Το «κοινοτικό κεκτημένο» είναι ο εξελληνισμός της γαλλικής έκφρασης «acquis communautaire» που στην ουσία, σημαίνει: «Η Ευρωπαϊκή Ενωση ως έχει». Σύμφωνα με το επίσημο λεξικό της Ευρωπαϊκής Ενωσης το «κεκτημένο» περιλαμβάνει «όλες τις συνθήκες και τη νομοθεσία της ΕΕ, διακηρύξεις, δηλώσεις και ψηφίσματα, τις διεθνείς συμφωνίες επί ζητημάτων ΕΕ, και τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Περιλαμβάνει, επίσης, τα μέτρα που λαμβάνουν από κοινού οι κυβερνήσεις των κρατών της ΕΕ στον τομέα της «Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων», καθώς επίσης και της κοινής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας».

Κατά συνέπεια, «αποδοχή του κεκτημένου» σημαίνει αποδοχή της ΕΕ όπως υφίσταται. Οι υποψήφιες προς ένταξη χώρες οφείλουν να αποδεχτούν αυτό το «κεκτημένο» ως προϋπόθεση της προσχώρησής τους στην ΕΕ, και να μεταφέρουν εν συνεχεία τη νομοθεσία της ΕΕ στην εθνική τους νομοθεσία.

Οι αρχιτέκτονες της ΕΕ ισχυρίζονται ότι το οικοδόμημά τους στεγάζει και προστατεύει τις δημοκρατικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών των κρατών - μελών. Την ίδια ώρα νομοθετούν «σωρηδόν» αντιδημοκρατικές διατάξεις και νόμους σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, όπως τη συμφωνία για το φακέλωμα και την αστυνομοκρατία, τη γνωστή Συνθήκη Σένγκεν, τους «τρομονόμους», το «ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης», τη συμφωνία με τις ΗΠΑ για «την έκδοση προσώπων και την αμοιβαία δικαστική συνδρομή» που καταλύουν ακόμη και τις στοιχειώδεις αρχές του αστικού δικαίου.

• Σε Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Ρουμανία, η νομοθεσία απαγορεύει τη δράση των ΚΚ. Μάλιστα, σε αρκετές περιπτώσεις ηγετικά στελέχη των κομμάτων βρίσκονται στη φυλακή, ενώ πολλοί έχουν στερηθεί των πολιτικών τους δικαιωμάτων.
• Στην Πολωνία εξακολουθεί να ισχύει το άρθρο 13, που ταυτίζει τον κομμουνισμό με το φασισμό. Στην Ουγγαρία απαγορεύεται η χρησιμοποίηση των σοσιαλιστικών συμβόλων.
• Στην «πολιτισμένη Γερμανία» εξακολουθεί να ισχύει η απαγόρευση εργασίας για τους κομμουνιστές. Καθεστώς που ισχύει και στην Τσεχία, όπου εφαρμόζεται ο νόμος «περί κάθαρσης» του κρατικού μηχανισμού.
• Στην Εσθονία και τη Λετονία, συνεχίζουν να ζουν χιλιάδες άνθρωποι «χωρίς ιθαγένεια». Είναι οι πολίτες αυτοί (κυρίως Ρωσόφωνοι) που δεν έχουν εσθονική ή λετονική ιθαγένεια (αλλά ούτε και ρωσική), οπότε και στερούνται των πολιτικών τους δικαιωμάτων. Στην Εσθονία υπάρχουν περίπου 250.000 άνθρωποι χωρίς ιθαγένεια, ενώ στη Λετονία ο αριθμός τους φτάνει τις 500.000.

Για όλες αυτές τις ωμές παραβιάσεις των στοιχειωδών ελευθεριών και ατομικών δικαιωμάτων, η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν έχει πει κουβέντα, εκτιμώντας προφανώς ότι είναι απολύτως συμβατές με το «κοινοτικό κεκτημένο» της...

Αφού είδαμε τι σημαίνει στην πράξη «κοινοτικό κεκτημένο» και πώς το εννοούν οι ιθύνοντες της ΕΕ, ας δούμε και την εφαρμογή του στην περίπτωση του «Σχεδίου Ανάν».

Πολλοί από τους υποστηρικτές του Σχεδίου ισχυρίζονταν ότι οι όποιες ατέλειές του και τα όποια αρνητικά του σημεία θα μπορούσαν να εξουδετερωθούν στο μέλλον, μετά την ένταξη στην ΕΕ, απ' την εφαρμογή του «κοινοτικού κεκτημένου», αφού με την εφαρμογή των ελευθεριών που περιλαμβάνονται σ' αυτό, θα αναιρούνταν οι συνέπειες της εισβολής και της κατοχής.

Οι ίδιοι μάλιστα υποστήριξαν ότι το Σχέδιο στην τελική του μορφή όπως δόθηκε από τον ΓΓ του ΟΗΕ στη Λουκέρνη είναι απολύτως συμβατό με το «κοινοτικό κεκτημένο», γεγονός που ενίσχυε τους λόγους για την αποδοχή του.

• Περιορισμό της ελευθερίας εγκατάστασης.
• Εσαεί παραμονή τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο.
• Επέκταση των εγγυητικών δικαιωμάτων της Τουρκίας στη διατήρηση της εδαφικής ακεραιότητας και της συνταγματικής τάξης στα δύο «συνιστώντα κράτη».
• Ουσιαστική παραμονή του συνόλου των εποίκων και η άρση του περιορισμού του 5% στη συνεχή ροή εποίκων - μεταναστών από την Τουρκία στα 19 χρόνια.
• Διαγραφή του συνόλου των προσφυγών στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και την επιβάρυνση του ομοσπονδιακού κράτους με οιεσδήποτε αποζημιώσεις από τέτοιες προσφυγές.

Και, το σημαντικότερο, θα είχαμε τη νομιμοποίηση της εισβολής και της κατοχής, των συνεπειών τους, και τη μετατροπή της Κύπρου σε προτεκτοράτο του αμερικανοβρετανικού παράγοντα για την προώθηση των στρατηγικών του συμφερόντων στη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο, υπό κηδεμονία των «εγγυητριών δυνάμεων» και με την παντοκρατορία τριών «αλλοδαπών δικαστών» που θα αποφασίζουν για όλα.

Και όμως, όλα αυτά θεωρούνται από τον κοινοτικό επίτροπο, Γκίντερ Φερχόιγκεν, και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, απολύτως συμβατά με το «κοινοτικό κεκτημένο», άποψη που συμμερίζονται και πολλοί από τους υποστηρικτές του Σχεδίου.