Δεν είμαστε εμείς που θα υπερασπιστούμε τη σημερινή κατάσταση του φοιτητικού κινήματος, όχι απλά επειδή γι' αυτήν υπάρχουν ευθύνες τόσο στην κυρίαρχη ιδεολογία, όσο και στις υπόλοιπες φοιτητικές παρατάξεις. Δε θα την υπερασπιστούμε επειδή η Πανσπουδαστική σταθερά και με όλες της τις δυνάμεις παλεύει για να την ανατρέψει. Ομως ακόμα και στη σημερινή κατάστασή του το φοιτητικό κίνημα δεν παύει να είναι συγκροτημένο, να έχει υπόσταση, να έχει ξεσπάσματα. Πολύ περισσότερο, κυοφορούνται διεργασίες και ανακατατάξεις σε επίπεδο συνειδήσεων, αλλαγές στο συσχετισμό των δυνάμεων. Υπάρχουν δηλαδή εξελίξεις που φυσικά δε δίνουν στο φοιτητικό κίνημα σήμερα την παλιά του πολιτικοποίηση και αίγλη, όμως κυοφορούν το νέο, την ανοδική του πορεία. Δε θα προχωρήσουμε εδώ σε καταγραφή των βημάτων που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια και που το φέρνουν σε μια καλύτερη κατάσταση. Δεν μπορούμε όμως να μη σχολιάσουμε τα όσα γράφονται σχετικά με τις εκλογές και τη συμμετοχή των φοιτητών σε αυτές.

Ούτε συμμεριζόμαστε την άποψη ότι η συμμετοχή στις φοιτητικές εκλογές αποτελεί «παράγοντα διαμόρφωσης συνείδησης ενεργού πολίτη», «συμβάλλει στην πολιτικοποίηση της νεολαίας» κ.ά. Η πολιτικοποίηση θέλουμε να είναι στην ουσία της και όχι μόνο κατ' όνομα. Θέλουμε να μην έχει τα στρεβλά χαρακτηριστικά της παθητικής-κοινοβουλευτικού τύπου εκπροσώπησης, που τσακίζει και υποτάσσει τις συνειδήσεις αντί να διαμορφώνει ζωντανές προσωπικότητες.

Γι' αυτό ακριβώς το λόγο η συμμετοχή των φοιτητών στις εκλογές δεν είναι από μόνη της σημαντικό κριτήριο για την πολιτική ωριμότητα των φοιτητών και του κινήματός τους. Αποτελεί κριτήριο μόνο σε συνδυασμό με τους συσχετισμούς δύναμης που καταγράφονται σε αυτές. Η όλη κουβέντα που υπάρχει περί συμμετοχής γενικά κι αόριστα, γίνεται ακριβώς για να κρύψει τους συσχετισμούς που σήμερα υπάρχουν, την πραγματικότητα που διαμορφώνουν στο φοιτητικό κίνημα, αλλά και τις τάσεις και τις διεργασίες που συντελούνται. Η κυβέρνηση πολύ θα ήθελε να παρουσιάσει τις φοιτητικές εκλογές σαν μια διαδικασία που στερείται πολιτικού μηνύματος, όχι επειδή σε αυτές συμμετέχει πάνω-κάτω μοναχά το 50% των φοιτητών, αλλά επειδή η παράταξή της στα ΑΕΙ-ΤΕΙ καταφέρνει να αποσπάσει λιγότερο από το μισό ποσοστιαίο μέγεθος που αποσπά ο πολιτικός της φορέας στις εθνικές εκλογές. Σε τελική ανάλυση, η ίδια η συμμετοχή δεν εξαρτάται από τη δυνατότητα της κάθε παράταξης να εμπνεύσει, να πείσει, τους φοιτητές ότι έχει αξία και νόημα να υπερψηφιστούν οι θέσεις της; Η Πανσπουδαστική συνεπώς καταθέτει κάθε χρόνο τη δική της συμβολή στην αύξηση του φοιτητικού κόσμου που συμμετέχει στις διαδικασίες του φοιτητικού κινήματος και στις φοιτητικές εκλογές. Το γεγονός ότι οι άλλες παρατάξεις αδυνατούν να κάνουν κάτι τέτοιο, με αποτέλεσμα την αύξηση της αποχής, δεν μπορεί να χρεωθεί γενικά στο φοιτητικό κίνημα και πολύ περισσότερο δεν αντιστοιχεί στην Πανσπουδαστική ούτε το πιο μικρό κομμάτι ευθύνης.

• Επειδή είναι ανάγκη να ισχυροποιηθεί το φοιτητικό-σπουδαστικό κίνημα, απέναντι στη συντηρητική λαίλαπα που τσακίζει τα δικαιώματα στη μόρφωση και στην εργασία, που στοχεύει μέσα από τις αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση να διαμορφώσει το αυριανό ευέλικτο φτηνό δυναμικό.
• Επειδή με την κυρίαρχη πολιτική δε χωράνε στημένοι «διάλογοι», αλλά σύγκρουση κι αγώνες.
• Επειδή με την κυρίαρχη πολιτική χρειάζεται εφ' όλης της ύλης αντιπαράθεση, χωρίς εκπτώσεις.
• Επειδή η αντιδραστική πολιτική έχει απλώσει τα πλοκάμια της παντού. Και στην τελευταία σχολή, και στο τελευταίο τμήμα.

Χρειαζόμαστε ισχυρό φοιτητικό κίνημα. Μαζικό, μαχητικό, μαζί με το λαό.

Πρέπει να αλλάξουν οι συσχετισμοί. Πρέπει να ενισχυθεί η αγωνιστική εμπροσθοφυλακή του φοιτητικού κινήματος, η Πανσπουδαστική.

Η αλλαγή των συσχετισμών δεν έρχεται σαν μάννα εξ ουρανού, περνά μέσα από την ψήφο. Αυτή είναι η προσωπική ευθύνη του κάθε φοιτητή-σπουδαστή.