Ο φίλος μου ο Γιώργος ήταν, σήμερα, όλος «φούρκα», στο τηλέφωνο. Είδε, σε κάποιο ταμπλό, μια μεγάλη αφίσα της ανώτατης συνδικαλιστικής ηγεσίας, της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, και έγινε... «Τούρκος».

«

Τι να πούμε, τώρα, σύντροφε...», συνέχισε πικραμένος και αγανακτισμένος ο Γιώργος. «Τι να πούμε, μ' αυτά τα χαμένα υποκείμενα που μπλέξαμε... Τι να πούμε, μ' αυτούς τους παρακεντέδες των βιομηχάνων, των εφοπλιστών και των πάσης φύσεως μεγαλοκαρχαριών. Ποια δική μας Ευρώπη, βρε ζωντόβολα; Δική μας είναι αυτή η Ευρώπη, ή των Λάτσηδων, των Βαρδινογιάννηδων και των Κυριακοπουλαίων; Τους λωποδύτες και τους ληστές του μόχθου μας, τους βαφτίσαμε τώρα «κοινωνικούς εταίρους» μας, και, όλοι μαζί, πάμε για τις Βρυξέλλες, όπου μας έχουν στρωμένο οι άλλοι το τραπέζι, με τους αστακούς και με το ρωσικό χαβιάρι; Τους αστακούς και το χαβιάρι και το βούτυρο, βρε κουτορνίθια, τα έχουν για τον εαυτό τους τα αφεντικά, και για εμάς, το φτωχό λαό, αφήνουν το τυρόγαλο και την κρεμμυδόσουπα. Το θυμάστε το ποιηματάκι, που έλεγε στα παιδιά ο Καραγκιόζης, «για πες τε μου, είναι σωστό και δίκιο, βρε παιδιά μου/ άλλοι να τρώνε αστακούς και ψάρι μαγιονέζα/ κι άλλοι, με κρεμμυδόσουπα να τήνε κάνουν τέζα;».

Οργισμένος, και μη μπορώντας αλλιώς να ξεθυμάνει, ο Γιώργος συνέχισε τον «εξάψαλμό» του: «Λοιπόν, ακούστε εσείς, γιαλαντζί ηγέτες της εργατικής τάξης, ξεσκονιστές και "υποπόδια" της ντόπιας άρχουσας τάξης και των ξένων αφεντικών. Αυτά τα περί Ευρώπης των λαών, συνοχής, αλληλεγγύης, κοινωνικής δικαιοσύνης και πράσινα άλογα, δεν τα πιστεύει πια κανένας εργαζόμενος, ακόμα και αυτοί που σας ακολουθούσαν μέχρι τώρα. Σήμερα, το ξέρουν ακόμα και οι κότες, ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι μια λυκοσυμμαχία και μια οργανωμένη συμμορία ληστών, που άλλο σκοπό δεν έχουν, παρά πώς θα εξασφαλίσουν την κυριαρχία τους και πώς θα αυξήσουν ακόμα πιο πολύ τα κέρδη τους. Το συμφέρον όλων των εργαζομένων της Ελλάδας είναι, να σας γυρίσουν, όσο γίνεται πιο σύντομα, την πλάτη, να συστρατευτούν στη μεγάλη φάλαγγα του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου, και να αγωνιστούν, μαζί με τους πραγματικούς εκπροσώπους της τάξης τους. Μόνο έτσι θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τη λυσσαλέα και ολομέτωπη επίθεση, εργοδοτών και κυβέρνησης, αν θέλουν να ιδούν κάποτε μια άσπρη μέρα, αυτοί και τα παιδιά τους».