Αν δεν υπήρχαν πεινασμένοι άνεργοι που αγωνιούν για το ψωμί τους και το μέλλον των παιδιών τους. Αν δεν υπήρχαν συνταξιούχοι υποσιτιζόμενοι. Αν δεν υπήρχαν απελπισμένοι άρρωστοι, που δε βρίσκουν κρεβάτι σε νοσοκομείο. Αν δεν υπήρχαν νέοι και νέες με χρόνιες ασθένειες και που δε «δικαιούνται» τα φάρμακα που θα τους κρατήσουν στη ζωή. Αν δεν υπήρχαν σεισμόπληκτοι πεταμένοι στους δρόμους για μήνες και μήνες. Αν δεν υπήρχαν Ελληνες Τσιγγάνοι που ζούνε στα χωράφια, χωρίς νερό κι αποχωρητήρια. Αν δεν υπήρχαν εργάτες, που σκοτώνονται κάθε μέρα στη δουλιά τους, γιατί οι εργοδότες τούς υποχρεώνουν να δουλεύουν σε παράνομα επικίνδυνες συνθήκες. Αν η κυβέρνηση δε μας έβαζε σε κίνδυνο να εμπλακούμε σε πόλεμο στα Βαλκάνια, στέλνοντας τα παιδιά μας να πολεμήσουν για τα συμφέροντα της ΕΕ και των ΗΠΑ. Αν δεν πουλούσαμε την Ελλάδα στις πολυεθνικές και την ανεξαρτησία μας στις ΗΠΑ. Αν η κυβέρνηση δεν ψήφιζε νόμους για να αποκλειστούν τα παιδιά των εργαζομένων από πανεπιστημιακή μόρφωση. Αν εξαιτίας των παραπάνω, δεν πλήθαιναν οι τοξικομανείς και δεν τους καταδίκαζε σε θάνατο η κυβέρνηση προμηθεύοντάς τους τη δόση τους. Ε, τότε, κάθε τετραετία, με την ευκαιρία των εκλογών, θα μπορούσαμε να έχουμε ένα Φεστιβάλ γέλιου με αλληλογρονθοκοπούμενες δηλώσεις υπουργών και πολιτικών, θα πιάναμε την κοιλιά μας από τα γέλια κάθε φορά που θα παρακολουθούσαμε εκπροσώπους κομμάτων να συζητούν στα διάφορα «πάνελ» επικαιρότητας και μπερδέματος των κατάπληκτων θεατών.
Θα παρακολουθούσαμε τον τέως υπουργό Δικαιοσύνης να αποκαλεί όλο τον κόσμο γαϊδούρια, τενεκέδες ξεγάνωτους και τις κυρίες που διαφωνούν μαζί του «Κατίνες». Που θα έκανε τη μία μήνυση πάνω στην άλλη και θα πήγαινε ο ίδιος στο δικαστήριο να εκδικάσει τις υποθέσεις του, πάλι θα γελούσαμε. Και όταν έκανε την εμφάνισή του ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης, κ. Ρέππας και έδινε δικαιολογίες που ούτε στις καλύτερές του στιγμές δε θα μπορούσε να φανταστεί ο Χάρρυ Κλυνν, θα λιποθυμούσαμε από τα γέλια.
Και όταν πάλι έρχεται η είδηση ότι, ο παυμένος κ. Πάγκαλος, ξαναϋπουργοποιείται για να αναλάβει την ανάπτυξη του Πολιτισμού, συνεργαζόμενος με τους ανθρώπους που περιφρονεί και αποκαλεί «Κουραμπιέδες» και «Κουραδόμαγκες», τότε το γέλιο θα ακουγόταν και έξω από την Ελλάδα σαν δείγμα σωστής επιλογής και αξιολόγησης που έκανε ο πρωθυπουργός!! Ασε πια τα ανέκδοτα που θα κυκλοφορούσαν. Αφού και σήμερα που δεν υπάρχει γέλιο τα ανέκδοτα ξεκίνησαν.
Ομως δεν έχω χώρο γι' αυτά, αλλά ούτε και κέφι, γιατί ο κόσμος υποφέρει και με το αποτέλεσμα των εκλογών τα πράγματα θα δυσκολέψουν και τα προβλήματα θα γίνουν μεγαλύτερα. Γι' αυτό καιρός να σοβαρευτούμε. Ας πω μερικά πράγματα για τις εκλογές.
