Στα χρόνια της δικτατορίας σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο η υπογράφουσα σκίρτησε βλέποντας σ' ένα κίτρινο πανόδετο βιβλίο το όνομα του Νίκου Παπαπερικλή, που το ήξερε από αφηγήσεις της μάνας της κι όχι από κάποιο βιβλίο του. Το αγόρασε χωρίς κουβέντα. Πρόκειται για ένα κοινό βιβλίο με σατιρικά ποιήματα και χρονογραφήματα των Ασημάκη Γιαλαμά-Νίκου Παπαπερικλή, με τίτλο «Η εποχή μας» (εκδόσεις «20ος Αιώνας», 1961), εικονογραφημένο με σκίτσα των Μ. Αργυράκη, Αν. Αρχελάου, Φ. Δημητριάδη, Ν. Καστανάκη, Κ. Μητρόπουλου, Μ. Μποσταντζόγλου (Μποστ), Β. Χριστοδούλου. Από αυτό το «κειμήλιο» αντλούμε, προς επίρρωση των επισημάνσεων του Κ. Γεωργουσόπουλου, τα παρακάτω, άκρως επίκαιρα και σήμερα, ποιήματα του Γιαλαμά, καθώς και το αυτοσαρκαστικό «Μούσα μου, με συγχωρείς».

«Ο τρελός φτωχοϋπάλληλος»

«Είχα γυναίκα, είχα παιδιά,

είχα κι ευαίσθητη καρδιά,

μα προκοπή δεν είχα.

Βρήκα υπάλληλος, να γίνω

και περιμένω, να παχύνω,

μασώντας τη... μαστίχα!

***

Εχω ρέψει ο φτωχός

κι όλοι εμείς, που ζούμε

σκλάβοι μισθοδίαιτοι,

άστα, το τι τραβούμε!..

***

Μ' ας είν' τ' αφεντικά καλά,

με τα σταμπάζια τα πολλά

και τα μεγάλα ονόματα,

κοτζαμπασήδες με αβάντα,

που μπρος τους κάνουν πάντα

τζιλβέδες και καμώματα...»

(σ.σ. Η αρχή του ποιήματος παραπέμπει στο ποίημα του Ν. Καρβούνη «Η βάβω μου η Τασιά»).

«Γκουάρντα ε πάσα»

«"Γκουάρντα ε πάσα" έγραψε ο Δάντης μια φορά,

σαν είδε μεσ' στην Κόλαση τα τόσα τρομερά.

"Γκουάρντα ε πάσα", δηλαδή

κοίτα και πέρνα, με σπουδή...

***

Αυτό και τώρα θάλεγε, με φρίκη πιο πολλή,

αν ζούσε στην Αθήνα μας, επί Καραμανλή,

κι αν πήγαινε, σαν φουκαράς,

στην... κόλαση της αγοράς.

***

"Γκουάρντα"-ρίξε στις τιμές, μια γρήγορη ματιά,

και "πάσα"-πέρνα βιαστικά, μακράν απ' τη... φωτιά!»

(σ.σ. Ο Γιαλαμάς παραπέμπει στην ποιητική τριλογία «Θεία Κωμωδία» του Δάντη, συγκεκριμένα στην «Κόλαση»).

«Λευτεριά Στάνταρ Οϊλ»

«Ο Ροκφέλερ, μέγας άρχων, των μονοπωλίων λέων,

βασιλιάς της Στάνταρ Οϊλ, δηλαδή των πετρελαίων,

απ' τη μια μεριά κοιτάει, πώς να κάνει όλη τη γη,

σκλάβα της δυνάμεώς του και του πλούτου του πηγή,

κι απ' την άλλη το μεγάλο "δημοκράτη" παριστάνει

και στη Νέας της Υόρκης κατεβαίνει το λιμάνι

κι από τα πετρέλαιά του, με μια ποζ' απλοχεριάς,

ρίχνει κάμποσες σταγόνες στον... πυρσό της Λευτεριάς!

Είν' αυτός, που σ' έκθεσή του, πλήρη έκθεση προς δράση,

είχε γράψει, προς τον Αϊκ, τη γνωστή ετούτη φράση:

"Με το δόλωμα των ντόλλαρς, πρέπει πάντα, να κοιτάμε,

σαν τ' αγκιστρωμένα ψάρια, τους λαούς να τους κρατάμε(...)»

«Μούσα μου, με συγχωρείς...»

«Τώρα, πού 'μαι πια μεσήλιξ κι που μπήκα στα χρονάκια

κι όμως πάντα συνεχίζω, ν' ασχολούμαι με στιχάκια,

τώρα, πούχουνε ασπρίσει απ' τον κύκλο των ετών μου

και της κόμης μου οι τρίχες και οι τρίχες των... γραφτών μου,

θέλω πια τα "πεπραγμένα" της ζωής μου να εξετάσω

και μια έμμετρη κουβέντα με τη Μούσα μου να πιάσω. (...)

***

Τώρα, πού 'μαι πια μεσήλιξ, το κατάλαβα, καλή μου,

τι απύθμενη βλακεία κλείνει ετούτ' η κεφαλή μου,

Α, τι τρέλα με κατείχε, όταν γύρευα με κέφι

να πετώ ψηλά στα νέφη,

ενώ θά 'πρεπε, να είμαι πιο πεζός και να φροντίσω,

το πουγγί μου να γεμίσω.(...)

***

Να, ποιος ήτανε ο δρόμος, ο σωστός και λογικός,

μ' άλλους λόγους ένας δρόμος καθαρά εμπορικός,

που αν είχαμε τη γνώση, να τον πάρουμ' από χρόνια,

δε θα ζούσαμε στη φτώχεια και στην τόση καταφρόνια.

Μα η ευκαιρία πάει κι άντε τώρα να τη βρεις.

Εφταιξα πολύ, το ξέρω!... Μούσα μου, με συγχωρείς!..»