Το βουητό των πρόσφατων εθνικών εκλογών εξακολουθεί να κωφαίνει τα αυτιά των Ελλήνων. Ενας μακρόσυρτος διάλογος εξακολουθεί να κυριαρχεί στις συζητήσεις, δίχως αρχή και τέλος, δίχως αίτιο κι αιτιατό. Απλά, οι Νεοέλληνες, ανοίγουν το στόμα και βουλώνουν τ' αυτιά. Ενδεικτικό της προϊούσης υποκρισίας είναι ότι, πλείστοι εξ αυτών κουνούν το κεφάλι απαρηγόρητοι λες και οι ψήφοι που ανέδειξαν κυβέρνηση το ΠΑ ΣΟΚ ήλθαν από το υπερπέραν. Ανήκει κι αυτό στην προτεραία διαπίστωση που λέει ότι κάθε μελλούμενη αλλαγή είναι συνέπεια μιας προηγούμενης οπισθοδρόμησης. Μόνο που αυτή η διαπίστωση δεν είναι, δυστυχώς, ακόμη, συνείδηση και πνευματικό κτήμα των μαζών. Εξακολουθεί να παραμένει τρόπος ερμηνείας γεγονότων από τη διαλεκτική λογική μιας πεισματικά υπάρχουσας επαναστατικής πρωτοπορίας. Το όποιο εκλογικό αποτέλεσμα, θα έφερνε στα χείλη αυτής της πρωτοπορίας την ίδια πικρή γεύση. Πολύ περισσότερο, όταν, αυτή η γεύση επαναλαμβάνεται αναλλοίωτη τα τελευταία χρόνια. Σ' αυτήν την περίπτωση, η εκλογική μάζα διαφορετικής αξίας ψήφου, κινδυνεύει να υποστεί τον ύπνο μιας γευστικής αμνησίας. Να μεταβληθεί σε μια ηθελημένη και νομότυπη εθελοδουλία, μιας χαμογελαστής υπερκείμενης εξουσίας. Τότε, θα πρέπει να περιμένουμε το θάνατο ή την αυτοκτονία κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου που θα αμφισβητήσει το νέο αυτό καθεστώς.

Είναι ενθαρρυντικό το γεγονός ότι υπάρχουν, έστω κι αδύναμες, φωνές που αρνούνται το εκλογικό αποτέλεσμα. Σε αυτές θα έπρεπε να σκεφτεί το μέλλον της η Ελλάδα. Στην εμπειρική αναζήτησή τους θα μπορούσε, ίσως, να βρεθεί η κατευθυντήρια γραμμή μιας αναγέννησης. Ομως, όταν κι αυτές βρίσκονται εγκλωβισμένες στο κακέκτυπο ενός επίσης εγκλωβισμένου πολιτικού πρωτογονισμού, αδυνατούν να μετουσιωθούν σε γενεσιουργό πράξη. Παραμένουν ένα βρικολακιασμένο δόγμα πεπερασμένων λογικών σχημάτων νεκρής φύσης. Ενώ ξεκινούν ως άρνηση ενός κοινωνικο-πολιτικού τέλματος, μεταβάλλονται σε μια ανενεργό ουσία, που, το χειρότερο, χάρις στο φαινομενικό της νεοτερισμό, αποτελούν φραγμό σε κάθε ροή πραγματικής επαναστατικής ανανέωσης. Τότε, το ανάθεμα γίνεται κραυγή τυφλής διεξόδου της ανήμπορης και προδομένης μάζας, που μάταια αναζητά την αιτία της δικής της κατάντιας. Οι οραματιστές γίνονται εύκολη λεία μιας μαζικής βαρβαρότητας, που υποκινείται με απαράμιλλη δεξιοτεχνία από τους θριαμβευτές των εκλογών που, ακριβώς, ευθύνονται για αυτήν την πολιτική απάτη. Ο Κάιν υψώνει το δολοφονικό του χέρι πάνω στον Αβελ κι ο Ηφαιστος, σύμβολο του εργαζόμενου ανθρώπου, αλλά και των χαλκείων, κατατρώει ως συνδαιτυμόνας τα σπλάχνα του Προμηθέα.

