Δεν μπορώ να πω ότι δεν το προσπάθησα. Το προσπάθησα και πολύ μάλιστα. Και μια φορά είδα και ένα περίεργο όνειρο. Φορούσα, λέει, αθλητικά ρούχα, καπέλο τζόκεϊ, μαύρα γυαλιά, και στο λαιμό ένα μεγάλο σταυρό, κρεμασμένο από μια ασημένια, εντυπωσιακή αλυσίδα και έτρεχα, λέει, αυτό ήταν το πιο βασανιστικό, έτρεχα, μαζί με έναν κάτισχνο Κενυάτη, το δρόμο των 5.000 μέτρων, όπου, μάλιστα, έβγαινα νικητής, και τη στιγμή που κάποιος επώνυμος «αθάνατος» μου περνούσε στο λαιμό το γνωστό χρυσό μετάλλιο και από τα μεγάφωνα του σταδίου εκπεμπόταν ο Εθνικός Υμνος της Ελλάδας, εγώ ξεσπούσα σε λυγμούς, συγκινημένος, γιατί έκανα όλους τους Ελληνες υπερήφανους και δήλωνα στους δημοσιογράφους που με ρωτούσαν τι αισθάνθηκα την ώρα που έκοβα το νήμα της νίκης, «για την Ελλάδα ρε γαμώτο»!

Κι αυτό δεν είναι όνειρο ούτε ένας προσωπικός εφιάλτης. Ολη η χώρα, από τον Εβρο μέχρι το Ταίναρο, ζει καθημερινά μια άλλη πραγματικότητα, η οποία δεν είναι «βίρτσουαλ», αλλά παρούσα και πραγματική, απειλητική και αδυσώπητη. Ολα τα κανάλια, οι ραδιοφωνικοί σταθμοί, οι δημοσιογράφοι και οι ρεπόρτερ, οι επίσκοποι και οι υπουργοί, οι χωροφύλακες και οι ναυτοπρόσκοποι, οι διπλωμάτες και οι νοσοκόμες στον προθάλαμο της Εντατικής μόνο για ένα θέμα μιλούν, μόνο ένα θέμα σχολιάζουν: τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Πώς θα πηγαίνουν στο στάδιο αυτοί που έχουν εισιτήριο. Πώς πρέπει να είναι ντυμένοι, με τι χαρτιά θα πρέπει να είναι διαπιστευμένοι, ποιους ελέγχους θα υποστούν, από ποια μηχανήματα θα ακτινογραφηθούν. Πώς θα χειροκροτούν.

Για την ουσία, βέβαια, καμιά κουβέντα. Για το νόημα της άμιλλας, το περιεχόμενο της εκεχειρίας, το σχήμα και την έκταση της ειρήνης καμιά κουβέντα. Και γι' αυτό το λόγο πιστεύω πως οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας 2004 θα είναι μοναδικοί, πρώτοι και αξεπέραστοι, ανεπανάληπτοι και παραδειγματικοί. Γιατί, πρώτη φορά, στις παραμονές ενός παγκόσμιου αθλητικού γεγονότος δε γράφτηκαν, δεν ακούστηκαν και δε δηλώθηκαν τόσα πολλά για την τρομοκρατία, για την ασφάλεια, για την προετοιμασία των αρειμάνιων φρουρών, που θα ελέγχουν και θα καιροφυλαχτούν, θα γρυλίζουν και θα μας απειλούν είτε μιλούμε είτε όχι. Είτε χειροκροτούμε είτε παραμένουμε ακίνητοι στη θέση μας, φυτεμένοι στις τσιμεντένιες κερκίδες του ΟΑΚΑ. Παγιδευμένοι κάτω από την ενάντια σε κάθε ελληνική αισθητική «ταφόπλακα» του Σαντιάγκο Καλατράβα. Φρόνιμοι και αντιτρομοκρατικοί, πειθαρχημένοι στο συναγωνισμό, υπακούοντες στις ρομαντικές εντολές του εθελοντισμού και της ολυμπιστικής υστερίας που ούτε μια στιγμή δε φρόντισε αυτά που θα γίνουν, θα κατασκευαστούν και θα γραφτούν, θα δηλωθούν και θα ομολογηθούν να θυμίζουν, έστω και παρεμπιπτόντως, κάτι από την Ελλάδα «ρε γαμώτο». Γι' αυτό και ψηφίζω ΟΧΙ.