«Υδροχόος», «Λεμόνι στην πορτοκαλιά», «Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ», «Απόψε σιωπηλοί», «Δεν είσαι πουθενά», «Γλάρος»... Είναι ορισμένα από τα τραγούδια της Βάσως Αλλαγιάννη, που ερμηνευμένα από αξιόλογες φωνές συνεχίζουν να πορεύονται στο χρόνο και να συγκινούν. Η δημιουργός, μετά από αρκετά χρόνια απουσίας, επιστρέφει με έναν ορχηστρικό δίσκο και με έναν κύκλο μουσικών παραστάσεων, προσκαλώντας μας να ταξιδέψουμε στα μονοπάτια της ψυχής.

Συντροφιά με τον Μανώλη Λιδάκη και την Λιζέτα Καλημέρη θα παρουσιάσει για δυο διήμερα (8-9 και 15-16 Νοεμβρίου), στο «Σταυρό του Νότου - Απέναντι» (Φραντζή 14, Ν. Κόσμος) ένα πρόγραμμα με τα γνωστά τραγούδια της, αλλά και με καινούρια, μέχρι το «Svarno», την τελευταία και πιο προσωπική της, ίσως, δισκογραφική κατάθεση. Το άλμπουμ περιέχει 17 κομμάτια, τα 15 χωρίς στίχο, στα οποία η δημιουργός εκθέτει τις μουσικές της χωρίς την υποστήριξη του λόγου και μιας καλής φωνής (εκτός από 2 κομμάτια που έχουν στίχο και που τα τραγουδάει η ίδια), αλλά με τη συμμετοχή σημαντικών μουσικών.

«Επαιξαν πολύ καλοί μουσικοί και όλη η δουλιά ήταν πολύ προσεγμένη», λέει η Β. Αλλαγιάννη αναφερόμενη στο «Svarno», που σημαίνει «αγάπη χωρίς πρόθεση ανταλλάγματος» και «πήρε πολύ χρόνο να γίνει, δυο χρόνια το έφτιαχνα». Αναφερόμενη στην επιλογή της να δημιουργήσει έναν ορχηστρικό δίσκο, η Β. Αλλαγιάννη σημειώνει: «Αυτό για μένα ήταν μια ξεκούραση. Ηταν κάτι που το είχα ανάγκη. Μαζί με τα καινούρια κομμάτια μου να παρουσιάσω και κάποια παλιά, που τα αγαπούσα πολύ και ήξερα ότι είχαν κάτι ακόμα να δώσουν, με έναν άλλο τρόπο. Ηταν κάτι που σκεφτόμουν να το κάνω εδώ και μερικά χρόνια».

«Δε θα ήθελα να το πω έτσι, γιατί θα παραπονεθούν οι τραγουδιστές. Πραγματικά, όμως, ήταν τόσο καλή αυτή η εμπειρία, που θέλω να το ξανακάνω. Οχι, πως δε θα φτιάχνω πλέον τραγούδια, γιατί μου αρέσουν τα τραγούδια και μου αρέσει να τα τραγουδάνε οι άνθρωποι. Ομως, δημιουργώντας έναν ορχηστρικό δίσκο, είσαι ελεύθερος να κάνεις ό,τι θέλεις. Και στον ακροατή δίνει μεγαλύτερη ελευθερία...».

Η Β. Αλλαγιάννη έμαθε μουσική πλάι στον Μάνο Λοΐζο και τον Νότη Μαυρουδή. Δάσκαλοι και εμπνευστές της, οι δύο συνθέτες, μόλις άκουσαν τα πρώτα της τραγούδια, ήταν αυτοί που την παρακίνησαν να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική. Αξίζει να σημειωθεί πως μέσα σε εκείνα τα πρώτα τραγούδια της υπήρχε και ο εξαιρετικός «Γλάρος» (το δημιούργησε μαθήτρια ακόμα και το ερμήνευσε 20 χρόνια αργότερα ο Μ. Λιδάκης). Η πρώτη δισκογραφική της δουλιά είχε μεγάλη απήχηση στο κοινό. Ηταν το «Χαράτσι» (1982), όπου σε στίχους του Μανόλη Ρασούλη έγραψε τον «Υδροχόο» και το «Λεμόνι στην Πορτοκαλιά», για τη φωνή του Νίκου Παπάζογλου. Η μεγάλη επιτυχία του τρίπτυχου Αλλαγιάννη - Ρασούλη - Παπάζογλου έφερε ακόμη δύο δίσκους: Τα «Σύνεργα» (1990) με το «Απόψε σιωπηλοί» και το «Στο Λυκαβηττό» (1991), με το τραγούδι «Αχ Ελλάδα» να γίνεται ο «ύμνος» του σύγχρονου Ελληνα... Στη συνέχεια, συνεργάζεται δισκογραφικά με τον Μ. Λιδάκη («4 κύκλοι τραγουδιών», 1995), την Βούλα Σαββίδη («Το φίλημα του χρόνου» 1992), την Πίτσα Παπαδοπούλου («Με τα μάτια κλειστά», 1994, με το τραγούδι «Πού πάει η αγάπη όταν φεύγει»), τον Σταύρο Λογαρίδη («Ονειρεμένες πολιτείες», 1996), την Χαρούλα Αλεξίου («Παράξενο Φως», 2000), τον Δημήτρη Μπάση («Μιλάω Χρόνια», 2000) και άλλους (από το '92 γράφει η ίδια και τους στίχους).

