέρη του και ισχύει άμεσα σε κάθε κράτος-μέλος». Επομένως τα «ευρωπαϊκά κόμματα» δεν είναι εθελοντική επιλογή των κομμάτων που τα συγκροτούν αλλά δεσμευτική απόφαση της ΕΕ
• Στησελ. 2 αναφέρεται: «Το άρθρο 191 αναγνωρίζει το σημαντικό ρόλο που μπορούν να διαδραματίζουν τα ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα για την ανάπτυξη του πολιτικού διαλόγου σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αυξάνοντας έτσι την ποιότητα της δημοκρατίας και βελτιώνοντας τη λειτουργία των οργάνων της Ενωσης». Επομένως θεμελιώνονται με σκοπό να βελτιώσουν τη λειτουργία και τη δράση της ΕΕ
• Στην ίδια σελίδα: «Η Επιτροπή θεωρεί ότι είναι ουσιώδες να καθιερωθούν, για τα κόμματα αυτά, ορισμένα ελάχιστα πρότυπα δημοκρατικής συμπεριφοράς», που σημαίνει ότι η λειτουργία τους υπαγορεύεται από την Κομισιόν
• Και συνεχίζει στη σελ. 2: «Το άρθρο 2 (που αναφέρεται στον ορισμό ενός ευρωπαϊκού κόμματος) και το άρθρο 3 (που αναφέρεται στην επίσημη καταχώρισή του) ορίζουν ότι για να καταθέσει καταστατικό στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ένα κόμμα πρέπει: Να διασφαλίζει ότι το καταστατικό και οι δραστηριότητες του ευρωπαϊκού πολιτικού κόμματος σέβονται τους βασικούς στόχους της Ενωσης όσον αφορά την ελευθερία, τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις θεμελιώδεις ελευθερίες και το κράτος δικαίου». Να λοιπόν που υποχρεωτικά θα αποδέχονται τους σκοπούς της ΕΕ
• Στη σελ. 5 αναφέρεται: «Είναι αναγκαίο να υπάρξει πρόβλεψη για ένα καταστατικό των ευρωπαϊκών πολιτικών κομμάτων και να εξασφαλιστεί ότι αυτά σέβονται τα θεμελιώδη δικαιώματα και τις αρχές της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου, σύμφωνα με τη Συνθήκη και το Χάρτη θεμελιωδών δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπως και ότι διαθέτουν τα δικά τους όργανα διοίκησης».

Τι σημαίνει όμως ο σεβασμός στα «θεμελιώδη δικαιώματα και τις αρχές της δημοκρατίας σύμφωνα με τη Συνθήκη (σ.σ. του Μάαστριχτ)»; Σεβασμός στις διαβόητες τέσσερις ελευθερίες (κίνηση κεφαλαίου, εμπορευμάτων, υπηρεσιών, εργαζομένων), δηλαδή του καπιταλισμού.

• Η λειτουργία και δράση τους δεν είναι υπόθεση απόφασης των μελών τους, αλλά απόφασης του Ευρωκοινοβουλίου, και σύμφωνα με τους παραπάνω σκοπούς. Προβλέπεται ακόμη και η πρωτοφανής καινοτομία, να αποφασίζει το Ευρωκοινοβούλιο τη διάλυση ενός κόμματος που συμμετέχει σ' αυτό! Σκεφτείτε, π.χ., να είχε τη δυνατότητα να αποφασίζει η Ελληνική Βουλή για τη διάλυση του ΚΚΕ ή άλλων κομμάτων!

Στη σελ 6. άρθρο 2.3 αναφέρεται: «Ως "ευρωπαϊκό πολιτικό κόμμα" νοείται ένα πολιτικό κόμμα ή συνασπισμός πολιτικών κομμάτων που διαθέτει καταστατικό κατατεθειμένο στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σύμφωνα με τους προβλεπόμενους από τον παρόντα κανονισμό όρους και διαδικασίες». Επίσης στη σελ. 7, άρθρο 3.2: «Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ελέγχει σε τακτά διαστήματα κατά πόσον τα καταχωρημένα κόμματα εξακολουθούν να πληρούν τους όρους των παραγράφων 1 και 2 του παρόντος άρθρου». Ενώ στη σελ. 7, άρθρο 4.1 σημειώνεται: «Εάν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο διαπιστώσει, με πλειοψηφία των μελών του, ότι δεν πληρούται πλέον η προϋπόθεση αυτή, το καταστατικό του εν λόγω ευρωπαϊκού πολιτικού κόμματος απαλείφεται από το μητρώο».

• Στη σελ. 7, άρθρο 3.3 υπογραμμίζεται: «Κάθε τροποποίηση ήδη κατατεθέντος καταστατικού πρέπει να αποτελεί το αντικείμενο αιτήσεως καταχώρισης, απευθυνόμενης προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο». Αρα δεν έχουν καν το δικαίωμα να τροποποιήσουν το καταστατικό τους χωρίς έγκριση από το Ευρωκοινοβούλιο
• Αλλά και τα οικονομικά τους (και κατά συνέπεια η δραστηριότητά τους) θα υπόκεινται σε έλεγχο από την ΕΕ ενώ δεν έχουν ούτε καν το δικαίωμα να χρησιμοποιήσουν τα χρήματα που θα εισπράττουν, με βάση τον κανονισμό, σύμφωνα με τις δικές τους αποφάσεις αλλά με βάση τις προτεραιότητες που έχει επιβάλει και εγκρίνει η ΕΕ. Ας το δούμε:

Στη σελ. 9, άρθρο 8.3 αναφέρεται: «Διενεργείται επίσης έλεγχος βάσει ετήσιας πιστοποίησης εξωτερικού και ανεξάρτητου ελεγκτικού οργανισμού. Η πιστοποίηση αυτή διαβιβάζεται, εντός έξι μηνών από του τέλους του οικονομικού έτους, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και στο Ελεγκτικό Συνέδριο». Ενώ στη σελ. 9, άρθρο 6 επισημαίνεται: «Η χρηματοδότηση ευρωπαϊκών πολιτικών κομμάτων από το γενικό προϋπολογισμό των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων ή από οποιαδήποτε άλλη πηγή δε δύναται να χρησιμοποιηθεί για την άμεση ή έμμεση χρηματοδότηση εθνικών πολιτικών κομμάτων». Και στη σελ. 9, άρθρο 6: «Τα χρήματα τα λαμβανόμενα από το γενικό προϋπολογισμό των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων σύμφωνα με τον παρόντα Κανονισμό Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων μπορούν να χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για την κάλυψη δαπανών άμεσα συνδεομένων με τους στόχους που παρατίθενται στο καταστατικό».

Μετά απ' όλ' αυτά γίνεται φανερό πως πρόκειται για «ευρωπαϊκά κόμματα» ολοκληρωτικά δεσμευμένα από τα όργανα της ΕΕ, γεγονός που θα έχει ανάλογη επίδραση στο καταστατικό και στο πρόγραμμα των συνιστωσών που τα συγκροτούν. Πρόκειται επομένως για κόμματα της ΕΕ και όχι των λαών. Και απ' αυτή τη δέσμευση και υποταγή δεν μπορεί να ξεφύγει ούτε το Ευρωπαϊκό Αριστερό Κόμμα γιατί δε θα το εγκρίνει το ευρωκοινοβούλιο, αλλά δεν ξεφεύγουν ούτε οι δυνάμεις που πάνε να το συγκροτήσουν, όπως ο Συνασπισμός, αφού ειναι δυνάμεις του ευρωμονόδρομου.