ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ της ΠΕΑΕΑ «Εθνική Αντίσταση» στο τελευταίο τεύχος του (Νο 124) ολοκληρώνοντας το αφιέρωμα, που είχε αρχίσει για τις θυσίες που έδωσε ο ΕΛΑΣ για να φτάσει της λευτεριάς η πολυπόθητη μέρα, ανοίγει ένα δεύτερο σημαντικό αφιέρωμα στο μεγάλο Δεκέμβρη του 1944, που φέτος συμπληρώθηκαν 60 χρόνια από την εγγλέζικη ιμπεριαλιστική εισβολή.

ΣΤΙΣ μέρες μας, κάποιοι «κονδυλοφόροι» προσπαθούν με κάθε τρόπο να ξαναγράψουν την ιστορία. Σερβίρουν ψευδολογίες, κάνουν το άσπρο μαύρο με παραμορφώσεις, με αποσιωπήσεις που τους υπαγορεύουν οι ιμπεριαλιστές, η νέα τάξη αυτή που ζούμε και ζουν οι λαοί σ' όλο τον κόσμο.

ΜΕ ΤΟ τεύχος που κυκλοφόρησε, επιχειρείται μια καταγραφή πραγματικών γεγονότων που αφορούν το Δεκέμβρη του 1944 και σ' ό,τι ακολούθησε. Ο αναγνώστης αυτού του τεύχους έχει σε σειρά ημερολογιακή τα γεγονότα, ελληνικά και ξένα ντοκουμέντα, δημοσιεύματα, ιστορικά βιβλία, αλλά και προσωπικές μαρτυρίες από αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης.

Η ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ Επιτροπή του περιοδικού διευρύνει τώρα την προσπάθειά της, καθώς ελπίζει και περιμένει να φθάσουν στη σύνταξη για τα τεύχη, που θα ακολουθήσουν, μαρτυρίες αλλά και ντοκουμέντα που υπάρχουν κι είναι άγνωστα ακόμη. Είναι πρόσκληση σ' όσους έζησαν το μεγάλο Δεκέμβρη στην Αθήνα, αλλά και όσα ακολούθησαν τότε σ' όλη τη χώρα.

ΚΙ ΕΧΟΥΝ δίκιο οι συναγωνιστές του περιοδικού που προσκαλούν τους αγωνιστές, που έχουν στα χέρια και στη μνήμη τους υλικά να τα δώσουν γραφτά και να τα στείλουν. Είναι όλα αναγκαία, όλα χρειάζονται, τα 'χει ανάγκη η ιστορία. Να τα δώσουμε με τη γραφή μας, όπως τα ζήσαμε, όπως τα είδαμε, με κάθε λεπτομέρεια.

Σ' ΑΥΤΗ την αναφορά της μνήμης και της ιστορίας φέρνω στο νου εκείνο το δολοφονικό, τον άγριο πολυβολισμό, το βομβαρδισμό που είχαν εξαπολύσει στις λαϊκές γειτονιές οι Εγγλέζοι, δολοφονώντας καθημερινά αμάχους. Διαβάζω στο περιοδικό την καταγραφή που μας δίνει για τις 2 του Γενάρη 1945, καθώς είχαμε φτάσει στο τέλος.

ΓΡΑΦΕΙ: «Γενικεύεται η ανθρωποσφαγή σε όλες τις ελεύθερες συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά. Κανόνια, όλμοι, τανκς χτυπούν νοσοκομεία και τα νοσοκομειακά αυτοκίνητα. Κύματα προσφύγων φεύγουν από τα ερειπωμένα σπίτια...».

ΘΑ ΗΤΑΝ η στερνή μέρα που ζούσαμε στην πρωτεύουσα που σ' όλα τα σημεία δεχόταν καταιγισμό πυρός μ' όλο το εγγλέζικο οπλοστάσιο. Τα αεροπλάνα τους πολυβολούσαν ασταμάτητα και θέριζαν τις λαϊκές γειτονιές. Συχνά όμως «βουτούσαν» πάνω στους δρόμους και πολυβολούσαν πεζούς και αυτοκίνητα.

ΜΙΑ τέτοια στιγμή μας πέτυχε το εγγλέζικο αεροπλάνο, ένα «Χαρικέιν» που εξαπέλυε τις ρουκέτες του, με στόχο μικρό νοσοκομειακό αυτοκίνητο που βρισκόταν στο δρόμο κοντά στην Κολούμπια και κατευθυνόταν για την Αθήνα. Με τον κόκκινο σταυρό ευδιάκριτο το αυτοκίνητο χτυπημένο καίρια είχε λαμπαδιάσει και μια νέα κοπέλα χτυπημένη θανάσιμα ξεψυχούσε και δίπλα της ένας ηλικιωμένος κι αυτός νεκρός.

ΑΠΟ τις κοντινές παράγκες πετάχτηκαν να βοηθήσουν, αλλά δεν πρόφτασαν. Εγινε όμως γνωστό πως μια κοπέλα μετέφερε από το νοσοκομεία της Ν. Ιωνίας τον πατέρα της, που την προηγούμενη μέρα τον είχαν θανάσιμα τραυματίσει στα Εξάρχεια οι εγγλέζικοι όλμοι. Πήγαιναν στο νεκροταφείο για ταφή.

ΟΙ ΕΠΟΝίτισσες του Περισσού, που έσπευσαν πρώτες αναγνώρισαν αμέσως τη νέα που κολυμπούσε στα αίματα. Την είχαν συναντήσει στο νοσοκομείο, ενώ ετοίμαζε τη μεταφορά του νεκρού. Ηταν η Κική Πλατή (Δήμητρα, το ψευδώνυμό της) στέλεχος της ΕΠΟΝ Μαθητών, που είχε πάρει δραστήρια μέρος στους αγώνες στα χρόνια της Κατοχής.

ΜΑΘΗΤΡΙΑ της Σχολής Αηδονοπούλου Γραμματέας της ΕΠΟΝ Εξαρχείων είχε από τους πρώτους μήνες διακριθεί και βρέθηκε παρούσα στους νεολαιίστικους αγώνες, ακούραστη και πάντα μαχητική, αλλά και στις μεγάλες διαδηλώσεις το Μάρτη του 1943, η Κική πάντα στις πρώτες γραμμές.

ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ είναι πολλές κι είναι πολλές αυτές, που έχουν μείνει ακατάγραπτες. Κι είναι ακριβώς ό,τι που περιμένει η «ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ» για το νέο αφιέρωμα, που ετοιμάζει. Είναι ντοκουμέντα πολύτιμα και δεν πρέπει να ξεχαστούν. Να τα καταγράψουμε όπως τα είδαμε, όπως τα ζήσαμε.