Αναφερόμενη στο τι έχει «εισπράξει» από αυτήν τη μακρόχρονη δημιουργική πορεία, η Β. Αλλαγιάννη λέει: «Αμείβομαι με τα τραγούδια όταν τα φτιάχνω. Η χαρά που έχω όταν έχω τελειώσει ένα κομμάτι είναι μεγάλη. Κάποια στιγμή κάποιος θα το ακούσει, κάτι θα γίνει και θα το πει αν ταιριάζει το "παπούτσι στο πόδι"... Εγώ δεν ξεκίνησα να κάνω καμιά καριέρα. Φτιάχνω μουσική και στίχο, γιατί είναι ένας τρόπος να εκφράσω κάποια πράγματα... Και αντιμετωπίζω πολύ αυστηρά αυτά που κάνω. Γι' αυτό δεν κάνω και πολλά. Από αυτά που γράφω, πετάω τα μισά. Δεν είμαι εύκολη στο να βγάζω τραγούδια. Δε με ενδιαφέρει ο αριθμός. Θέλω αυτό που βγαίνει να ευχαριστεί, τουλάχιστον εμένα. Θέλω να αισθάνομαι καλά με αυτό που έχω κάνει. Και με ευχαριστεί πως έχει μείνει ό,τι έχω κάνει. Τα τραγούδια μου υπάρχουν χρόνια και τραγουδιούνται. Και οι δίσκοι τους υπάρχουν, οι εταιρίες δεν τους έχουν αποσύρει. Από το "Χαράτσι" έχουν περάσει 22 χρόνια... Βέβαια, αυτό δεν το κάνουν για μένα, γιατί έχει και άλλα πολύ ωραία τραγούδια μέσα. Το κάνουν γιατί ακόμα είναι στην αγορά. Πάντως, ακόμα τραγουδιούνται εκείνα τα τραγούδια μου...».

-- Πώς κρίνετε το σημερινό δισκογραφικό τοπίο;

«Το σημερινό δισκογραφικό τοπίο είναι χάλια. Οι τραγουδιστές είναι χάλια. Ολες αυτές οι φουρνιές που βγαίνουν από τις διάφορες βιομηχανίες τραγουδιών είναι παιδιά που θα κακοποιηθούν, αλλά και κακοποιούν με τον τρόπο τους. Νομίζω ότι τα πράγματα γίνονται πολύ αβασάνιστα. Δεν κάθεται πια κανείς κάτω να δει τι κάνει... Αλλά τρέχει να προλάβει τον τάδε που θα βγάλει δίσκο. Τρέχει να βγάλει δυο - τρεις δίσκους το χρόνο... Αν είναι δυνατόν! Εμείς παλιότερα βγάζαμε δίσκο κάθε τέσσερα χρόνια... Ε, δεν μπορείς να το δεις και πολύ σαν επάγγελμα αυτό. Δεν υπάρχει δυνατότητα να ζήσεις από τη δισκογραφία με τον τρόπο, με τον οποίο εμείς λίγο οι παλιότεροι τα κάναμε. Πρέπει να δουλέψεις στο εργοστάσιο... Ομως, αυτοί οι καινούριοι έχουν μάθει τα κόλπα και κάθονται κάτω και κάνουν μια δωδεκάδα τραγούδια την ημέρα. Γι' αυτό υπάρχει τώρα αυτή η κατάσταση. Οι δισκογραφικές εταιρίες φτιάχνουν αυτά τα πυροτεχνήματα, δηλαδή τους τραγουδιστές και τα τραγούδια... Και βλέπεις να εμφανίζεται κάποιος σήμερα, να γεμίζει το μαγαζί και του χρόνου να μην είναι πουθενά. Γιατί δεν έχει υπόβαθρο όλο αυτό το πράγμα. Είναι μόνο για να πουλάνε...». Στο «χορό» και η τηλεόραση, που «παρουσιάζει απίστευτα πράγματα». «Δε βλέπω τηλεόραση, όμως ακούω από άλλους τι παρουσιάζεται», λέει η Β. Αλλαγιάνη, αναφερόμενη στα ριάλιτι εκκολαπτόμενων αοιδών. «Βάζουν μέσα σ' ένα χώρο είκοσι παιδιά, τα βγάζουν τραγουδιστές και μετά τα ρίχνουν στο εμπόριο;».

-- Πού θα πάει αυτή η κατάσταση;

«Ο πλανήτης μας έχει μέρα, έχει και νύχτα. Τώρα, στην Ελλάδα, σε σχέση με τη μουσική περνάμε νύχτα. Ελπίζουμε σε μέρα. Θυμάστε τα σκυλάδικα; Και τώρα αυτή η μόδα του εύκολου σκυλάδικου είναι. Μοντέρνα σκυλάδικα, που πάλι λένε: "μη μου φύγεις θα πεθάνω", "τι θα κάνω χωρίς εσένα" κ.ο.κ. Και μουσικά είναι τίποτα».

Αναφερόμενη στις εμφανίσεις της στο «Σταυρό του Νότου - Απέναντι», λέει: «Μετά από 13 χρόνια που έδωσα τις τελευταίες μου συναυλίες, θα είμαι και πάλι πάνω σε μια σκηνή. Αισθάνομαι περίεργα, γιατί έχω ξεσυνηθίσει. Οι κανόνες σήμερα είναι διαφορετικοί. Τώρα θέλεις σκηνοθέτες, φωτιστές... Τότε ήταν πιο εύκολα, πιο απλά, πιο άμεσα τα πράγματα...». Στόχος και επιθυμία, πάντως, της δημιουργού παραμένει πάντα η ουσιαστική επαφή με το κοινό.