Μέρα της κάλπης η σημερινή, μέρα, που η ψήφος των απλών ανθρώπων του μόχθου μπορεί να γίνεται προσδοκία για καλύτερες μέρες, αν σημαδέψει σωστά. Βεβαίως, οι ευρωεκλογές δεν αλλάζουν κυβερνήσεις. Και ίσως να υπάρχουν λαϊκοί άνθρωποι που να σκέφτονται πως πέρασαν μόλις τρεις μήνες από τότε που η ψήφος έφερε την εναλλαγή στην κυβερνητική εξουσία των κομμάτων της πλουτοκρατίας. Μπορεί να μην συνειδητοποιούν πως θα επηρεάσουν με την ψήφο τους ένα κοινοβούλιο που το αισθάνονται απόμακρο από τα δικά τους προβλήματα και τη μιζέρια όπου τους καταδικάζει η βαρβαρότητα του κεφαλαίου και πάντως ένα όργανο φετίχ μιας δημοκρατικοφάνειας απαραίτητης στη διακρατική συμμαχία του κεφαλαίου στην εποχή του ιμπεριαλισμού.

Μα δεν είναι έτσι τα πράγματα. Οι εκλογές του Μάρτη του 2004 δυνάμωσαν και το ριζοσπαστικό πόλο αντίστασης στην πολιτική του κεφαλαίου. Ετσι, μπορεί πράγματι το Ευρωκοινοβούλιο να είναι η βιτρίνα της ανύπαρκτης λαϊκής συμμετοχής στην πορεία της αντιδραστικής ΕΕ. Ενα συμπληρωματικό όργανο της δικτατορίας του ευρωενωσιακού κεφαλαίου. Αλλά η ψήφος σήμερα έχει αποφασιστική σημασία για την πορεία αυτού του καπιταλιστικού συνασπισμού κρατών που ονομάζεται ΕΕ. Και πάνω απ' όλα, αυτή η πορεία αλληλοδιαπλέκεται, αλληλοεξαρτάται και αλληλοεπηρεάζεται από την πορεία της κάθε χώρας. Επομένως, οι λαϊκές δυνάμεις μπορούν να καθορίσουν την πορεία της χώρας τους άρα και την πορεία της ΕΕ, με βασικό κριτήριο τη ζωή τους, τα συμφέροντά τους, την επιδίωξη να διαμορφώνουν οι ίδιοι τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, στις οποίες θέλουν να ζήσουν. Να καθορίζουν οι ίδιοι τις τύχες τους, με βάση τα συμφέροντά τους. Που η πραγματοποίησή τους εξαρτάται από την πολιτική και την εξουσία που την εφαρμόζει σε κάθε κράτος και εξαρτάται από την ΕΕ.

Επομένως, η ψήφος για το Ευρωκοινοβούλιο πρέπει να είναι ψήφος αποδυνάμωσης της ΕΕ που σημαίνει αποδυνάμωση σε κάθε χώρα, άρα και στην Ελλάδα, της πολιτικής και των κομμάτων του ευρωμονόδρομου. Γιατί η στάση κάθε πολιτικού κόμματος απέναντι στην ΕΕ καθορίζεται από τη στάση που αυτό έχει απέναντι στον καπιταλισμό της χώρας του. Αν, δηλαδή, παλεύει για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, ή αν παλεύει για τον εκσυγχρονισμό της κυριαρχίας τους. Και ακόμη: Αν έχει ως όραμα - στόχο την ΕΕ που γνωρίζουμε ή την Ευρώπη της ειρήνης, της συνεργασίας των λαών και όχι του κεφαλαίου, του σοσιαλισμού.

Το ερώτημα ποια Ελλάδα σε ποια Ευρώπη καθορίζει και τη σημερινή ψήφο. Που μπορεί να συμβάλει στην αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών και σίγουρα να καταγράψει την εκλογική δύναμη των κομμάτων. Αλλά αυτό το τελευταίο θα έχει τη δική του επίδραση στις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις.

Ο αγώνας ενάντια στην πολιτική και τις κατευθύνσεις της ΕΕ, ενάντια στην ίδια την ΕΕ, για να υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα πρέπει να εναντιώνεται πρώτα και κύρια στην πολιτική που εφαρμόζεται στο κάθε κράτος - μέλος της ΕΕ, στην εξουσία που την εφαρμόζει με τελικό σκοπό την ανατροπή της. Μόνο η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων σε κάθε κράτος - μέλος της μπορεί να αποδυναμώνει την ΕΕ, να ανοίγει το δρόμο της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας που μπορεί να ικανοποιεί όλες τις σύγχρονες ανάγκες των απλών ανθρώπων του μόχθου σε κάθε χώρα και να οδηγεί προς την Ευρώπη των λαών, του σοσιαλισμού.

Μπορούν, λοιπόν, οι εργάτες, οι αγρότες, τα καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα, τώρα, έχοντας την πείρα των αρνητικών συνεπειών της αντιλαϊκής ευρωενωσιακής πολιτικής, να την καταδικάσουν, καταψηφίζοντας την κυβέρνηση και τα κόμματα που την εφαρμόζουν στη χώρα μας, τη στηρίζουν ή την ανέχονται. Δεν πρέπει να λαθέψουν. Κόκκινη ψήφος είναι το βόλι, που χτυπά ίσια στην καρδιά της αντιλαϊκής πολιτικής. Μ' αυτές τις σκέψεις για την ώρα της κάλπης, δίνουμε στους αναγνώστες του «Ρ» τα αποτελέσματα της αναμέτρησης των ευρωεκλογών του 1999, αλλά και αυτά των εθνικών εκλογών του 2004, σε κάθε νομό, και τα συνοπτικά αποτελέσματα σ' όλη την επικράτεια.