Την ίδια αγωνία: Για το πώς θα γεμίσει με φαΐ το πιάτο της οικογένειας. Τον ίδιο καημό: για τους κόπους τους που χτίζουν παλάτια που τ' αρπάζουν οι εκμεταλλευτές τους. Αλλά και την κοινή λαχτάρα: να παλέψουν για τον κόσμο που θα διαφεντεύει η εργατιά, κουβέντιασαν και τραγούδησαν χτες Ελληνες και ξένοι εργάτες που έσμιξαν στην εκδήλωση του ΠΑΜΕ για τους μετανάστες.

Οι εργάτες που αντάμωσαν και γνώρισε ο ένας το παιδί και το ταίρι του άλλου, αυτούς που το ολοήμερο κυνήγι για το μεροκάματο τους στερεί. Εργάτες από την Αλβανία μέχρι το Μπαγκλαντές, από το Σουδάν έως τη Ρουμανία, που ο ιμπεριαλισμός και η φτώχεια «ξέβρασαν» τα όνειρα και τα δίκια τους και τους πέταξαν φτηνή εργατική λεία σε επιχειρήσεις και αφεντικά μακριά από τις πατρίδες τους, αυτοί όλοι που η άρχουσα τάξη άλλοτε τους μισονομιμοποιεί και άλλοτε τους φυλακίζει, για να 'ναι το πρότυπο του υποταγμένου εργάτη, εκείνου που τρομάζει να διεκδικήσει γιατί τον απειλεί η δίωξη, αυτοί όλοι που δοκιμάζουν κάθε μορφή κρατικής τρομοκρατίας και καταστολής, αυτοί που τη δική τους φτώχεια και οργή κάποιοι τη συνδέουν με το έγκλημα, αυτοί όλοι χτες συναντήθηκαν για να υποδεχτούν μια νέα χρονιά με το δικό τους τρόπο.

Με ένα ποτήρι κρασί, με ένα πιάτο μεζέδες, με πλατιά χαμόγελα, δίχως όμως να λησμονούν ούτε στιγμή αυτό που ζουν καθημερινά. Η χρονιά θα αλλάξει, στη ζωή μας όμως δε θα αλλάξει τίποτα... Αν δεν ενώσουμε τις φωνές μας με τους Ελληνες εργάτες, θα μείνουμε σαν το ψάρι που σπαρταράει έξω από το νερό και στο τέλος ξεψυχά, είπε ο Σεΐτ. Δεν ξεχνάμε τα αδέλφια μας, που χάθηκαν στην Ασία, τους εργάτες που σκοτώθηκαν και ζούσαν σε συνθήκες εκμετάλλευσης, πρόσθεσε ο Καστράτι. Οι μετανάστες είναι αδέλφια μας, κομμάτι της ντόπιας εργατικής τάξης, κοινές οι ανάγκες μας, κοινός ο ταξικός αντίπαλος, θύμισε ο Φώτης.

Η χτεσινή μάζωξη ήταν απ' αυτά που η άρχουσα τάξη τρέμει. Τρέμει την αλληλεγγύη αυτή, αυτή που χτες έγινε παιδικά χαμόγελα, έγινε δώρα για παιδιά από χώρες όλης της Γης, την αλληλεγγύη που έγινε χτες συρτάκι, τρέμει την αλληλεγγύη που γίνεται κάθε μέρα κοινή πάλη ξένων και ντόπιων εργατών, τρέμει την κοινή της γροθιά, τη δύναμη που γίνεται πολλαπλάσια. «Να έχει το 2005 ευτυχία, μα να 'χει πάνω απ' όλα γερό και δυνατό αγώνα για όλους τους λαούς, εμείς φωνάζουμε και πάλι: "Κάτω η πολιτική των ιμπεριαλιστών, ζήτω η αλληλεγγύη των λαών"», είπαν χτες οι εργάτες ανταμωμένοι - περήφανοι και για το χρώμα τους και για τη φυλή τους, μα πιο πολύ για την τάξη τους.