Οδεύουμε την εβδομάδα των παθών του ανθρώπου, αντιμετωπίζοντας τα ΜΑΤ σε μια κάλπικη ειρήνη, που έχει πιο πολλούς πεθαμένους από την πείνα, τις κακουχίες και το εμπάργκο, παρά ο Β` Παγκόσμιος Πόλεμος.

Με «ωκεάνια ναυτία» ταξιδεύουμε στο κατάστρωμα, σαγηνεμένοι, πωρωμένοι και πλανημένοι από γλυκούς ήχους μακρινών σειρήνων, αντιμαχόμαστε τη συνείδησή μας, πελεκάμε τα φτερά της αντίστασης και οδηγούμεθα σε μια αναντιστοιχία με τα συμφέροντά μας. Σαν σε λήθαργο μέσα, ακούμε κολακευτικές εξαγγελίες «Δε θα νιώσω ποτέ ήσυχος. Δε θα νιώσω ποτέ ευτυχισμένος, εάν και ο τελευταίος άνεργος δε βρει δουλιά». Και, να το τραγελαφικό. Σήμερα το πρωί ο γείτονας με τρία παιδιά, έμεινε χωρίς δουλιά. Απολύθηκε. Απολύθηκαν κι άλλοι 400 και δεν είναι μόνο αυτό, στην οργή του πάνω έκοψε και το ζερβί του χέρι, που 'ριξε το ψηφοδέλτιο.

Αντηχούν στ' αυτιά μου οι δέκα προτεραιότητες και τρέμω. «Δεσμεύομαι να υψώσω το βιοτικό επίπεδο. Να κάνω την καθημερινή πραγματικότητα όαση σε μια έρημο δυστυχίας». Και είναι η ωκεάνια ναυτία που με μπλέκει και λέω μέσα μου ποιος ξέρει ακόμα τι μας περιμένει. «Δεσμεύομαι για μια παιδεία αντάξια των καιρών, προσιτή σε όλα τα Ελληνόπουλα κι είναι η ωκεάνια ναυτία που στροβιλίζει το μυαλό και ξαναβλέπω ξεσηκωμούς και καταλήψεις».

«Δεσμεύομαι για υγεία υψηλού επιπέδου, ανοιχτή στο λαϊκό πολίτη» κι εγώ πιάνω τη μύτη μου σαν πηγαίνω σ' ένα ίδρυμα ευγηρίας - να δω κάποιο γνωστό - βλέποντας τη μοναδική νοσηλεύτρια του ορόφου, κοψομεσιασμένη να μαζεύει ακαθαρσίες, μετρώντας χρόνια πολλά να φτάσει τα 65.

«Δεσμεύομαι για την ανάκαμψη του Χρηματιστηρίου, κι εγώ έχω χάσει τον μπούσουλα, έχω χάσει αυγά και πασχάλια».

«Δεσμεύομαι να συγκρατήσω τον πληθωρισμό, να μειώσω τη φορολογία, να καλυτερέψω το Ασφαλιστικό, την απασχόληση, να εξυψώσω τον πολιτισμό, να αυξήσω το εργατικό και αγροτικό εισόδημα».

Κι εγώ ένεκα ωκεάνιας ναυτίας τρομάζω τη λαίλαπα του ξεπουλήματος και των ιδιωτικοποιήσεων. Τρομάζω για τη χέρσα γη και το χυμένο γάλα.

«Δεσμεύομαι για παροχές και συντάξεις». Κι εγώ μετρώ τις δεκάρες, μήπως περισσέψουν μερικές για ένα σουβλάκι που ορέγομαι, περιμένοντας τη μεγάλη αναστροφή.

«Δεσμεύομαι για επιχορηγήσεις και δάνεια». Κι ο φίλος που 'χασε το σπίτι στο σεισμό τρέχει και δε φτάνει. Εκείνο το δωρεάν πάει κατευθείαν στο μηχανικό για να βγάλει την άδεια.

«Δεσμεύομαι... δεσμεύομαι..!» Κι εγώ μες την παραζάλη ακούω τα γέλια των βιομηχάνων, των μεγαλεμπόρων και των τραπεζιτών να τρίβουν τα χέρια από ικανοποίηση. Δεσμεύομαι για ολοκλήρωση της πορείας προς την ΟΝΕ και μένα με πιάνει φαγούρα. Είναι η «ωκεάνια ναυτία» που μου φέρνει αυτή την περίεργη αναγούλα και μειώνει τ' αντανακλαστικά μου. Μου στέρησε την πίστη. Οχι, όμως, δεν είναι έτσι. Μπορούμε και πρέπει ν' αντιδράσουμε, μπορούμε και πρέπει να τα βάλουμε με τα οργανωμένα πανίσχυρα συμφέροντα, αρκεί να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμή μας.