Μπορεί το ερώτημα να ήταν ακριβώς το ίδιο, στα ταυτόχρονα δημοψηφίσματα, που έγιναν το Σάββατο στην Κύπρο, αλλά τα κριτήρια των Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων ήταν αρκετά έως πολύ διαφορετικά και καθορίστηκαν, πρωτίστως, από τις συνθήκες, μέσα στις οποίες ζουν, όπως κι απ' αυτές μέσα στις οποίες διεξήχθη η διαπάλη των αντίθετων απόψεων. Με απλά λόγια, οι Ελληνοκύπριοι απάντησαν στο ερώτημα του δημοψηφίσματος, αν το «σχέδιο Ανάν» μπορεί να εξασφαλίσει μια δίκαιη λύση και την επανένωση της Κύπρου, μην έχοντας άλλα σοβαρά βαρίδια, πλην αυτών των ιμπεριαλιστικών πιέσεων και εκβιασμών. Αλλωστε, στα πλαίσια του ερωτήματος αυτού, διεξήχθη ο προδημοψηφισματικός διάλογος στην ελεύθερη Κύπρο.

Δε συμβαίνει, όμως, το ίδιο με τους Τουρκοκύπριους. Το δικό τους «ναι» στο «σχέδιο Ανάν» απαντούσε περισσότερο στις πολύμορφα καλλιεργούμενες προσδοκίες, για ουσιαστική βελτίωση της ζωής τους (είτε με τη δήθεν επανένωση, είτε με τα «χρυσά κουτάλι» της ΕΕ, είτε με την απομάκρυνση του Ντενκτάς, την προώθηση μέτρων εκδημοκρατισμού, κλπ.), παρά στο περιεχόμενο του «σχεδίου» και τις διχαστικές του πρόνοιες. Γεγονός, το οποίο «καθρεφτίστηκε» και στην προδημοψηφισματική διαπάλη, ανάμεσα στους υποστηρίζοντες το «ναι» και τις προαναφερόμενες προσδοκίες, από τη μια, και την ολοκληρωτική άρνηση του Ρ. Ντενκτάς, για οποιαδήποτε λύση, από την άλλη.

Τα παραπάνω είναι στοιχεία, που πρέπει να παίρνονται σοβαρά υπόψη, από τον όποιον επιχειρεί μια ουσιαστική προσέγγιση των αποτελεσμάτων.