Είναι νύχτα που πέφτει αργά ανάμεσα από προσκυνημένες φοινικιές στις όχθες των δίδυμων ποταμών, του Τίγρη και του Ευφράτη. Είναι τα ποτάμια που πρέπει να στερέψουν για να ξαναφυτρώσουν οι δίδυμοι πύργοι του παγκόσμιου κέντρου εμπορίου. Φαλούτζα. Καταυγάζεται η πόλη των μαρτύρων από τα ωχρά και πράσινα χολερικά τροχιοδεικτικά των ελικοπτέρων του Αμερικανού χάροντα. Περπατάω αόρατη σκιά στα τετράγωνα των χωμάτινων δρόμων και μετράω σφαγμένα γυναικόπαιδα. Σαρίκια με ανοιγμένα κεφάλια και μαντήλες με άδειες κόγχες μαύρων γυναικείων ματιών, σεντόνια με χεράκια παιδικά απλωμένα στη θανατωμένη λαϊκή αγορά της Φαλούτζας. Το ηθικό μου εκτόπλασμα κλοτσάει κάλυκες και φτύνει ξίδι με χολή. Οι ελευθερωτές της Δύσης λιώνουν αμάχους πιο μαζικά εδώ απ' ό,τι συμπιέζει άχρηστα χαρτόκουτα το εργοστάσιο ανακύκλωσης κάπου στην Ευρώπη. Σ' ένα αστικό χαμόσπιτο μόνο ένα κουτί αμερικάνικες τσίχλες με άρωμα δυόσμου έχει μείνει άθικτο δίπλα από ένα γεροντικό ξεδοντιασμένο στόμα που χάσκει κατάπληκτο σε κορμί κομμένο στα δυο.

Στη Φαλούτζα μετακόμισαν για να πεθάνουν πολλές προσδοκίες. Πάνω τους πλανάται και το ολόγραμμα του Γκαργκάνα και το γιγάντιο αερόστατο με τη μορφή του Μητσοτάκη και το μειδίαμα του Σαρόν και το λάγνο βλέμμα του Λόρενς της Αραβίας. Πάνε μέρες που άκουσα στο ΒΒC ότι οι στρατηγοί στο Ιράκ με τη φωνή του ιρακινού προσωρινού πρωθυπουργού και γενναίου πράκτορα της CIA αποφάσισαν να μη δίνουν στη δημοσιότητα αριθμούς σφαγμένων αμάχων. Η αριθμητική της σημερινής δημοκρατίας είναι υπερεθνική, παγκοσμιοποιημένη. Εχει μόνο μία ιδιότητα αυτή των θυμάτων - συνενόχων που εντάσσονται στην αστερόεσσα, το σάβανο που ράβεται στα μέτρα της κάθε Αντίστασης.

Δεν είναι μήτε άοσμο το ενύπνιον Φαλούτζας, σύντροφοι. Μυρίζει αφόρητα. Εχει κι όνομα. «Ενσωματωμένη αριστερά». Ακουμπισμένο ευλαβικά στη ζυγαριά της Νέας Τάξης τη γέρνει αφόρητα προς την κόλαση των απέραντων απελευθερωτικών νεκροταφείων. Τραβάει τους «πιστούς» σαν τις μυίγες το σαπισμένο φθινόπωρο των συνειδήσεων.

Αλήθεια, τι παίζουν τα κανάλια σήμερα, σύντροφοι, να με συνεφέρει η πραγματικότητα, πιο ρεαλιστική από αρρωστημένα όνειρα; Γιατί εκεί γίνεται καλή δουλιά απ' τα γραφεία κηδειών ολόκληρων λαών. Που διδάσκονται συστηματικά τα λογιστικά της κυρίας Αραφάτ, αλλά ποτέ δε θα πληροφορηθούν τι κόστισε και σε ποιους εκείνο το ρημάδι το Νόμπελ Ειρήνης στο Ράμπιν, τον Αμπού Αμάρ και τους γιάπηδες της Χαλιμπάρτον. Καληνύχτα, Μότσαρτ. Η μικρή νυχτερινή μουσική μας μεγάλωσε και σκότωσε πολλούς κι απόψε.