Του Γιάννη Καλαϊτζή από την «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»

Παράδειγμα: Κυκλοφόρησε χτες σε ορισμένες μόνο εφημερίδες η είδηση για τη συλλογική σύμβαση των δημόσιων υπαλλήλων στη Γερμανία. Παρουσιάζεται σαν συμφωνία-σταθμός. Και είναι. Μόνο που οι λέξεις στο ρεπορτάζ δε λένε την αλήθεια. Πρόκειται για βαθιά ανατροπή που αφορά στο γιατί πληρώνεται ο εργάτης. Είναι παροχή ο μισθός που στην καλύτερη των περιπτώσεων δίνεται έναντι κάποιου έργου; `Η προσδιορίζει την τιμή πώλησης του εμπορεύματος εργατική δύναμη και εκφράζει κάθε φορά τους συγκεκριμένους συσχετισμούς δύναμης; Εχει άμεση σχέση η επιδιωκόμενη τιμή πώλησης της εργατικής δύναμης με τις κάθε φορά προσδιορισμένες ανάγκες της αναπαραγωγής της;

Η σύμβαση που υπέγραψαν στη Γερμανία οι σοσιαλδημοκράτες συνδικαλιστές με τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση πάει τα πράγματα ενάμιση αιώνα πίσω.

Τα χρόνια προϋπηρεσίας ως στοιχείο υπολογισμού του μισθού δεν είναι μια απλή κατάκτηση. Μ' αυτήν αναγνωρίζεται μια απλή αλήθεια: Οτι χρόνο με το χρόνο η εργατική δύναμη χρειάζεται όλο και περισσότερα για να συντηρηθεί και αναπαραχθεί. Τα επιδόματα οικογενειακής κατάστασης επίσης αναγνωρίζουν το πρόσθετο οικονομικό βάρος, αλλά, το σημαντικότερο, ότι τα παιδιά είναι η αυριανή εργατική δύναμη. Που για να μπει αύριο στην αγορά πρέπει να συντηρηθεί - αναπτυχθεί σήμερα. Και γι' αυτό πρέπει να πληρωθεί ο εργάτης.

Η σύμβαση που υπέγραψαν οι σοσιαλδημοκράτες στη Γερμανία είναι εφιαλτική.

Δέχεται ότι ο μισθός είναι παροχή του αφεντικού προς τον εργάτη. Και σαν παροχή μπορεί να αυξάνεται αλλά και να μειώνεται ανάλογα με το πώς κάθε φορά το αφεντικό θα μετρά σαν παραγωγικό ή αντιπαραγωγικό τον εργάτη. Ως τρόπος πληρωμής αφορούσε μέχρι τώρα μόνο σε χώρους «μαύρης» εργασίας. Τώρα ισχύει επίσημα για 1,7 εκατομμύρια εργαζόμενους και προβάλλει ως μπούσουλας παγκόσμια.

Το θέμα είναι τεράστιο, θα επανέλθουμε από άλλη στήλη.