«Νέες αθλιότητες στο ποδόσφαιρο - Η κυβέρνηση δεν τολμά να αλλάξει τους όρους ενός τριτοκοσμικού πρωταθλήματος». Αυτά έλεγε ο χτεσινός πρωτοσέλιδος τίτλος της «Καθημερινής», ενώ στο κύριο άρθρο της εφημερίδας τονίζονταν τα εξής: «Δεν είναι δυνατόν να αγνοεί η κυβέρνηση ότι τα τεκταινόμενα στο χώρο του ποδοσφαίρου ουδέποτε συντελούνται αυτοτελώς, εν κενώ πολιτικής... Η κυβέρνηση πρέπει να παύσει να μιμείται την προκάτοχό της, η οποία δρούσε με κύριο γνώμονα τη συγκάλυψη των προβλημάτων... Η λύση των προβλημάτων συχνά απαιτεί ρήξεις...».

Σωστά, αλλά ρήξεις με τι; Με τα κατεστημένα και μόνο συμφέροντα στο χώρο του σημερινού επαγγελματικού ποδοσφαίρου; Και τι μας εγγυάται ότι τα όποια άλλα μεγάλα συμφέροντα έρθουν και αναλάβουν τα ηνία του χώρου, δε θα κάνουν τα ίδια και χειρότερα; Οι όποιοι θεσμοί και νόμοι ελέγχου και διαφάνειας; Μα τέτοιοι υπάρχουν μπόλικοι και σήμερα... Και, τέλος πάντων, η σήψη και η αθλιότητα στο χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου δε βρίσκονται μόνον ή κύρια στα όποια φαινόμενα επεισοδίων και χουλιγκανισμού. Αυτά είναι η κορυφή του παγόβουνου και μόνον. Κάτω από την επιφάνεια του νερού βρίσκεται αυτή η ίδια η μετατροπή του λαϊκότερου των αθλημάτων σε μια επιχείρηση πολύμορφης εκμετάλλευσης (κέρδη, επιρροή, δύναμη, κλπ.) από τους έχοντες και κατέχοντες σε βάρος της νεολαίας και του λαού.