Στις πρόσφατες εθνικές εκλογές, επιβεβαιώθηκε έστω και σε μικρή κλίμακα, η βαθιά ιστορική αντίφαση της ανθρώπινης εξέλιξης, ο βαθύς ιστορικός της παραλογισμός. Επιβεβαιώθηκε, ακόμη, ότι η ανθρώπινη μάζα οπισθοχωρεί έως τα έσχατα κι είναι πρόθυμη, από τυφλή ανάγκη, να δεχτεί το υποσχόμενο ψέμα και την προδοσία. Εδώ οφείλεται κι η τυφλή της εξεγερτικότητα όταν δεν έχει άλλο όριο οπισθοχώρησης. Οι πρόσφατες εθνικές εκλογές αποτελούν, από ορισμένη άποψη και μέγεθος, ένα είδος επαναστατικού σχολείου για τα πιθανά πολιτικά μελλούμενα. Οποιαδήποτε δυναμικότερη πορεία, μπορεί να γίνει μόνο εφόσον μεταλλαγεί σε ανοιχτή αντιδραστική επιβολή. Το ενδεχόμενο αυτό θα εξαρτηθεί από το μέγεθος και την ποιότητα του συσχετισμού αντίπαλων δυνάμεων.

Εδώ είναι απαραίτητο να επισημανθεί η τωρινή θέση αυτών των δυνάμεων. Μετά την ανατροπή της ΕΣΣΔ κι υπό συνθήκες ιμπεριαλιστικής μονοκρατορίας, το υπερεθνικό χρηματιστικό κεφάλαιο επιχειρεί να ολοκληρώσει σε ανώτερο επίπεδο την πλανητική στρατοκρατική του επιβολή από θέση ανυπέρβλητης ισχύος. Είναι αυτό που φέρεται συμβατικά ως Παγκόσμια Νέα Τάξη. Αντίθετα, το διεθνές εργατικό κι ευρύτερο εργατικό κίνημα βρίσκεται σε συνθήκες οπισθοχώρησης. Εθνη κι αδύναμοι λαοί δοκιμάζονται σε συνθήκες ενός άγριου μεταξύ τους ανταγωνισμού για λογαριασμό ισχυρών δυτικο-συμμαχικών δυνάμεων. Αυτή η διεθνής κατάσταση έχει επιπτώσεις στο εσωτερικό τόσο των ισχυρών όσο κι αδύναμων χωρών. Μεταβάλλει θύμα και θύτη σε μια δυνάμει μεταλλακτική ουσία με άδηλες δυνατότητες κι αποτελέσματα. Το μόνο δυνατό ορατό είναι ότι, η ανεξέλεγκτη κι ανεμπόδιστη κυριαρχία του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου οδηγεί την ανθρωπότητα σε ένα διεθνή εμφύλιο πόλεμο μεταξύ κοινωνικών τάξεων, εθνών και λαών. Από τη μια πλευρά, η συσσωρευμένη δύναμη του κεφαλαίου με τα μισθοφορικά στρατεύματα φρεσκοντυμένων υποψήφιων φονιάδων κουρελήδων (π.χ. «Ουτσεκά»). Από την άλλη πλευρά, η υγιής εργαζόμενη κοινωνία με κεφαλή της το επαναστατικό τμήμα των εργαζομένων. Σε αυτή την ιστορική βάση γίνεται τόσο ο διαχωρισμός όσο κι η επικοινωνία και σύμπραξη εθνών, κοινωνικών τάξεων και λαών. Σε αυτές τις συνθήκες, το μαχόμενο κίνημα ειρήνης έχει πολλά να κάνει ως κύρια λαϊκή αντιπολεμική, αντιιμπεριαλιστική, αντιμιλιταριστική δύναμη, που στρέφεται κατά της πυραμίδας της πολεμικής οικονομίας των όπλων.