Η θεωρία με την πράξη είναι οι δύο αντίθετοι πόλοι μιας διαλεκτικής ενότητας.

Δεν μπορεί να κάνει το ένα χωρίς το άλλο.

Ετσι ακριβώς συμβαίνει και στην πολιτική δραστηριότητα.

Δεν μπορείς να κατανοήσεις την κίνηση της πολιτικής ζωής, άρα και την τακτική και τη στρατηγική του κόμματός σου, αν δε γνωρίζεις τουλάχιστον μερικά βασικά ζητήματα της κοσμοθεωρίας μας.

1. Το γεγονός ότι η κίνηση υλοποιείται μέσα από την αδιάκοπη σύγκρουση αντιθέτων, όπου η μια πλευρά της αντίθεσης, υπάρχει πάντα μαζί με την άλλη.

Π.χ., μπορώ και δεν μπορώ. Συνυπάρχουν. Αρα δεν μπορείς να υποστηρίζεις ότι δεν μπορείς, γιατί έτσι αγνοείς τον άλλο πόλο της αντίθεσης, το ΜΠΟΡΩ. Επόμενα κι εκεί που δε βλέπεις διέξοδο και νομίζεις ότι δεν μπορείς, ψάξτο καλύτερα να βρεις αυτό που μπορείς και θα προωθήσει το στόχο σου.

Π.χ., λένε μερικοί σύντροφοι: «Τόσα μπορούμε, τόσα κάνουμε». Ενώ δηλαδή αναγνωρίζει ΓΝΩΣΗ των δυνατοτήτων του ο σύντροφος, ταυτόχρονα αγνοεί τον άλλο πόλο της αντίθεσης, γνώση - άγνοια, δηλαδή αγνοεί την ΑΓΝΟΙΑ του για τις δυνατότητες που έχει για πολιτική δράση.

2. Το νόμο της ποσοτικής συσσώρευσης που οδηγεί στην ποιοτική αλλαγή.

Π.χ., ακούς συχνά μετά από ανάλυση της σημασίας επίτευξης κάποιου επιμέρους στόχου, όπως για παράδειγμα το συλλαλητήριο της 9.10.04, «Ε! και τι θα γίνει; Τι θα βγει;»

Μα η ποιοτική αλλαγή της συνείδησης της εργατικής τάξης, δηλαδή η επαναστατικοποίησή της, δεν είναι έργο μιας πράξης. Είναι έργο πολλών πράξεων, όπου σε κάθε πράξη συσσωρεύονται εμπειρίες, γνώση, που σε συνδυασμό με τη δική μας καθημερινή παρέμβαση οδηγούν στο πέρασμα της συνείδησης στην επόμενη πράξη, που είναι βήμα ποιοτικά ανώτερο από την προηγούμενη πράξη (φυσικά, μπορεί να συμβεί και το αντίθετο). Το Κόμμα με τα συνέδριά του και με τις αποφάσεις των οργάνων του, αποφασίζει σε τελική ανάλυση τον τρόπο, τη μορφή και το περιεχόμενο της παρέμβασης στη συνείδηση της εργατικής τάξης.

Οταν λέει, το Κόμμα ότι άρχισε να διακρίνεται ένας ριζοσπαστικός πόλος, αυτό δεν έγινε με την καθημερινή μας πολιτική δουλιά, με δράση που οδήγησε στην ποιοτική αλλαγή της συνείδησης κάποιου τμήματος της εργατικής τάξης;

Π.χ., «Ο αγώνας για το σοσιαλισμό», λένε οι Θέσεις, «κατανοείται από στελέχη και μέλη ως στόχος του απώτερου μέλλοντος και όχι ως αγώνας που επηρεάζει και καθορίζει τη δράση του σήμερα».

Δεν αντανακλάται εδώ άγνοια, ή λειψή αφομοίωση του νόμου της ποσοτικής συσσώρευσης;

Δεν αντανακλάται εδώ άγνοια ή λειψή αφομοίωση της σχέσης ανάμεσα στη στρατηγική και τακτική; Οτι δηλαδή είναι διαλεκτική σχέση, ότι δηλαδή δεν μπορεί να υπάρχει το ένα χωρίς το άλλο, άρα κι αφού η στρατηγική σου, σαν κόμματος νέου τύπου που έχει διατυπωθεί και κατοχυρωθεί από τις αρχές του 20ού αιώνα είναι ο σοσιαλισμός, πώς είναι δυνατόν η ταχτική σου, που είναι διαλεκτικά δεμένη με τη στρατηγική σου, δηλαδή το σοσιαλισμό, να μην έχει αναφορά σ' αυτόν;

3. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλά ακόμα τέτοια παραδείγματα.

Ομως θέλω να σκεφτούμε και το εξής:

Φτάνουν τα μαθήματα στις κομματικές σχολές και η αυτομόρφωση, που οπωσδήποτε είναι τα βασικά βήματα που πρέπει να γίνουν και γρήγορα και μαζικά; Νομίζω πως όχι.

Πιστεύω ότι χρειάζεται καθημερινό μπόλιασμα, δέσιμο της θεωρίας μας με τις πολιτικές μας αποφάσεις (που σε σχέση με τις θεωρητικές μας βάσεις είναι η πράξη - ενώ σε σχέση με την υλοποίησή τους οι πολιτικές αποφάσεις είναι η θεωρία).

Π.χ. Δε βλέπεις τέτοιο μπόλιασμα στις θέσεις που είναι πολιτικό ντοκουμέντο, εξαιρετικά σημαντικό. Οπως και σε άλλα σημαντικά πολιτικά ντοκουμέντα. Να υπάρχει δηλαδή, αναφορά στο κείμενο του πολιτικού ντοκουμέντου, σε βασικά σημεία της κοσμοθεωρίας μας, όπου πατάνε τα βασικά σημεία του πολιτικού ντοκουμέντου.

Δε βλέπεις, επίσης, τέτοιο μπόλιασμα στην καθημερινή καθοδηγητική δουλιά, στο Γραφείο Περιοχής, στην Επιτροπή Πόλης, στα Νομαρχιακά Γραφεία, και στις Νομαρχιακές Επιτροπές. Πολύ περισσότερο στις ΚΟΒ. Π.χ. πόσοι και πόσο συνδέσαμε την ανάλυση των αιτημάτων του ΚΚΕ για το συλλαλητήριο της 9.10.2004, με το νόμο της αξίας, της υπεραξίας, της πτωτικής τάσης του μέσου ποσοστού κέρδους;

Ισως θεωρούμε θεωρία την πολιτική απόφαση. Ισως επειδή μια τέτοια καθοδηγητική δουλιά απαιτεί ποσοτικά και ποιοτικά πιο ανεβασμένη καθοδηγητική δουλιά, γεγονός που απαιτεί περισσότερο χρόνο προετοιμασίας, χρόνο που θέλουμε να τον διαθέσουμε και σε πολλές άλλες δουλιές - χρεώσεις που έχουμε. Ισως γιατί υποτιμούμε τη σημασία, αλλά κυρίως τη βοήθεια που θα δώσει στην καθοδηγητική μας δουλιά ένας τέτοιος τρόπος καθοδήγησης.

Νίκος Φακιρίδης

Μέλος του Γραφείου Περιοχής

Αν. Μακεδονίας - Θράκης του ΚΚΕ