ΟΓιάννης και ο Γιαννάκης, κατά το «Τι Γιάννης τι Γιαννάκης», πέρασαν το 87%. Αυτό είναι ένα συν γι' αυτούς που θα προσπαθήσουν να το χρησιμοποιήσουν, για πολύ λίγο διάστημα, βέβαια, γιατί «όποιος έχει μάτια βλέπει». Το συν το δικό μας είναι το 5,53 που διατηρήσαμε, παρ' όλη τη μειονεκτική θέση στην οποία βρισκόμαστε. Ελλειψη χρημάτων, αποκλεισμό από τις περισσότερες εφημερίδες, οι εμφανίσεις σε μερικά κανάλια με το σταγονόμετρο. Οι παροχές, οι υποσχέσεις, οι απειλές, η δωροδοκία, ο φόβος των κατά συνήθεια - και όχι γνώση ή λογική - ψηφοφόρων των δύο μεγάλων κομμάτων, μήπως κερδίσει η αντίπαλη ομάδα (στιλ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ - ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ) τους συσπείρωσε και άφησαν κάθε σκέψη για άλλη επιλογή. Το κόλπο του δικομματισμού έπιασε. Κατάφεραν να συρρικνώσουν τα δυο μικρά αστικά κόμματα σε σημείο που το ένα απ' αυτά δε θα αντιπροσωπεύεται στη Βουλή. Το ΚΚΕ, ακλόνητο.
Ας δούμε και κάτι άλλο. Το 87% και 5,53% ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα; Το σύνολο του 87% είναι ευχαριστημένο; Ποιο είναι το ποσοστό των ανέργων, υποσιτιζόμενων, ανάπηρων, συνταξιούχων κλπ. στο 87%; Θα πρέπει να είναι πολύ μεγάλο, γι' αυτό ξεγελιούνται με δωροδοκία, υποσχέσεις και προπαγάνδα των εξαρτημένων ΜΜΕ. Ξεγελιούνται; (!) Η λέξη ξεγελιούνται είναι λάθος και την ξαναέγραψα... για να την απορρίψω πιο χτυπητά. Ο καπιταλισμός και η πολιτική που τον υποστηρίζει, προσφέρουν ανάμεσα σε πολλά άλλα, εξαθλίωση και ανασφάλεια. Φόβους για το αύριο. Και η εξαθλίωση που γεννιέται μέσα στον άνθρωπο σιγά σιγά ύστερα από κάθε αναξιοπρεπή συμβιβασμό, είναι ο μεγάλος εχθρός και όχι το ξεγέλασμα. Ο ηθικά εξαθλιωμένος μπορεί να βρίσκεται σε κάθε τάξη οικονομική ή πνευματική. Εξαθλιωμένους μάς θέλει ο καπιταλισμός και τα εκτελεστικά του όργανα, οι κυβερνήσεις που προστατεύει και τον προστατεύουν.
Μεγάλη χαρά θα πήρε η κυβέρνηση από ορισμένους καλλιτέχνες και «πνευματικούς» ανθρώπους - τα εισαγωγικά είναι γιατί εξαθλίωση και πνευματικότητα δεν πάνε μαζί - που σε προηγούμενες περιστάσεις δήλωναν αριστεροί και λάτρεις του ΚΚΕ, όταν ρωτήθηκαν από την εφημερίδα «Ακρόπολη» - 14/4/2000 - ποια είναι η γνώμη τους για τον Θ. Πάγκαλο, ως υπουργό Πολιτισμού, εκφράσανε το θαυμασμό τους γι' αυτόν και τον υμνήσανε (!!!) με την ελπίδα, βέβαια, ότι θα προτιμηθούν στα δάνεια που δίνει το υπουργείο Πολιτισμού. Η εξαθλίωση σκοτώνει και την ντροπή.
Το 5,53% είναι το κομμάτι που αντιστέκεται στην εξαθλίωση. Οικονομική, πνευματική, ηθική και σ' όλα τα προβλήματα που ανέφερα στην αρχή αρχή. Το 5,53% είναι η κορυφή. Ομως καμία κορυφή δε στέκεται στον αέρα. Σίγουρα υπάρχει βάση που τη στηρίζει. Αυτή η βάση πρέπει να καταλάβει ότι είναι λάθος να υποχωρεί στο φόβο και να συμβιβάζεται κάθε τετραετία.
Ενωση λοιπόν όλων των δυνάμεων και δυνατό Λαϊκό Μέτωπο.
Του
Τίτου ΒΑΝΔΗ
Feeds
Αναζητάται το επόμενο βήμα 
