Από την άλλη, η πολιτική απόφαση του ΣΥΝ εκθειάζει το «ευρωπαϊκό κόμμα της αριστεράς», στο οποίο συμμετέχει ο ΣΥΝ. Τι είναι, ωστόσο, γενικώς τα λεγόμενα ευρωπαϊκά κόμματα; Είναι κόμματα που δημιουργήθηκαν με απόφαση της ΕΕ! Κόμματα που αποδέχονται τις αρχές της, οι οποίες εκφράζουν τη δικτατορία του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Και όπως είναι γνωστό, πρόεδρος του «Αριστερού Κόμματος» είναι ο Ιταλός Φ. Μπερτινότι, ο οποίος τάχτηκε, με προγραμματικό κείμενο, υπέρ της συνεργασίας με τον Ρ. Πρόντι, πρώην πρόεδρο της Κομισιόν, για να φύγει ο Μπερλουσκόνι!! (η ...Δεξιά)!

Στο ίδιο κείμενο διαβάζουμε ότι ο ΣΥΝ τάσσεται υπέρ «της ενίσχυσης και του αναπροσανατολισμού της γεωργίας». Δηλαδή, υπέρ της αναθεωρημένης ΚΑΠ, που πετάει έξω από τη γη τη μικρομεσαία αγροτιά, για να συγκεντρωθεί η γη και η παραγωγή στο μεγάλο κεφάλαιο!

Και η δημαγωγία: Τάσσονται υπέρ της απεμπλοκής από το ΝΑΤΟ και της απομάκρυνσης των αμερικανικών βάσεων! Ανέξοδα και με κόλπα. Πρώτο, γιατί δε λένε, ποια εξουσία θα τα κάνει αυτά. Και κυρίως, γιατί εκφράζουν εκείνη την ευρωπαϊκή γραμμή, που θέλει διαχωρισμό από τον ατλαντισμό (ΗΠΑ), για να ενισχύσει τους μηχανισμούς πολέμου της ΕΕ. Αυτόνομα .

Υποκρισία, γιατί: Η πολιτική απόφαση κάνει λόγο ακόμη και για «αντιιμπεριαλιστική πολιτική» (!), ενώ ο ΣΥΝ έχει υπογράψει το Μάαστριχτ, σωρεία άλλες αποφάσεις της ΕΕ και δεν παίρνει πίσω την υπογραφή του. Ομως, συμφωνία με το Μάαστριχτ και «καθολικό κοινωνικό κράτος», όπως λέει, είναι πράγματα ασυμβίβαστα. Οπως είναι ασυμβίβαστο το «κοινωνικό κράτος» και με την «απώλεια της ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας εντός της ΕΕ», για την οποία απώλεια φαίνεται να λυπάται ο ΣΥΝ. Διότι ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, θα πει ένταση της εκμετάλλευσης! Για την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου γίνεται ο λόγος.

Ουτοπία, γιατί «σύγχρονο καθολικό κοινωνικό κράτος» δεν μπορεί να υπάρξει. Και δεν μπορεί να υπάρξει: α) Επειδή κοινωνικό κράτος για όλους δεν οικοδομείται στον καπιταλισμό, β) επειδή και οι όποιες κοινωνικές παροχές υπήρξαν στο παρελθόν, σήμερα δεν μπορούν να επαναληφθούν, γιατί τα περιθώρια του συστήματος έχουν στενέψει ασφυκτικά. Η τάση μείωσης του μέσου ποσοστού κέρδους, ο αχαλίνωτος ανταγωνισμός για την κυριαρχία σπρώχνουν σε ακόμη μεγαλύτερη ένταση της εκμετάλλευσης, σε ακόμη μεγαλύτερη επίθεση στα λαϊκά δικαιώματα.

Και να πεις ότι ο ΣΥΝ υποστηρίζει την όξυνση της ταξικής πάλης; Αν ήταν έτσι, τότε θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί ότι μέσω αυτής υπολογίζει στη δυνατότητα απόσπασης κατακτήσεων.

Αλλά ο ΣΥΝ τάσσεται κατά της όξυνσης της ταξικής πάλης.

Η πολιτική απόφαση του ΣΥΝ ζητά «αναβάθμιση του κοινωνικού ασφαλιστικού συστήματος»! Τι θα πει αυτό, την ίδια στιγμή που τα δικαιώματα χτυπιούνται ανελέητα; Και τι έννοια έχει ο στόχος «ουσιαστική ενίσχυση των μισθών και συντάξεων», όταν ο ΣΥΝ συμπλέει με τις ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και απορρίπτει ως μαξιμαλιστικά τα αιτήματα «κατώτερος μισθός 1.200ευρώ, κατώτερη σύνταξη 960 ευρώ»;

Στην πολιτική απόφαση του ΣΥΝ χαρακτηρίζονται «οδυνηρές οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις»! Ωστόσο, για τις επιχειρήσεις που ιδιωτικοποιήθηκαν, η πολιτική απόφαση αοριστολογεί. Θεωρεί ότι πρέπει να γίνουν κρατική ιδιοκτησία ή όχι; Αγνωστο...

