Στις 24 Γενάρη του 1994, η Αλέκα Παπαρήγα από το βήμα της Βουλής, απαντώντας στο ποιους βαραίνουν οι ευθύνες, τόνιζε πως «εκτός των άλλων επί δυο χρόνια ο ελληνικός λαός γίνεται αντικείμενο εμπαιγμού από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ ANOIΞH ΚΑΙ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ. Αλληλοκατηγορούνται με προβολή διαφορών σε θέματα χειρισμού, τακτικής». Ωστόσο, όπως σημείωνε, «η κοινή γραμμή πλεύσης φαίνεται κατά τρόπον αδιάψευστο, στα παρακάτω:

• Στα δύο κοινά ανακοινωθέντα 13.4.92 και 14.6.92 της σύσκεψης υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Τα δύο ανακοινωθέντα χαιρετίστηκαν, στηρίχτηκαν ουσιαστικά από τα κόμματα, στην πραγματικότητα έριξαν λάδι στη φωτιά, νομιμοποίησαν μια εντελώς λαθεμένη πολιτική. Τα δυο κοινά ανακοινωθέντα "έθαψαν" την αλήθεια, εγκλώβισαν. Χωρίς να αναιρείται n κύρια ευθύνη της κυβέρνησης ΝΔ, δεν είναι μικρότερες οι ευθύνες των άλλων κομμάτων. Γιατί η όλη κριτική και αντιπαράθεση έγινε για δυο χρόνια ποιος σέβεται και τηρεί τα κοινά ανακοινωθέντα, έγιναν άλλοθι συνέχισης μιας λαθεμένης κριτικής. Το θέμα δεν είναι για μας ποια κυβέρνηση μπορούσε να πετύχει την εγκατάλειψη της χρήσης του όρου του ονόματος της Μακεδονίας».

«Παρ' όλα αυτά - συμπλήρωνε - δεν είναι τόσο αργά σήμερα να υπάρξει αναπροσανατολισμός, έστω στο συγκεκριμένο ζήτημα της σχέσης με την ΠΓΔΜ.

Στο συγκεκριμένο ζήτημα η παραπληροφόρηση της κοινής γνώμης έφτασε στο απόγειο. Σήμερα που ευρύτερα αναγνωρίζεται ότι n πολιτική της ονοματολογίας ήταν λαθεμένη, δεν ακούγεται ούτε μια καλή λέξη από τις ηγεσίες για τις θέσεις του ΚΚΕ που επιβεβαιώθηκαν. Για άλλη μια φορά, αποκαλύπτεται ότι η αντικειμενική πληροφόρηση έχει καταντήσει πολυτέλεια για τον ελληνικό λαό.

Μόλις στο τέλος του '92 αλλάζει δειλά θέση ο Συνασπισμός, δηλαδή εκ των υστέρων και αφού νομιμοποίησε τη λαθεμένη πολιτική. Και πάλι n στροφή του είναι μισή, αφού φιλοδοξεί να γίνει ο νονός της γειτονικής Δημοκρατίας, επιβάλλοντας το ένα ή το άλλο όνομα.

Ο ρόλος του κ. Σαμαρά αποδείχτηκε επικίνδυνος και καταλυτικός στο σημερινό αδιέξοδο. Η στάση του, αρχικά, θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως προσπάθεια να μετριάσει τις βαριές ευθύνες του για την υπογραφή του στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Ομως, έτσι και αλλιώς, δεν ήταν όλες δικές του, δεδομένου ότι του προσφέρθηκε πλήρης κάλυψη από την κυβέρνηση της ΝΔ. Σήμερα, ο κ. Σαμαράς εγκαλείται για κλασικό εθνικισμό και κομματική εκμετάλλευση ενός προβλήματος, αδιαφορώντας για τους κινδύνους που διατρέχει n χώρα από τη συνολική κατάσταση που επικρατεί στα Βαλκάνια».

Ακόμα, υπογράμμιζε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, η κοινή γραμμή πλεύσης των κομμάτων αποτυπώνεται:

• «Στην ενθάρρυνση και στην επίσημη στήριξη από όλα τα άλλα κόμματα των συλλαλητηρίων που πήραν εθνικιστικό χαρακτήρα με κύριο στόχο τη μαθητική νεολαία που ευτυχώς τελικά φαίνεται ότι στο μεγάλο μέρος της γυρίζει την πλάτη στην πατριδοκαπηλία. Αν θέλουμε πατριωτική διαπαιδαγώγηση τότε υπάρχουν τρόποι, με την αντικειμενική διδασκαλία της ιστορίας, την προβολή των φιλειρηνικών δραστηριοτήτων του ελληνικού λαού, την προβολή του ρόλου και της προσφοράς της Εθνικής Αντίστασης».

«Αντιμετώπισαν - τόνιζε - με αντικομμουνιστικές, συκοφαντικές επιθέσεις και λοιδορίες τις σωστές και πατριωτικές θέσεις του ΚΚΕ. Το θέμα δεν αφορά τη στάση απέναντι σε ένα κόμμα, αλλά την ατμόσφαιρα που δημιουργείται. Εδώ πήραν μέρος και δημοσιογράφοι, παράγοντες, ειδικοί που φανάτισαν την κοινή γνώμη για ένα διάστημα. Νόμισαν πως βρήκαν την ευκαιρία να χτυπήσουν την ιστορία και κυρίως τη σημερινή παρουσία του ΚΚΕ που οι θέσεις του επιβεβαιώθηκαν πανηγυρικά».

Επιπλέον, όπως επισήμαινε τότε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, τα κόμματα:

• «Ευθύνονται γιατί ταύτισαν τον πατριωτισμό με την ονοματολογία, τον πατριωτισμό με την άρνηση απευθείας διαλόγου, την ίδια ώρα που ζητούσαν από τους εμπόλεμους να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι, παράλληλα με τις αιματηρές και αδελφοκτόνες μάχες.
• Ευθύνονται γιατί όλα τα κόμματα αυτά αναζητούσαν μεσολαβητές και τρίτους στην επίλυση των διαφορών, ενώ ήξεραν ότι αυτοί οι "τρίτοι", ΕΟΚ, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΔΕΕ ήταν υποκινητές ή συνένοχοι του εγκλήματος που ξεκίνησε στα Βαλκάνια με τη συνειδητή επιλογή της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας.
• Ευθύνονται για τον εμπαιγμό του ελληνικού λαού, τη συνειδητή απόκρυψη της αλήθειας. Από την άνοιξη του '92 ήταν γνωστό ότι η Ελλάδα είχε πάρει πίστωση χρόνου να δεχτεί τη λύση του προβλήματος ές το τέλος του '92, και ένας από τους λόγους ήταν και οι αμερικανικές εκλογές. Και όμως ξέροντας αυτά, ακόμα και στο τέλος του '92 έκαναν συλλαλητήριο στο κέντρο της Αθήνας, 10.12.1992».