Του Γιάννη Ιωάννου από το "ΕΘΝΟΣ"

Μια εν ψυχρώ εμπορική συμφωνία ήταν η όλη υπόθεση.

«Κύριοι αποχωρείτε» είπε το αφεντικό. «Δέξου τη συμφωνία» παρότρυνε ο κόουτς. «Μας μένει το χρήμα» συμπλήρωσε η κυρία στα γόνατα του κόουτς. «Και η ξεφτίλα» ρώτησε ο που «δεν ήξερε, δε ρώταγε;». Οι διαπιστεύσεις είχαν ήδη κατατεθεί.

«Ενα απλό διαδικαστικό θέμα»

Οι κάμερες ταξίδευαν ήδη για την Ολυμπία.

Οι Μυτιληνιοί θα 'χουν ένα μικρό πρόβλημα. Αλλά ο χρόνος όλα τα γιατρεύει...

Το μήνυμα έρχεται απ' αλλού:

πρέπει να θεωρήσουμε αυτονόητη, λέει, τη σιδερόφραχτη πόλη και για μετά τους Αγώνες.

Γιατί αυτοί, λέει, οι πειθαρχικοί περιορισμοί είναι τόσο αναγκαίοι για τη λειτουργία του σύγχρονου κράτους.

Το ωραίο είναι ότι έχει δίκιο από τη σκοπιά του ο αρθρογράφος.

Γίνεται σύγχρονο αστικό κράτος στην εποχή του ιμπεριαλισμού που δε θα έχει σιδερόφραχτες τις πόλεις του;

Για τα παιδιά από τον Καύκασο κανένα σχόλιο. Ηδη έχουμε ομάδα τζούντο. Θα μάθουν και ελληνικά.

«Είναι πολλά τα λεφτά...»

Στον αντίποδα:

«Κι όμως, τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά οφείλονται στην εργασία. Αυτή τα έκτισε - διαμόρφωσε μέσα στις χιλιετίες. Εκεί βρίσκεται πάντα και η μοναδική πηγή ανάπτυξής τους ή, αντίστροφα, καθυστέρησής τους (αποξένωση). Αν ο αθλητισμός συμπυκνώνει - συμβολίζει πλευρές αυτής της τεράστιας ανθρώπινης διαδρομής, ή απλά, αν προσπαθεί, να διασώσει κάποια απ' αυτά - ίσως χαμένα - ανθρώπινα χαρακτηριστικά, ο μόνος αμόλυντος και ασφαλής τρόπος είναι να σκύβει στο αθάνατο νερό της ΕΡΓΑΣΙΑΣ. Μια εργασία - άσκηση, που μιμείται την πραγματική, την κάνει παιχνίδι και άμιλλα, αλλά σώζει - αναπτύσσει πραγματικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Γι' αυτό και είναι απαραίτητη» (ο Π. Αλέπης στο χτεσινό «Ριζοσπάστη»).