Η απάντηση από την εργατική λαϊκή σκοπιά είναι μόνο μια: Κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, ενταγμένων στη λαϊκή οικονομία. Αυτά όμως, όπως είπε και ο Μ. Παπαγιαννάκης, «προκαλούν στον ΣΥΝ αλλεργία»!

Δεν περιμέναμε, βεβαίως, να υιοθετήσει ο ΣΥΝ τέτοιες αντιλήψεις. Ας πάψουν, όμως, να επικαλούνται το σοσιαλισμό, γιατί τους είναι τελείως ξένος... Και το ψάρεμα σε θολά νερά δεν είναι πολιτική με προοπτική...

Οσα αναφέρονται και υπογραμμίζονται στην απόφαση του ΣΥΝ για το σοσιαλισμό δεν αποτελούν τίποτα άλλο από μια κουραστική επανάληψη του πάλαι ποτέ «σοσιαλισμού με ελευθερία και δημοκρατία». Μια επανάληψη, η οποία συνοδεύεται με τη γνωστή απόρριψη του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε και όχι με την κριτική εκείνη που θα κρατά τη θετική προσφορά του και θα επισημαίνει τα λάθη, από τη σκοπιά της υπεράσπισης και ενδυνάμωσης της πάλης για το σοσιαλισμό. Είναι χαρακτηριστικό ότι ως ένα από τα βασικά στοιχεία των διαφορών με το ΚΚΕ, η πολιτική απόφαση αναγορεύει «την εμμονή του ΚΚΕ στα δόγματα και στα στερεότυπα του "υπαρκτού σοσιαλισμού"». Προφανώς γιατί στερεότυπο και δόγμα θεωρούν την αντίθεση μονοπώλια - λαός, την αντιιμπεριαλιστική πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού!

Φυσική συνέπεια των παραπάνω είναι και τα εξής:

α) Οτι υπόσχονται να ανοίξουν μια μεγάλη συζήτηση για βαθύτερη μελέτη του καπιταλισμού, «ώστε να εξάγουμε συμπεράσματα για την προώθηση μιας προοδευτικής εναλλακτικής πρότασης της Αριστεράς, με προοπτική το σοσιαλισμό»...Το θέμα, λοιπόν, του σοσιαλισμού, όχι μόνον απωθείται στο άγνωστο μέλλον, αλλά και τοποθετείται στο στάδιο της μελλοντικής μελέτης του!...

β) Η θολούρα, εξαιτίας της οποίας δε βρίσκεις άκρη, ότι «Μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες και την αντιπαράθεση στην πολιτική της ΝΔ, όσο και της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, θα οικοδομείται μια άλλη προοπτική, για την προώθηση της εναλλακτικής λύσης της Αριστεράς. Εκεί θα διαμορφώνεται ένας διαφορετικός κοινωνικός και πολιτικός συσχετισμός δυνάμεων που θα μεταβάλλει το υπάρχον πολιτικό σκηνικό και θα ανοίγει τις προοπτικές μιας αριστερής πολιτικής λύσης»!...

Με ποιες κοινωνικές δυνάμεις και εναντίον ποιων; Ποια κυβέρνηση εννοούν ότι θα υλοποιήσει το «αριστερό πρόγραμμα»; Ποιες θα είναι οι κεντρικές επιλογές της κυβέρνησης απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο ή στα «ολιγοπώλια» όπως τα λένε; Δε γίνεται αντιληπτό...

Επομένως, με το άμεσο πρόγραμμα και με το μακροπρόθεσμο (σοσιαλισμός) προβάλλεται η πολιτική γραμμή της «προοδευτικής εναλλακτικής πρότασης της Αριστεράς, με προοπτική το σοσιαλισμό», που σημαίνει: Μέσα από τη διαχείριση του καπιταλισμού με «κοινωνικό πρόσωπο», θα φτάσουμε στο «σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία»!...

Βεβαίως, η πολιτική απόφαση του ΣΥΝ παραμένει ασαφέστατη (σκοπίμως) ως προς το τι θα έκανε αυτή η αριστερά, ως προς το θέμα της εξουσίας, αν συνέβαινε (δε θα συμβεί) να ενωθεί. Τα μόνα ομολογημένα είναι αυτά που είπε ο Αλ. Αλαβάνος ότι θέλει «να είμαστε μαζί στις εκδηλώσεις της ΓΣΕΕ και στους αγώνες του Φόρουμ»! Τα άλλα μένουν στο σκοτάδι...

Ο μονόδρομος του λαού είναι η συμμαχία της εργατικής τάξης με τα λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού. Η κοινωνικοπολιτική συμμαχία που θα αντιπαρατεθεί στον ιμπεριαλισμό, θα τον παρεμποδίζει, θα αποσπά κατακτήσεις, θα οδεύει για τη λαϊκή εξουσία. Η πρόοδος αυτής της συμμαχίας συνδέεται αμέσως με την ήττα του οπορτουνισμού σε όλα τα επίπεδα.