«Μια από τις μορφές του κόσμου της δημοσιογραφίας και της Εθνικής Αντίστασης, που χαράκτηκαν ζωηρά και μένουν στη μνήμη μου, είναι η μορφή του Κώστα Βιδάλη. Σ' αυτό δε συνετέλεσε μόνο το μαρτυρικό τέλος του, που μας συγκλόνισε όσο λίγα περιστατικά του Αγώνα, αλλά και η ίδια η μορφή του. Αδρή, στέρεη, που προκαλούσε αμέριστη την εμπιστοσύνη και μετέδιδε ατράνταχτη την πίστη.

Ο λόγος του, συνοδευόμενος από εκείνο το εγκάρδιο και τιμητικό "κύριε συνάδελφε", ήταν, όπως τον επιτάσσει το Ευαγγέλιο: Το ναι, ναι, το ου, ου. Χωρίς μασήματα, υπεκφυγές, δολιχοδρομίες. Αυτήν την ακεραιότητα του ύφους και του ήθους του την έζησα στο ακόλουθο περιστατικό.

Κατοχικός πρωθυπουργός ήταν ο Ιωάννης Ράλλης. Το γραφείο του το είχε στα παλαιά ανάκτορα. Εκεί επήγα ένα πρωί μαζί με τους πολιτικούς συντάκτες των εφημερίδων. Ο Ράλλης, καθισμένος στον πρωθυπουργικό θώκο, που τον όφειλε στην εύνοια των κατακτητών, κι εμείς απέναντί του. Οι πολιτικοί συντάκτες θα άρχιζαν μαζί του τη δημοσιογραφική συνομιλία, όταν μπήκε στην αίθουσα ο Βιδάλης. Ο Ράλλης του έριξε μια φαρμακερή ματιά και του είπε:

- Καλώς τον αρχηγό του ΕΑΜ.

Ο Βιδάλης πήρε μια στάση ανάτασης και λεβεντιάς και του απάντησε:

- Δεν είμαι αρχηγός του ΕΑΜ. Αλλά, αν ήμουν, θα το θεωρούσα τη μεγαλύτερη τιμή.

Τινάχτηκε στο κάθισμά του ο Ράλλης. Αναψοκοκκίνισε και σαν να άφρισε από τη λύσσα του, γιατί την απάντηση του Βιδάλη την είδε σαν πρόκληση, κι έβγαλε μια υστερική κραυγή:

- Φρουρά!

Καταλάβαμε, τι εσκόπευσε να κάνει, κι ένας από τους πολιτικούς συντάκτες, ο Βούρος, που είχε περισσότερο θάρρος μαζί του, πήγε κοντά του και του είπε:

- Τι πας, να κάνεις;

- Να συλληφθεί, ούρλιαξε πάλι ο Ράλλης.

- Μέσα στο γραφείο σου; Το σκέφτηκες;

Του είπε και κάτι ακόμα. Και ο Ράλλης καταλάγιασε. Ο Βούρος προχώρησε προς τον Βιδάλη, που σε όλη αυτή τη σκηνή στεκόταν ατάραχος και αγέρωχος, τον άγγιξε φιλικά στον ώμο και κάτι του είπε σε χαμηλό τόνο. Και ο Βιδάλης στράφηκε προς την έξοδο. Τον βλέπω, σαν να είναι τώρα, να βγαίνει υπερήφανος και γενναίος, και όπως λέει ένας ποιητής μας, "πώς η καρδιά μου αναφτερά, τώρα στα γεροντάματα"»!..