Σε πείσμα των εξάστηλων που προσπαθούν να δημιουργήσουν μια εικόνα επελαύνουσας ευδαιμονίας, ο κόσμος νιώθει πως κάτι άλλο μεγάλο συμβαίνει γύρω, κάτι μεγάλο που δεν είναι σε καλό.

Κάτι, οι ένοχοι που δεν κρύβουν τη χαρά τους για την «ειρήνη» στη διευρυμένη Ευρωπαϊκή Ενωση.

Και τα μισόλογα, για μια διαμάχη που ίσως μόνο στο εκκλησιαστικό δεν αφορά.

Από κοντά και οι απόπειρες εξοικείωσης με τη βαρβαρότητα που καταγγέλλεται μόνο ως διαστροφή και όχι ως ο διαρκής και ακριβής τρόπος έκφρασης ενός συστήματος που συνιστά το ίδιο βαρβαρότητα.

Και η σιωπή, για την ακρίβεια το θάψιμο, κάθε μνήμης - πράξης που σηματοδοτεί πραγματική αντίσταση - στάση ζωής υπέρ του μόνου κόσμου όπου μπορούν οι παραγωγοί του πλούτου να είναι αφέντες.

Για τους 200 εκτελεσμένους κομμουνιστές της Πρωτομαγιάς του '44, το προηγούμενο σχόλιο. Οι οποίοι δε φτάνει που δεν έχουν ακόμα ένα μνημείο, δε φτάνει που δεν υπάρχει λέξη γι' αυτούς στα σχολικά βιβλία, εκτελέστηκαν για μία ακόμα φορά φέτος με την πλήρη αποσιώπηση από το σύνολο των αστικών μέσων ενημέρωσης. Σου λένε: Είναι καιρός για τέτοια παραδείγματα την ώρα που γιορτάζουμε την επικράτηση επί του κομμουνισμού;

Γι' αυτό και ο σημερινός τίτλος από το στίχο του Κ. Βάρναλη: "Ετούτη η μάντρ' αγνάντια σου, το σύνορο του κόσμου".